La chimera

Nawet leciutko zarysowana fabularna intryga potrafi wciągnąć - budowana jest bowiem w zaskakująco klasyczny, wręcz hollywoodzki sposób. Ale gdy tylko otrząśniemy się z tego przyjemnego stanu, pozostaje pustka. Bo ostatecznie film ma do zaoferowania dość oczywista puentę: "największym skarbem jest miłość".

Rohrwacher potrafi tworzyć kino emocji, intelektualnej strawy i onirycznych wędrówek. Podążam za nią w ciemno, jak Orfeusz za Eurydyką.

Tak jak Arthur przeszukuje grobowce w celu odnalezienia mitycznej, nieuchwytnej Chimery, tak Rohrwacher stąpając po fundamentach włoskiego neorealizmu, poszukuje w audiowizualnej materii magii i odbudowuje wartość metafory. Forma jest dla niej równoważnym dla treści naczyniem - zmieniając ogniskowe obiektywów Hélène Louvart, inną fakturę nadaje teraźniejszości, inną wspomnieniom czasu, do którego nie ma już dostępu: beztroskiej radości zapewnionej przez ciepło drugiej osoby.

Zakończenie sugeruje co prawda prostą odpowiedź na trudne pytania, lecz by do niej dotrzeć, należy się przedrzeć przez meandryczną fabułę oraz znaleźć nić porozumienia z wycofanym, milczącym bohaterem. Jeśli od pierwszej sceny widz zanurzy się w pełni w filmowym świecie, już w nim pozostanie. Wystarczy jednak, że na moment uniesie głowę. Wtedy czar pryska i trudno raz jeszcze poddać się jego mocy.