Pełna sala

Te wszystkie problemy jednak nie mają kluczowego znaczenia, jeśli spojrzymy na Białą odwagę w kontekście polskiego kina historycznego. Druga wojna przedstawiona bez kiczowatego bogoojczyźnianego patosu, ze scenariuszem, który kryje w sobie interesujące drugie dno i dobrym tempem opowieści? W kraju Czasu honoru jest to luksus.

Ostatecznie otrzymujemy zapierającą dech w piersiach produkcję o inherentnym złu polityki oraz władzy. Mimo dyskusyjnego montażu i nierównego poziomu aktorstwa, między wspaniałym Butlerem a średnio radzącym sobie Chalametem, Diuna: część druga na niemal trzy godziny dostarcza ponadludzkiej podróży w międzygwiezdne meandry Bliskiego Wschodu. Co najbardziej pozytywne, nie musimy się już przejmować Hollywood, w roku Pańskim 2024 nic ciekawszego nam nie zaserwuje.

Abiding Nowhere ponownie uwodzi perfekcyjną kompozycją, doskonałym kadrowaniem i lawiną ikonograficznych konceptów, jednak nie wnosi zbyt wiele do całokształtu kolekcji prac powstałych w ramach wieloletniej serii. Pomysł z początku niebanalnego cyklu wydaje się coraz bardziej wyczerpany i najzwyczajniej wtórny.

Nie jestem wszystkim, czego pragnę to portret nie tylko wyjątkowej jednostki i wybitnej artystki z niesamowitym wyczuciem kadru oraz wyjątkowości momentu. To jakaś próba fresku duszy: pokolenia? Narodu? Słowiańskości? A może po prostu dowód na to, że Instagram to największa galeria sztuki w historii, tylko jesteśmy zbyt elitarystyczni, by to pojąć?

Nieoczywiste, skąpane w półmroku raz zieleni, raz miedzi kadry idealnie korespondują ze stanem Cai - nieprzeniknionej, pokazującej nam zawsze tylko fragment siebie, za każdym razem jednak tak samo skrępowany, zawstydzony, bolący. Qiu udało się wydobyć z tej postaci maksimum uniwersalizmu.

Nie dziwi zatem, że filmowa Maria, Maria do Mar - jak w Bondowskim stylu przedstawia się postać grana przez debiutującą Carolinę Campanelę - podejmuje decyzję o wygłoszeniu swoistego manifestu ikonoklastki. Monolog u brzegu pochmurnego morza, w trakcie którego odmawia prymatu górskim widokom na rzecz subiektywizacji sonorycznego krajobrazu, ponawia w zasadzie pytanie Daneya: "Zapewne myślisz, że kino to obrazy i dźwięki. A co, gdyby było odwrotnie"?

Za dużo tu obietnic, za mało precyzji w konstruowaniu suspensu. Scenariuszowe niedbalstwo i myślenie życzeniowe nie wpływają zbyt pozytywnie na percepcję. Film Möllera działa zatem jedynie jako niestety mało porywająca opowieść o ludziach będących więźniami sytuacji, z której nie ma wyjścia i która zmienia życie tak ofiar, jak i katów.

Aktywistyczny charakter tego typu wypowiedzi wydaje się jednak służyć jedynie autorowi starającemu się przedstawić światu swoje stanowisko. Tam, gdzie mówimy o prawdziwym kinie, język jest kluczowym wyznacznikiem jego wartości. Skrojone pod amerykańskiego widza szantaże emocjonalne i podkręcony do oporu patos powodują, że nawet najsłuszniejsze sprawy utoną w morzu emocjonalnego kiczu.

Czasem myślę o umieraniu jest jednak przede wszystkim opowieścią o budowaniu relacji przez osoby nieneurotypowe i wszystkie inne wymykające się społecznym normom. O trudzie wchodzenia w związki, rozumienia intencji drugiego człowieka, obowiązującej dookoła etykiety, przy jednoczesnym pragnieniu akceptacji.

Boli ta zmiana kursu z własnego języka, gwarantującego autentyczność dzieła, na pretensjonalną wydmuszkę, gdzie jedzący Nutellę wielki pająk stanowi jedyny symbol tęsknoty za rzeczami prostymi i prawdziwymi, które poświęciliśmy w wyścigu za pomnikiem trwalszym niż ze spiżu, życiem po śmierci, nie żyjąc za życia.

Sterben pozostaje zatem dziełem spełnionym tylko w niektórych aspektach. Glasner zręcznie operuje dramaturgią historii, trzymając jednocześnie uwagę widza. Mimo metrażu nie rozwija jednak swoich postaci, traktując je jako wegetujące satelity krążące wokół równie nieporadnego Toma.

