Dom Gucci

Film broni się paroma rzeczami-pierwsza to zdjęcia,Wolski pięknie oddaje klimat lat 70-90,wydobywa z tamtych czasów wszystko to co było najlepsze,zahaczając o pewnego rodzaju kicz.Druga sprawa to aktorzy,Gaga,Leto i Pacino tworzą niesamowite trio postaci,zwłaszcza Ci drugoplanowi jak tylko się pojawiają kradną każdą scenę a Gaga udowodniła tym występem,że można nazwać ją aktorką nie z przypadku.Zabrakło mi w tym filmie dynamiki,scenariusz momentami kuleje,i akcenty aktorów...bez komentarza.

Jest to gdzieś pomiędzy niezapadającą w pamięć biografią a filmem, z którego fajnie pamiętać tylko te dobrze rzeczy, jak Gagę czy kostiumy i scenografię. Scott może i fajnie to wszystko stylizuje, ale zatraca jakoś mimochodem zwartą i emocjonującą historię. Zupełnie jakby nie było to najbardziej istotnym elementem. Usilne opowiedzenie wszystkiego i napakowanie oklepanymi już patentami daje się we znaki. Mam jakieś poczucie, że to film robiony przez nadzianych dziadków z Hollywood.

Świetnie odtworzony klimat tamtych czasów - dekoracje, kostiumy. To wrażenie psuje tylko fakt, że postacie mówią nie po włosku, ale angielskim z nieudolnie udawanym akcentem. Mało również wykorzystano włoskiej muzyki z tamtych lat. Jednak sama historia jest nieźle zagrana i spójnie opowiedziana (mimo pewnych dłużyzn i mielizn).

Brak narracyjnej spójności , płycizny scenariusza oraz ogólnie dość leniwe tempo nie należą do najmocniejszych stron tej satyrycznej opowieści o chciwości i skomplikowanych relacjach rodzinnych. Nie pomagają również sztuczne akcenty i przerysowany do granic absurdu Jared Leto (chociaż najlepiej podkreśla kampowy charakter filmu). Całość ratuje Lady Gaga , która dosłownie błyszczy w roli owładniętej obsesją bogactwa Patrizii Reggiani ale też każdy z aktorów ma tu swoje dobre momenty.

Rodzinna saga pełna zwad, chciwości, ciążącego dziedzictwa czy ciągłego dążenia do bogactwa podana w formie kampowego spektaklu, gdzie każdy jest stereotypowym Włochem tak bardzo, jak to tylko możliwe. I to się naprawdę dobrze ogląda, choć sama historia bywa średnio angażująca, a Scottowi nie do końca udaje się odpowiednio zbalansować dwie skrajne konwencje.

Choć niektórzy aktorzy radzą sobie w swoim rolach naprawdę dobrze, całość cierpi przez niedopracowany scenariusz oraz zbyt długi metraż.

Rozlazły i do końca nie wiadomo, czemu miało posłużyć podjęcie tej historii, co chciano z niej wydobyć, w jaki sposób miało przebiegać. Nagłe skoki tonalne, same ochłapy wątków. Obsada super.

Dość standardowa biografia będąca przy okazji stylistycznym bałaganem, który męczy swoim zbyt długim metrażem.

Pojawia się Al Pacino i robi się amerykańska gangsterka. Mimo trochę nadpisanego scenariusza i niewyważonej dynamiki akcji, ogląda się przyjemnie.

Mając taką obsadę, zwłaszcza że praktycznie każdy aktorów dwoi się i troi otrzymaliśmy film stosunkowo słaby. Scenariusz należałby poprawić, a cały film zrobić bardziej dynamiczny. Zamiast jadącego na automacie Scotta z Wolskim widział bym Scorsese, który nieraz udowodnił nie raz że potrafi dynamicznie przedstawiać biografie lub P.T. Andersona który ma świetne wyczucie klimatu ubiegłych dekad. Patrząc na nazwiska nie da się ukryć że był smak na coś pokroju "Ojca chrzestnego" niestety nic z tego.

To jeden z tych filmów które albo pokochasz albo znienawidzisz.Niewątpliwie broni się swoją estetyką i występami ( show kradnie płomienna,pełna temperamentu Gaga;Driver nieco przytłumiony ale przyzwoity).Pacino znowu w formie- błyskotliwy i zabawny.Najgorzej z obsady wypada Leto( który gra jakby żywcem wyrwany z komedii braci Farrelly),ale można z nim sympatyzować.Film bardzo nierówny tonalnie,pierwsza połowa nieco lżejsza i szalona, druga- poważna.Brak dobrego tempa,napięcia i emocji .