Baza recenzji

Mądry film z gatunku uczeń i mistrz. Mimo kilku dłużyzn, nadal dobrze się ogląda. Plus za muzykę.

Kalka z oryginału + nachalne lokowanie produktu pt. "Chiny" + plus obniżono wiek głównego bohatera (żeby dopasować rolę do Jadena Smitha?), co prowadzi do kilku kuriozalnych scen (patrz scena ratowania głównego bohatera przez mistrza - w oryginale walczył z praktycznie dorosłymi bandziorami. Tutaj Jackie Chan spuszcza łomot niewyrośniętym małolatom :) ).

synonim przeciętnego FF

Tylko niezły. Scorsese nie jest tu jeszcze w optymalnej formie, to spojrzenie na świat drobnych cwaniaczków ma zalety, ale też nie angażuje tak, jak by mogło.

Widoki, misie i walka o przetrwanie.

Szweckie spojrzenie na wampiry, które o dziwo jest naprawdę świetne. Historia snuje się powoli swoim tempem, do tego pełno tutaj statycznych ujęć. Są to jak najbardziej zalety, ale jednak klimat to z całą pewnością jedna z najjaśniejszych stron tego filmu, tak samo jak młoda aktorska wcielająca się w wampirzyce.

Ostatnia część trylogii kontynuuje wspaniałą tradycję serii i też jest idiotyczna.

To nie kino dla każdego. Ale każdy powinien dać mu szansę

Hmmm.Nie wiem dlaczego,ale mnie dobitnie ten film znudził.Zrobiłem ze dwie przerwy podczas seansu bo po prostu nie mogłem go obejrzeć-nie miało to nic wspólnego z tym,że do totalna kinematograficzna tragedia-nic z tych rzeczy.Niestety mnie nie zachwycił,pod praktycznie żadnym aspektem.Dla fanów typowych akcyjniaków,ja chyba oczekuje czegoś więcej.I mam pewną refleksję...iż aktorom ze stajni Marvela będzie naprawdę ciężko wrócić na "aktorskie" tory po zakończeniu przygody superbohaterskiej.

Nie umiem nazwać tego filmu gdyż nie wpływa on w żaden sposób na moje emocje. Jest to jednak porządnie zrealizowane kino

2019 to znośne Pokemony i przezabawne Angry birds. Ktoś też w tym roku wyżygał nam Dooma

Czym jest Doom. Nie wiem bo film jest jednocześnie świetny, głupi i......ciekawy???

Lubię takie filmy, ale ten niczym się nie wyróżnia i pewnie za kilka dni o nim zapomnę. Jest bardzo poprawny i wszystko jest tylko niezłe. Można obejrzeć. Niepotrzebnie też jakby na siłę, chyba tylko po to aby podbić sztucznie emocje, wprowadzili jedną bardzo brutalną i nierealną scenę.

Czy oryginalna saga mogła dostać lepsze zakończenie. I tak i nie. I trzeba to zobaczyć

Mimo prawie wyczerpanego schematu wciąż potrafi wzbudzać emocje

Siły kosmiczne chcą być serialem komediowym na miarę Biura lecz grzęzną w nie zawsze udanych żartach. Mimo to czekam na drugi sezon bo historię i bohaterowie mają masę potencjału

Komasa trochę za często korzysta z szytych grubymi nićmi metafor, ale ukazanie społecznych napięć jest na tyle bliskie prawdy, że film kopie i cynicznie przypomina, że sprawiedliwości i równości nie ma. Są jedynie ofiary i drapieżnicy.

Jak to zawsze bywa z filmami podzielonymi na dwie części - pierwsza zawsze będzie trudna do oceny. Koniec końców wyszedł naprawdę fajny, emocjonalny support.

W kilku elementach przypomina mi trochę "Jojo Rabbit" tylko jest bardziej ponury i poważny. W ciekawy sposób dotyka dzisiejszych problemów, zadaje pytania, na które nie potrafi odpowiedzieć. O ile taka odpowiedź w ogóle istnieje

Czuć, że to rozgrzewka przed czymś wielkim. Zdecydowanie za mało Voldemorta, który tak jak w 4. części kradnie show. Trochę za dużo skrótów fabularnych

Takie to jakieś bezpłciowe, miało być mrocznie wyszło średnio. Wątek Draco fatalny, w przeciwieństwie do finału. Ogólnie to po 5. jakoś tu tempo siadło

Ciężko uwierzyć, że to dokument, bo ma lepszy scenariusz i dramaturgię od wielu filmów fabularnych. Niesamowicie chwyta za serce.

One-man show Suleimana. Piękna i bardzo trafna satyra. Zdjęcia to artystyczne mistrzostwo świata. Raj dla estety.

Mało angażujący turniej na niezrozumiałych zasadach. Kłótnie i romanse trochę na siłę. Na szczęście wszystko ratuje i wynagradza mistrzowska końcówka.

Tragedia ludzka wykorzystana do manipulacji i żerowania na emocjach. Zero dowodów, rzetelności, śledztwo reżysera prowadzone żenująco. Realizacyjnie - dno

Od razu czuć, że za kamera jest już inny reżyser. Mniej familijnie bardziej mrocznie z zachowaniem magicznego klimatu. Mega scenariusz, w końcu bardzo dobry Radcliffe

Prosty, głupkowaty ale taki miał właśnie być. Jest świadomy swojej durnoty. Świetna główna rola. Dobra rozrywka na luźny wieczór

Ponownie nic nie dzieję się przypadkiem, wszystko ma sens. Podobna struktura co w 1, aczkolwiek finałowa walka lepsza.

Zaczęło się super, skończyło nijako. Świetna główna rola.

Typowe Netfliksowe byle co..