Dzieło Aliyara Rastiego, choć podobne do włoskiego obrazu i pewnie jeszcze z dwudziestu innych tytułów, zupełnie nie traci na konwencjonalności obranej formy. Irańczyk na dziewięćdziesiąt minut zabiera nas w drogę pełną refleksji, przygód i humoru w stylu przewyższającym nie jeden obraz z konkursu głównego Berlinale. To prawdziwa perełka tegorocznej edycji - oby trafiła na jeden z polskich festiwali.

Benińczycy pytają, czym jest dusza narodu. Mati Diop odpowiada, że właśnie tymi pytaniami i wątpliwościami. Ludźmi na miejskich ulicach, pracującymi, pijanymi, rozmodlonymi i płaczącymi. Narodem jest i ta kobieta z papierosem spacerująca po pracy i śpiący na chodniku facet w średnim wieku i fantasmagoryczny duch pomnika legendarnego władcy. Czy można jednak wierzyć komuś z kraju - zaborcy?

Kryminalna przeszłość klanu narysowana jest enigmatyczną kreską, z której wynikać ma jedno - ten, kto pójdzie na dno, pociągnie za sobą całą resztę. Warstwa romantyczna wydaje się nam zaś mówić, że miłość nigdy nie jest prosta, wymaga tyle samo zaufania, co kompromisów, ale kiedy już się pojawia, dając poczucie autentyczności, warto o nią walczyć. Nawet jeśli czasem będzie bolało. Przesłanie tyleż chwalebne, co banalne, nawet jak na sekcję pokazów specjalnych berlińskiego festiwalu.

Życie braci to reżim treningowy, niekończące się międzystanowe tournée i bezustanne upominanie się o słowo aprobaty. Kevin szybko spada kilka miejsc niżej, owszem ma sylwetkę i umiejętności ringowe, ale potrzebuje wsparcia przy pracy z mikrofonem, podczas gdy David ma dar gadania, co czyni go atrakcyjniejszym w kolejce do walki o tytuł mistrza świata NWA.

Nowy film Wanga uderza i zaskakuje tym, że, będąc obrazem głęboko pesymistycznym i wyczulonym na kwestie społeczne, dobrze odpowiada na potrzeby młodego widza, tworząc historię prostą, ale zarazem pełną ciekawych i dających do myślenia niuansów.

Nie każdy żartów jest udany, a wątek policjantów nie dość, że powraca zbyt często, to jest boleśnie nieśmieszny. Są to jednak tylko drobne wady jednego z lepszych obrazów berlińskiego konkursu. Komedii absurdu, która - żonglując intertekstualnymi nawiązaniami, sprzeciwia się dyktatowi komercyjnej "poprawności" francuskiej kinematografii.

Kanadyjczyk częstuje widza tak szeroką gamą perwersji, by wspomnieć jedynie konsumpcję kału, że hardkorowy seks ciał lepkich od śluzu i lubrykantu nie robi większego wrażenia. Ponadto ekran co chwilę bombarduje stroboskop albo plansze ze strumieniem świadomości reżysera, hasła takie jak "EAT OUT THE RICH" podczas minety czy "FATHERFUCKER" i "FAMILY VALUES" wyświetlane w wiadomym kontekście służą tu za humorystyczny leitmotiv.

Niezależnie od tego, jak odpowiecie sobie na to pytanie, już parę dni po przyszłym seansie, Nelson Carlo de los Santos Arias przygotował coś całkowicie innego niż reszta konkursowych propozycji - film z artystycznymi i formalnymi ambicjami, który faktycznie pozwala na głębszą analizę i zasługuje na uwagę oraz polowanie na przyszłych festiwalach.

Swawolnie, sielsko, idyllicznie. Pomiędzy jej wpatrywaniem się w zieleń drzew i tłumaczeniem poematu Yuna Dong-Ju wtrąca kłótnię matki z synem, równie dziwną i rzucającą kolejne światła na postać samej Iris. Jest trochę miejsca na wyrzucenie pretensji i ironiczny komentarz na temat cudzego życia, na niepewne kiwnięcia głowy i kawkę na pojednanie, a nawet wytknięcie potencjalności starych dobrych mommy issues. Aż chce się powiedzieć: jak to u Honga.

Swoim drugim pełnometrażowym projektem Jorgos Zois zapisuje się na kartach greckiego kina drukowanymi literami, trzymając się z dala od pomnikowych mrugnięć okiem do poprzedników. Korzysta z dokonań rodzimej Nowej Fali konfrontującej momenty absurdu stoickim spokojem, ale przy tym nie epatuje ekscesem czy karykaturalną przemocą.

