Vitalina Varela

Nie da się zaprzeczyć sile rażenia filmu Portugalczyka, ale niekonwencjonalna teatralność przedstawionych zdarzeń może być dla niektórych odrzucająca.

Portugalski reżyser posiadł niezwykłą umiejętność, aby na lizbońskiej ulicy dostrzec kogoś zwyczajnego, reprezentującego nader często najniższe, marginalizowane grupy społeczne: imigrantów, ćpunów, robotników, biedaków. Dopiero w oku kamery okazuje się, że te "szaraki" potrafią być tytanami, że mają do opowiedzenia zajmujące historie.

To film cichy, opowiedziany szeptem, zanurzony z jednej strony w żałobie, a z drugiej w lunatycznym poszukiwaniu katharsis. Oczywiście cały ten refleksyjny ton dzieła wzmacniany jest przez długie ujęcia i kontemplacyjną, ograniczoną do minimum ścieżkę dźwiękową.