Jean-Luc Godard. Imaginacje

Satysfakcjonujące studium autentyczności rzeczywistości i typowo kinowe doświadczenie, którego "konsumpcja" poza schłodzoną salą z wielkoformatowym ekranem mija się z celem. I chociażby dlatego warto je zobaczyć.

Jeśli Jean-Luc Godard chciał wykonać eksperyment, to nie odniósł sukcesu. The Image Book nie przynosi bowiem żadnych wymiernych rezultatów. Efektów, które dałoby się do czegokolwiek odnieść.

Mimo wszystko Godard w jakiś przewrotny sposób uwodzi. Wynika to chyba z faktu, że artyści przestają być atrakcyjni, kiedy zostają całkowicie odkryci i zlewają się z tłem. To, co opisane i zrozumiane, przestaje fascynować, wytraca moc i znika pod zwałami skonwencjonalizowanych interpretacji.

W ciągu osiemdziesięciu pięciu minut w filmie nic się nie dzieje, ale i to wystarczy - wychodząc z sali kinowej, nikt nie ocaleje i pozostaje tylko żyć z urazem psychicznym, wywołanym urodą i pustką dostarczoną przez francuskiego reżysera. Żeby zadowolić się tym bolesnym pięknem, warto się przyznać, że każdy z nas jest ślepy i głuchy, co podkreśla czarny ekran i brak dźwięku.

"Imaginacje" dobrze korespondują z wrażliwością współczesną, przyzwyczajoną do ciągłego ataku obrazów i ich nadmiaru. Są dziełem intrygującym, które może jednak irytować i frustrować swoją nieprzenikalnością. Moja rada więc brzmi: nie analizować, chłonąć.

Godard szuka sensu nie tyle w całości, co we fragmentach. Przyglądanie się im, poprzez zestawianie ich ze sobą na zasadzie superpozycji, korespondencji i kontrapunktu, być może pozwoli nam zbliżyć się do pełniejszego rozumienia rzeczywistości i siebie samych.

Niby banał, ale mało kto ma dzisiaj odwagę wypowiadać ponadczasowe prawdy. Warto się więc w ten głos wsłuchać, nawet jeśli starszy znowu okopał się w mało przystępnej formie. Bo nie ma się co oszukiwać - już za chwilę ten oryginalny głos - głos świadka XX-wiecznych klęsk i katastrof - sam stanie się echem historii.

Jeśli ten film zostanie uznany za manifest, to za smutne będzie można poczytać to, jak bardzo Godard boi się obrazów, które życie kazało mu oglądać z szeroko otwartymi oczami.

Dzieło Godarda jest niezwykle otwarte na interpretacje. Ciśnie mi się na usta jeszcze przynajmniej kilkanaście tematów, które można by poruszyć przy jego okazji.