Oglądane dziś, obrazy takie, jak Czas apokalipsy, 2001:Odyseja kosmiczna Kubricka, Aguirre, Gniew Boży Herzoga, choć wciąż tak żywe i absolutnie ponadczasowe wydają się odległym wspomnieniem dawno minionej epoki - epoki, w której można było wierzyć, iż świat filmu będzie mierzyć się z wielkimi dylematami, wizualizować marzenia, wyrażać tajemnice - tak, jak czyniły to przez wieki malarstwo i literatura.

Wyłaniająca się z dzieł Conrada i Coppoli pełna wizja może się wydawać skrajna swoim pesymizmie, przesadna, zbyt ciemna. Ale w cywilizacji i kulturze, która odrzuca metafizyczne osłony dające jakąkolwiek szansę poradzenia sobie z tkwiącym w nas złem, taka wizja jest absolutnie niezbędna.