O ile trudno traktować debiut Meryam Joobeur jako coś więcej niż wtórny głos wpisujący się w modę regionalnej kinematografii, to nie sposób nie oddać filmowi jego warsztatowej sprawności. Poza wspomnianym już operatorem, na pochwałę zasługuje odpowiedzialny za muzykę Peter Venne oraz wcielający się w marnotrawnego potomka Malek Mechergui.

Cu Li Không Bao Giờ Khóc w tym porównaniu nie wypada wcale blado - Phạm Ngọc Lân dzielnie wystrzega się ślepego naśladownictwa. Oczywiście nie sposób zarzucać kopiowania od Kim Buy Qui czy Phạm Thiên Âna, ale dziesiąta muza reminiscencyjnych klisz wydała na świat całe mnóstwo.

Niemieckiej reżyserce, absolwentce filozofii w Karlsruhe i filmu w Buenos Aires, udaje się zamanifestować coś bardzo delikatnego w naturze, mianowicie pozornie błahy fakt, iż przekaz nie odnosi się wyłącznie do treści, ale do samego aktu ofiarowania, a teksty żyją przede wszystkim wtedy, gdy rytualnie łączą ludzi dotąd sobie obcych.

Nierówny poziom i wątpliwa wymowa zakończenia nie stają My Favourite Cake na przeszkodzie w byciu satysfakcjonującym crowdpleaserem, wspaniałym filmem dla całej rodziny, który doceni zarówno twoja babcia, jak i uczęszczająca do podstawówki córka. Można sobie zadawać pytanie, czy festiwalowe nagrody powinny promować ten rodzaj zachowawczego kina stylu zerowego, ale koniec końców to też jest jakiś aspekt X muzy.

Może wetknę tu trochę plotkarskiej maniery, ale w przypadku tak silnie autobiograficznego filmu, gdzie - choć bohaterowie noszą inne imiona niż ich życiowe odpowiedniki - nazwiska kolegów z branży pojawiają się co jakiś czas w dialogach, a sam reżyser prowadzi z offu monolog odnoszący się bezpośrednio do swojego życiorysu, trudno takiego prądu uniknąć.

Lin debiutuje ciekawą post-gatunkową hybrydą i udowadnia, że konwencja potraktowana z pełną świadomością oraz techniczną pieczołowitością w egzekwowaniu jej prawideł nieraz sprawdza się lepiej od pretensjonalnych snujów i wyciskaczy łez. Teraz wystarczy trzymać kciuki, że ktoś podejmie decyzję o programerskiej adopcji.

Zamiast wizualnego ducha pulpy lat 50. dominującego w Uwięzionych tym razem przenosimy się do Nowego Jorku lat 80. sfilmowanego na Super-16 przez Wyatta Garfielda. Film, który w głowie scenarzysty i reżysera narodził się z pożenienia Doktora Jekyll i pana Hyde'a Roubena Mamouliana z Cudownym chłopakiem Stephena Chbosky'ego ostatecznie stał się Manhattanem naszych czasów z delikatną domieszką body horroru.

Tim Mielants w swoim filmie pozwala sobie na sporo uproszczeń, czyniąc niektóre postaci, zwłaszcza dalszego planu, zbyt jednowymiarowymi, jednak całościowy efekt jest niezwykle wartościowy i biorąc pod uwagę najpopularniejsze tytuły o ówczesnych czasach, świeży i odważny. Daje nam bowiem przekonujący obraz życia na terenach okupowanych przez nazistów, dając do zrozumienia, jak łatwo wówczas było stanąć po stronie obiektywnego i niewyobrażalnego zła.

Coś o dokuczliwych i troskliwych zarazem siostrach, o chłopaku ze stolicy, o koleżance, której przydzielało się w zabawie rolę cyrkowego klowna. Coś o zrywaniu jabłek i miłym dziadku zza płota. Coś o wiejskim proteście małych aktywistów przeciwko NATO. Coś o zamartwiającej się matce i o wpatrującym się w dal ojcu. O dniach, po których nic nie będzie tak, jak było.

W Argylle nawet kontrowersyjne wybory obsadowe, takie jak Dua Lipa i Bryce Dallas Howard, okazują się mieć zazębiające się kluczowe fabularne znaczenie. Rzeczywistość nie zapada się tylko w ekranowych płaszczyznach, ale przeplata z realnością i preoczekiwaniami widzów. A to wszystko zostaje złożone na ołtarzu świętego Eskapizmu. Pokłońmy się mu i wyciągnijmy kije z wiadomych miejsc.