Niech żyje rój i chu...

Klimatyczny i trzymający w napięciu thriller katastroficzny oparty na ciekawym pomyśle. Historia jest dobrze poprowadzona (może poza 5. odcinkiem, gdzie nagromadziły się najgorsze decyzje reżyserów i scenarzystów), ciekawie obserwuje się relacje między postaciami, a kolejne problemy spadają na bohaterów, nie dając chwili oddechu. Jak dla mnie jedna z najciekawszych premier ostatniego czasu na Netfliksie.

Znakomity film. Doskonały obraz mediów i błyskotliwy portret socjopaty idealnego.

Dobre, minimalistyczne kino, potrafiące jednak widzem potrząsnąć. Niebanalny film, pięknie pokazujący ciężar tłumionych przez lata emocji.

Nie wiem jak, ale to działa.

Film wzbudził mega mieszane uczucia, bo przez około połowę filmu nie byłem w stanie przekonać się do realcji głównych bohaterów, nakreślona po łebkach, ale na szczęście od któregoś momentu mi to "przeszło". Dopiero od połowy filmu zaczyna się to czego się spodziewałem i oczekiwałem. Radcliff, no zdecydowanie najlepszy punkt tego filmu. Historia bardzo prosta i przewidywalna, ale jak na pierwszy i zapewne jedyny seans wystarczyła.

krytyczny dzień w życiu człowieka - straty wieloletniego współmałżonka

Zasluzone 7. I jeszcze pol punktu za rozwijanie thrillera / horroru z twistem w kinie o hiszpanskiej proweniencji. Bo uzbieralo sie juz troche podobnie udanych tytulow w tej grupie. Swietna gra mlodych aktorow, bardzo dobre klimatyczne zdjecia i montaz. Dzieki finalowi, ktory mozna tez interpretowac na kilka sposobow, film pozostaje w pamieci jak aromat dobrego wina z iberyjskiej winnicy...

Petzold odwołuje się zarówno do mitologii nordyckiej, jak i "Małej Syrenki" Andersena, jednocześnie obrazując urbanistyczne przemiany Berlina. Ciche nastrojowe kino. Może być jednak trudne dla widza. Akcja toczy się powoli, a większość znaczeń reżyser pozostawia w domysłach, przez co widz może nie wiedzieć, o co tu właściwie chodzi. (WiosnaFilmów)

Jakie piękne zakończenie filmu, widać, że jest wytrwałość, odwaga, pomysłowość, i ogóle się nie poddawali do ostatniej kropli krwi, świetny film pomysłowy. Ten film jest trochę podobny do filmu niemożliwe.

Kolejny dobry film Petzolda, melodramat w świetnie grającym "kostiumie". Podobało się :-)

Nie ma czaru ani mocy rodem z starych Bondów ....ani nowych....ani niczego

Nie wie, gdzie skręcić - w satyrę pełną absurdu czy feel-goodową popierdółkę - więc zjeżdża w ślepą uliczkę - opowieść, w której niekompetentnym ludziom wybacza się wszystko, bo pod koniec odcinka powiedzieli coś od serca/akurat coś im się udało. No i humor to sinusoida; często nie wiadomo, czy masz się śmiać z danej sceny, bo była zamierzenie cringe'owa, czy nie śmiać, bo nie była zamierzenie cringe'owa. Tyle dobrze, że obsada i postaci są kapitalne i płynie się z tempem od początku do końca.

To film którego jedyną zaletą jest dość przyzwoite pokazanie brutalności obcego. Kilka bardzo przewidywalnych jumpscarów nie umywa się do Obcego. Postawiono na historię Davida a nie Obcego. Wogóle nie ma w tym nic z Obcego. To nawet nie film o nim. On jest tu tylko dodatkiem

Jest to mocne i przede wszystkim warte uwagi kino które w końcu nie robi z widza idioty

Pixar gonna Pixar i umie uderzyć w czuły punkt szczerą rodzinną relację, ale kiedy przychodzi do budowy świata, to wychodzi z tego "Bright" (czyt. połączenie świata prawdziwego z fantasy kończy się na pomyśle, a w praktyce nie ma najmniejszego sensu i nie zostaje wykorzystane). No i historia to banalne szukanie McGuffina. Niewykorzystany potencjał, rozmemłany.

Komasa dojrzał i choć momentami zbliża się do kreskówki, stworzył coś, co faktycznie można nazwać trafnym przekrojem społeczeństwa - bez stereotypów emo, bez chęci popisania się (nie licząc gry, chociaż tutaj fabularnie po coś jest), nie, samo psychologiczne mięsko i traktat o nienawiści napędzającej nienawiść. Musiałowski taszczy swojego bohatera tak, że chce się wybaczyć wszystkie błędy filmu, bo w jego oczach kreuje się całe przesłanie.

Rozum krzyczy, że naciągane. Serce drze się, że ma to gdzieś, bo dawno się tak nie bało. Groza tak wykreowana, że wystarczy pusty fotel, żebyś srał ze strachu, a jak jeszcze dojdzie do tego kontekst - kobieta wyrywająca się z toksycznego związku - to łohoho, kortyzol aż wrze.

Jak się odlepi łatkę jak-na-polskie-warunków, to pozostaje nieszczególnie wyróżniający się na tle innych slasherów horrorek. Zbyt odważny dla nowicjuszy, zbyt bezpieczny, żeby się bronić poza Polską. Jest okej i tylko okej.

Po staremu - bohaterowie recytują mądrości Coehlo, a widzowi trzeba wszystko wyjaśniać jak przedszkolakowi. Montowane sokowirówką, color grading robiono w Instagramie, a scenariusz wypuszczono z fabryki. Zero wkładu własnego, zero wyczucia, zero człowieka.