Nanook i Sedna mieszkają samotnie w lodowej krainie gdzieś na północy Jakucji. Wieczorami pod stertą futer starzejąca się para opowiada sobie dawne mity, nieprzystające już do rzeczywistości.
- Aktorzy: Mikhail Aprosimov, Feodosia Ivanova, Sergei Egorov, Galina Tikhonova, Afanasiy Kylaev
- Reżyser: Milko Lazarov
- Scenarzyści: Milko Lazarov, Simeon Ventsislavov
- Premiera kinowa: 25 stycznia 2019
- Premiera światowa: 23 lutego 2018
- Ostatnia aktywność: 30 sierpnia 2024
- Dodany: 29 listopada 2018
-
Oceny krytyków
-
Oceny użytkowników
-
Recenzje krytyków
-
WięcejNie ucieka się do szantażu czy uczuciowej szarży, ale przyciąga nieuchwytną atmosferą obcowania z czymś wyjątkowym.
-
Więcej
Fascynująca impresja na temat zderzenia człowieka z naturą oraz pean na cześć odchodzącej w zapomnienie kultury.
-
Więcej
Jest filmem wyjątkowo niepozornym, skromnym, minimalistycznym. Poetyckim, mimo epickiego rozmachu ogarnianych kamerą przestrzeni. Zdjęcia znakomicie oddają relacje łączące ogrom natury z siłą pojedynczego człowieka, który stara się przeciwstawić zarówno jej, jak i presji zachodniej cywilizacji.
-
Więcej
Małomówny utwór, ale jakże treściwy, przepełnionymi uczuciami oraz refleksjami o przemijaniu i stracie. W kontekście bliskich sobie dusz, ale i duszy bliskiej pewnej rzeczywistości, która zanika i wymiera w postkapitalistycznym świecie.
-
Więcej
Pochylając się nad sensem życia Nanooka i Sedny, reżyser snuje swoją kameralną opowieść, wymagając od widza dużych pokładów cierpliwości. Jednak przez mnogość pocztówkowych widoków, uroku i poczucia humoru, potrafi utrzymać nasze zainteresowanie.
-
Więcej
To w gruncie rzeczy film strasznie smutny. Wizualna maestria nie jest w tym wypadku sztuką dla sztuki, a służy ujawnieniu przykrych prawd XXI wieku. Gdzieś w trakcie naszej drogi zatraciliśmy umiejętność współgrania z naturą i zaczynamy tracić umiejętność współgrania z drugim człowiekiem.
-
Więcej
Milko Lazarov nie potrzebuje słów, które tak często zacierają i deformują obraz rzeczy, za to tworzy uniwersalny filmowy język, zrozumiały dla wszystkich. Mimo że "Ága" to film zanurzony we wszechogarniającej ciszy i estetyce slow cinema, która wypracowuje system widzenia świata reżysera, zdaje się ona nieść przesłanie bliskie sercu każdego: przestrogę przed przemijającą tradycją, utratą kogoś bliskiego. I namacalny dowód na kalejdoskop bólu naszej planety.
-
-
Recenzje użytkowników
-
Ága to w gruncie rzeczy film strasznie smutny. Wizualna maestria nie jest w tym wypadku sztuką dla sztuki, a służy ujawnieniu przykrych prawd XXI wieku.
-
-
Byty pograniczne usytuowane poza czasowością. Zapis pożegnania rozciągnięty na połaciach milczenia.
-
Odosobnienie dotyka nawet widza w kinie. Absolutnie fenomenalnie udzwiekowiony film tak że słychać różne faktury śniegu.
-
Jest cicho, intymnie, momentami emocjonalnie. Zdjęcia i muzyka hipnotycznie piękne. Nie do końca jednak przekonuje mnie tak surowa, dokumentalna forma w pełnym metrażu. Wiele mniej potrzeba było, aby wywarło to podobne wrażenie. Kontemplacyjne slow-cinema dla wrażliwych i bez popcornu.
-
Nowe Horyzonty Tourneé #1: Bardzo uniwersalna opowieść, klimat slow, szczypta realizmu magicznego. Podobało się :-)
-
Świata nie da się zatrzymać - możemy umrzeć razem z przeszłością i dawnym sposobem życia. Niezwykle nastrojowe dzieło. Cudowne zdjęcia.
-
