Dom Gucci

Ridley Scott po raz kolejny przedstawia nam wspaniałą produkcję z obrzydliwie drogą obsadą. Pomimo strasznej dłużyzny, ogląda się to bardzo przyjemnie, a mimo paru potknięć, widz może wyjść z kina zadowolony. Ba, zapewne podobnie jak ja, ruszy zakupić biografię, na podstawie której powstał Dom Gucci. Moim skromnym zdaniem, nie jest to najlepszy film, który obecnie możemy oglądać w kinach, lecz jest naprawdę wart uwagi.

Marzy mi się wersja "Domu Gucci", która by nie próbowała być komedią. Bo niestety to, co jest tu dobre, jest osłabiane przez humor, który zamiast wyciągać absurdy kryjące się w tych bogaczach, podkreśla tylko, jak bardzo wszystko tutaj jest nieistotne. W ostatniej godzinie wydaje się, że już nawet sam reżyser stracił zainteresowanie opowiadaną historią.

Świetnie rozpisane postaci zgrabnie niwelują fabularne niedostatki scenariusza.

Ani nie opowiada historii w ciekawy sposób, ani nie mówi o niczym odkrywczym, nie charakteryzuje go również jakość aktorska czy techniczna. Zatem spędzamy w kinie prawie trzy godziny na oglądaniu rodziny milionerów, która skacze sobie do gardeł, żeby w czasie napisów zapytać: po co nam to było i gdzie nasze stracone pieniądze?

Ani nie opowiada historii w ciekawy sposób, ani nie mówi o niczym odkrywczym, nie charakteryzuje go również jakość aktorska czy techniczna. Zatem spędzamy w kinie prawie trzy godziny na oglądaniu rodziny milionerów, która skacze sobie do gardeł, żeby w czasie napisów zapytać: po co nam to było i gdzie nasze stracone pieniądze?

Ridley Scott w tym dziele często łapie zadyszkę, którą trudno wyeliminować później i nie może złapać swojego dogodnego rytmu. A to sprawia, że film już w trakcie swojej pierwszej połowy zaczyna męczyć widza, któremu i tak nie jest łatwo wytrzymać blisko trzech godzin w maseczce.

Nie jest tak dobrym filmem, jakim mógłby być i winnym za ten obraz wydaje się być pośpiech. Gdyby całość przeanalizowano jeszcze raz, popracowano nad montażem i zgrabniej wkomponowano muzykę, to ocena mogłaby być nieco wyższa. A tak, mamy do czynienia z niewiarygodnie dobrze obsadzoną produkcją, którą talent aktorów ciągnie za uszy do góry na niemal każdym etapie.

Nie mogę przełknąć tego, że mając taki artystyczny potencjał i historię, która mogłaby być prawdziwym scenariuszowym "killerem", "Dom Gucci" prawie że utonął w mydlanej operze.

To idealny przykład filmu, który polaryzuje swoją widownię. Jedni go kochają, inni nienawidzą. Można by rzec, że to jakaś metafora rzeczywistego domu mody. Pod warstwą lekko ciągnącej się nudy jest w tej produkcji świetna muzyka, popisy aktorskie i sporo klimatu. Uważam, że mimo wszystko należy dać jej szansę.

Jeżeli macie okazję wybrać się na "Dom Gucci" - idealnie się sprawdzi. Będziecie się dobrze bawić, a nawet mogę powiedzieć, że nie będziecie się nudzić. Ale czy jest to obraz wybitny? Niekoniecznie. A może nie miał taki być, a jego przeznaczeniem jest po prostu zainteresowanie szerokich mas?

Gdy człowiek słyszy o zegarkach za trzy miliony dolarów zachodzi w głowę skąd takie koszty? Gucci jako marka to bzdura i nie zasługuje na blichtr. Film również, chociaż ogląda się nieźle.

Poza plejadą gwiazd "Dom Gucci" nie ma do zaoferowania zbyt wiele, ale czasem zwyczajnie dobrze jest popatrzeć na błyskotki.

To film z bardzo dobrym klimatem i kreacjami aktorskimi. Szkoda tylko, że Ridley Scott nie spisał się w kwestii prowadzenia narracji i balansowania udziału postaci, by każda z nich miała pełny udział w historii.

Świetna, nieintencjonalna komedia i zarazem najbardziej przesadzony, sztucznie napompowany dramat mijającego roku, który można zaliczyć do kategorii "tak złe, że aż dobre".

Czym nowy obraz Ridleya Scotta jest. Kiczem wymieszanym z elegancją. Komedią skrzyżowaną z dramatem. Czystym włoskim szaleństwem.

Topowi aktorzy, topowa realizacja, arcyciekawa historia - wszystko to sprawia, że "Dom Gucci" ogląda się fajnie, ale jeszcze fajniej obejrzałoby się to w formie serialu limitowanego.

Gdyby nakręcić tę historię zupełnie na poważnie, wyszedłby bardzo przygnębiający i mroczny film o tym, co pieniądze i zazdrość potrafią zrobić z człowieka. I że te uczucia są silniejsze od więzów krwi. Ten dramat nadal tu jest, ale opatulony w kolorowy i krzykliwy bufor, dzięki czemu seans dostarcza całą gamę dodatkowych intensywnych emocji, od śmiechu, przez wzruszenia po dreszczyk niepokoju. Na pewno do niego wrócę.