Rafał Glapiak

Kino cudowne w swej prostocie, amerykańskie i nieamerykańskie zarazem, skupione na sile pamięci oraz wspólnoty, rozdzierające serce, ale i podnoszące na duchu.

Rozwijające się powoli kino drogi, w którego zakończeniu - podawanym skądinąd aż nazbyt pospiesznie - kryje się ogromna tragedia dzieci i ich ojca.

Snująca się powoli dekonstrukcja kina o napadzie, a do tego film o kończącym marnie facecie, który przekonany jest o swojej wyjątkowości i nieomylności.

Przejmująco piękne, smutne i szczere, a także oferujące katharsis kino, w którym losy rodziny Szekspirów - a zwłaszcza Agnes, żony Willa - stanowią pretekst do opowiedzenia o miłości i śmierci, o radościach i trwogach, o żałobie i próbach jej przepracowania.

Subtelne i katartyczne kino o nietypowej przyjaźni pomiędzy dwoma młodymi mężczyznami, chronicznie samotnymi i cierpiącymi z powodu utraty bliskiej osoby.

Utrzymany w futurystycznym sztafażu bardzo klasyczny melodramat o parze, która decyduje się zaryzykować, stawiając na szali swoją przyszłość.

Łącząca pierwiastki surrealizmu z elementami cielesnego horroru i czarnym humorem hipnotyzująca opowieść o żonie, matce i terapeutce w stanie załamania nerwowego.

Jeżeli ktoś kiedykolwiek zastanawiał się nad tym, na ile krytyk może spoufalać się z tymi, o których pisze, to z pomocą w rozwikłaniu tej zagadki przychodzi reżyser Anand Tucker. Jego film opowieść o dziennikarzu przekraczającym cienką granicę i wpakowującym się w kabałę, którą wolałby raczej relacjonować na łamach zatrudniającego go periodyku.

Zabawna, wzruszająca i katartyczna opowieść o siostrzano-braterskiej miłości, którą na próbę wystawia spowodowana traumą konieczność przedwczesnego dorastania.

Wyraźnie pęknięta na dwie nierówne części historia kobiety, która zmaga się z systemową wręcz mizoginią w branży technologicznej, by osiągnąć bezprecedensowy sukces.

Opowieść o seniorach-detektywach słynnego reżysera jest co prawda urocza, ale subtelności w niej za grosz.

Nie do końca spełniona artystycznie czarna komedia romantyczna przekształcająca się w mało satysfakcjonujący psychothriller o współczesnych związkach.

Wprawdzie utwór porównuje się z twórczością Guya Ritchiego czy braci Benny'ego i Josha Safdiech - w czym pewnie jest sporo racji - ale w większym stopniu dzieło jest hołdem dla charakterystycznego dla lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia nurtu filmów spod znaku tak zwanych ucieczek w noc.

Dojrzała, empatyczna i zniuansowana opowieść o niespodziewanych narodzinach bratnich dusz przemierzających Amerykę w poszukiwaniu lepszego jutra.

Nie jest to wyłącznie sprośna komedia młodzieżowa, choć kilku pikantnych scen faktycznie tu nie brakuje.

Jay Roach wraca do hitu z lat osiemdziesiątych, ale zamiast małżeńskiej wojny, bardziej go interesują jej przyczyny.

Nudne, pozbawione napięcia i poczucia humoru oraz mało brawurowe kino o napadzie, które pełnymi garściami czerpie z podobnych filmów z przeszłości.

Letnia przygoda miłosna, wprawdzie pozbawiona głębi i chwilami dość stereotypowa, ale za to bogata w szczere emocje i bohaterów, których da się lubić.

Kolejna błyskotliwie napisana przedkodeksowa apoteoza kobiecości, która wyraża się zarówno poprzez służbę na rzecz innych, jak i miłość do siebie, dziecka oraz partnera.

Przeciągnięta do pełnego metrażu komiczna intryga, która zmieściłaby się najpewniej w dwuaktówce, a przy okazji jeden z najważniejszych filmów z udziałem Flipa i Flapa.

Zgrabnie zrealizowana parodia kina spod znaku miecza i sandałów, nie tylko nastawiona na rozbawienie publiczności, ale i komentująca realia Wielkiego Kryzysu.