Niebezpieczny kochanek to także trafny portret naszej nieporadności względem przyzwoitego, uczciwego, czyli dojrzałego kończenia relacji - bez ghostowania, blokowania, wyzwisk i wzajemnych pretensji, ze świadomością, że czasem najgorsza prawda jest lepsza od grzecznego kłamstwa.

Kolportowane drogą szeptaną pogłoski o mitycznej krainie oferującej nieograniczone pokłady wolności, prowokują do wzniecenia buntu. Ale co jeśli po drugiej stronie polityczna idolatria także czyni z władzy byt zależny, a nie samoistny? Niewiedza jak dysponować wywalczoną wolnością, sprawia, że uroczyste rytuały czy magiczne odczarowanie nie uchronią przed bolesnym rozczarowaniem. Ludzie prędzej czy później zapragną wolności od wolności

The Paragon stanowi idealne festiwalowe Nocne Szaleństwo i posiada potencjał na wielokrotne powtarzanie w gronie znajomych. Polujcie na tę niepozorną perłę i pamiętajcie, że zemsta to naprawdę kosmiczne przeżycie. A ja tymczasem z ekscytacją będę wypatrywał kolejnych projektów Michaela Duignana.

Wyjątkowo młody jak na reżysera, urodzony w 2001 roku, Hauser zdaje się doskonale wiedzieć, co chce w swoim dziele przekazać, nie pozwalając by lekka forma, w jaką ubrał swoje dzieło, odbierała jego przekazowi dosadność. After the long rains należy odczytywać jako wołanie o uwagę całego pokolenia Afrykanów, żyjących ze świadomością, że nie spełnią swoich ambicji, jeżeli nie zdecydują się na emigrację.

Dosłownie rokrocznie zwracamy uwagę na konsekutywny wpis do filmografii Kazacha. Steppenwolf jest najpiękniejszym z nich. Nie dlatego że bandyterka i zemsta serwowana na zimno są tak atrakcyjne na wielkim ekranie. Jerkinbek Ptyralijew uchwycił opisany dramat z operatorską precyzją godną intertekstualnych referencji.

Bazodanowy charakter projektu Mari może i wpisuje się w nowoczesny wachlarz metodologii oralnych historii, ale bez anielskiej interwencji zbiór pikseli pozostaje wciąż niemy. Nie zdradzając za wiele z finalnych niespodzianek, sugeruję jedynie, by andaluzyjskiej walkirii dać kredyt zaufania i pozwolić rozwinąć elektroniczne skrzydła, którymi zamiecie zmęczonych pasterzy ku hodowlanej Walhalli.

Ten tekst stanowi zaledwie liźnięcie tematów i głębi ukrytych w The Night Visitors, w festiwalowej recenzji nie mogę sobie wszak pozwolić na zdradzenie wszystkich sekretów. Wypatrujcie ukrytego świata ciem na Waszych podwórkach i balkonach, a tego wyjątkowego wideoeseju w programach festiwali, Nowe Horyzonty - mówię do was!

Film Areiasa mocno trzyma się konserwatywnych paradygmatów narracyjnych, nietrudno więc odnaleźć w archiwach pamięci wzorce. Aczkolwiek kroczy tą wydeptaną ścieżką z pełną dumą i świadomością, z podniesioną głową, pawim piórkiem i szkłem powiększającym.

Może pomiędzy zbiorową czołobitnością, paleniem historycznego głupa i wokalizowaniem dumy z przetrwania czasów relatywnie trudniejszych, a także z dala od symetrystycznej neutralności, która ostatnio kompromituje intelektualistów, znajduje się przestrzeń dla spełnienia trzewiowej potrzeby chwilowego zapomnienia, swoistego zerwania z manią ustalania faktów i dekonstruowania założycielskich mitów - sugeruje reżyser.

W dwugodzinnym filmie Olivierowi Marboeufowi i Virgilio Almeidzie, autorom scenariusza, udaje się zmieścić niewiarygodną ilość motywów, które można by sobie w produkcji obejmującej ten konkretny okres w historii Gwinei Bissau wyobrazić. Narracyjnymi czy też ogólnie formalnymi eksperymentami Na N'Hada również sypie jak z rękawa.

Co Angusowi wróżą trzy wiedźmy ukryte w dymie i blasku dumnie płonącego plastiku drogiej kosiarki? Czy jak sugeruje wtedy film, to po prostu żałobny stos burżuazyjnej fantazji o klasowym awansie? A może coś dużo bardziej osobistego? Każda opowieść, jak nasze wspomnienia, ma nieskończenie wiele możliwości odczytu. Odpowiedzcie sobie sami.