Pełna sala

Na finałowy sezon, którego w głównej mierze dotyczy ten tekst, nie można jednak patrzeć inaczej niż na część kilkuletniego projektu, konsekwentnego w swoich założeniach, stanowiącego pewnego rodzaju fenomen, który uniwersalną tematyką, bohaterami, ładunkiem szczerości i uchwyceniem ducha czasu zjednał sobie nie tylko serca wiernej publiki, ale także uznanie krytyków, zaś wielu młodym osobom aktorskim otworzył drzwi do kariery.

"Porzućcie wszelkie uprzedzenia, ci którzy tu wchodzicie" mogłoby brzmieć hasło promocyjne Exodusu. Otwarta głowa, brak uprzedzeń wobec gry kiczem i absurdem, przyjmowanie z szeroko otwartymi ramionami gwałtownych przeskoków od Monty Pythona do El Internado i od Bergmana do Whedona. To wszystko warunki konieczne do pełnego doświadczenia pożegnalnej mszy Larsa von Triera.

Czy Królowa jest zatem serialem udanym? I tak, i nie. Ciary żenady będą Wam towarzyszyć przynajmniej przez połowę produkcji - jeśli dotrwacie do tego momentu. Nie jest to dzieło wysmakowane, nie jest nawet dobre. Ale chyba nawet nie próbuje takim być.

Być może McQueenowi nie udało się osiągnąć stuprocentowej dokładności w swoich odtworzeniach historycznych, być może nie z każdego poruszonego tematu wycisnął wszystko, co się dało, nawet biorąc pod uwagę ograniczony metraż. Nie można mu jednak odmówić tego, że kompleksowo opowiedział historie ludzi, którymi nikt do tej pory w kinie popularnym się nie zajmował i zrobił to w znakomicie przemyślanym i różnorodnym wydaniu.

Miniserial Mae Martin i Joe Hampsona jest idealną produkcją, aby zająć czymś głowę. Lekki humor z brytyjskimi akcentami na pewno nie raz wywoła uśmiech na twarzy, a przesympatyczne postaci przyciągają przed ekran. Mimo wzlotów i upadków bohaterów to dobry feel-good movie.