Bardzo hermetyczna i ociekająca sprośnościami komedia o sile siostrzeństwa, trudach macierzyństwa i tym, co czyni z przyjaciół rodzinę.

Kryminalny serial komediowy wysokich lotów, w którym nie brakuje zarówno elementów dramatycznych, jak i satyrycznych. Choć całość utrzymana jest w popularnej obecnie formule "pożreć bogatych", to twórcy wyraźnie sympatyzują z głównym bohaterem.

Choć na pozór pogodne, to w istocie wyjątkowo nijakie kino o dwójce mężczyzn zmagających się z syndromem Piotrusia Pana i robiących wszystko, by nie dorastać.

Koronkowo zrealizowany portret buzujących Stanów Zjednoczonych i Nowego Jorku oraz skomplikowanej relacji łączącej Johna Lennona i Yoko Ono.

Imponujący debiut reżyserski noszący znamiona traumedii: o rzeczach złych i bolesnych mówiący w sposób subtelny i humorystyczny, nigdy niepopadający w przesadę oraz nieepatujący cierpieniem.

List miłosny do ruchomych obrazów, zapisany wprawdzie nie na taśmie 35 mm, a na nośniku cyfrowym, ale za to wypływający prosto serca. To także pean na cześć tych, którzy oglądają

Kolejna dość przeciętna klechda o Dzikim Zachodzie, wprawdzie kompetentnie zrealizowana, ale z automatu przyćmiona przez tragiczne wydarzenia, do jakich doszło na planie zdjęciowym.

Barwna i ograniczana jedynie przez wyobraźnię twórców opowieść o próbie poradzenia sobie z samotnością, a także zrozumienia tego, czym jest miłość

Zrealizowany w całości przy użyciu iPhone'a thriller szpiegowski, wizualnie na poły amatorski, fabularnie zaś - do bólu banalny i emocjonalnie nieangażujący.

Dość pospolita i kierowana do nie wiadomo kogo historia miłosna, której akcja rozgrywa się w ciągu czterech dni na przestrzeni różnych pór roku.

Cudna i zachwycająco lekka komedia romantyczna oraz charakteryzujący się nieprzebranym bogactwem strony technicznej melanż tańca i muzyki.

Luźno traktująca historię Szwecji i tamtejszej monarchii opowieść o kobiecie z krwi i kości, miotającej się pomiędzy miłością a obowiązkiem.

Niebanalny film przedkodeksowy, w którym splata się szereg różnych gatunków i konwencji: od kina bokserskiego przez romans aż po muzyczno-taneczną rewię.

Pojawiają się tu zarówno dłużyzny, jak i rozwiązania na wskroś absurdalne, a punktów zwrotnych jest co najmniej kilka, ale ostatecznie serial to czysta rozrywka, niemal tak czysta jak sama matematyka, na której się koncentruje.

Wymykająca się schematom i klasyfikacjom, a do tego oparta na obfitującym w szczegóły scenariuszu historia kobiecej emancypacji w Ameryce lat pięćdziesiątych.

Zanurzona w kryminalnej konwencji, lecz niestety niemal całkowicie wyzuta z napięcia opowieść o nieznającym granic matczynym oddaniu.

Cicha i intymna opowieść o zawodowym ujeżdżaczu koni, w której rodeo jawi się jako zgrabna metafora zmagań jednostki z przeciwnościami losu.

W całym filmie, Dickensowskim z ducha, pada niewiele słów, ale te wydają się zbędne, ponieważ wystarczy spojrzeć na głównego bohatera, by zrozumieć, co mu doskwiera. To ciche i empatyczne kino, nierozdrapujące ran, lecz nakładające balsam na blizny.

Przyzwoicie zrealizowany debiut reżyserski o zderzeniu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, dla których tło stanowią Hollywood i branżowe problemy.

Przez żołądek do serca, czyli wywołujące dobre samopoczucie kino o mierzeniu się z przeciwnościami oraz o miłości do tradycji, gotowania i karmienia ludzi.

Znakomicie skonstruowane kino sądowe, którego intryga zawiązuje się nie na sali rozpraw, a w kancelarii prawniczej należącej do człowieka sukcesu pamiętającego o swych korzeniach.