Czarne bractwo. BlacKkKlansman

Nie ukrywam, że jestem zachwycony "Czarnym bractwem" i chętnie wymieniam same superlatywy.

Willie Sutton, słynny rabuś, mawiał, że napada na banki, bo właśnie tam są pieniądze i być może z podobnych pobudek Lee sięgnął po narzędzia z asortymentu popkultury - bo właśnie tam jest publiczność. Spisał się w tym wydaniu świetnie i mam nadzieję, że pozytywne reakcje na całym globie zachęca go do eksplorowania tego kierunku.

Nie wnikając w meandry amerykańskiej wojny kulturowej, trzeba przyznać, że BlacKkKlansmana ogląda się naprawdę z wielką satysfakcją. Każda minuta dostarcza dowodów na reżyserską maestrię Spike'a Lee.

Pomimo tak wielu elementów, które składają się na ten utwór, jest on idealnie wyważony. Trudne tematy mieszają się z zabawnymi dialogami, prezentując komediodramat na najwyższym poziomie, tworząc kino zaangażowane i mainstreamowe zarazem.

Wydaje się chwilami płaskim widowiskiem, ani na moment nie przestaje wzruszać i fascynować.

Spike Lee, artystowski samowyklęty, w końcu wrócił na właściwe tory i ponownie zrobił, co należy. I mimo znacznie mniejszej dawki subtelności niż te 30 lat temu, wychodzi obroniony bardziej niż sam prawdopodobnie się spodziewał.

Mimo że film nosi znamiona biograficznego, bo oparty jest na wspomnieniowej książce Stallwortha, ja określiłabym go raczej jako czarną komedię którą traktujemy nie do końca serio. I w tej roli "Czarne bractwo. BlacKkKlansman" sprawdza się znakomicie.

Jest dobrym pomysłem dla kogoś, kto chce obejrzeć coś ważnego, jak i kogoś, kto szuka - ops - czystej maści rozrywki.

Nie spodziewajmy się pełnego niuansów dramatu społecznego. Tu chodzi o rozrywkę, wzbogaconą antydyskryminacyjnym i antyfaszystowskim przesłaniem.

Da wam powody do śmiechu, ale nie wypuści bez chwili refleksji. Dawno nie widziałam tak świetnego duetu aktorskiego, jak John David Washington i Adam Driver.

Czy to znaczy, że Spike Lee wyciąga ostrą amunicję? Zdecydowanie tak. Jego kino ponownie trafia, jest aktualne i gorzkie w swoim wyrazie, a niektóre obrazki są same w sobie bardzo silne.

Mimo tego zbędnego wtrącenia, to dzieło nie będzie samo w sobie wtrąceniem ani w historii kinematografii ani w kategorii projekcji, które zabierają głos w sprawach aktualnych. Kino reagujące na irracjonalizmy wzajemnego wypraszania się ludzi z planety opowiadające językiem czasami równie irracjonalnym, ale nie dla efekciarstwa, a dla niesamowitego efektu twórczego.

Idąc do kina najbardziej obawiałam się, że film okaże się zbyt patetyczny czy wyniosły, twórcy jednak podeszli do niego i przedstawionej w nim historii z wielkim dystansem i chwała im za to, bowiem dzięki temu "Czarne bractwo. BlacKkKlansman" zaskakuje, wciąga i ogląda się go z niebywałą przyjemnością.

Trzeba przyznać, że dawka humoru, jaką serwuje nam film jest kolosalna i to właśnie ona, między innymi, stanowi o jego sile. Z jednej strony temat jest bardzo poważny, ale przez to komediowe zacięcie po prostu przyczepia się do widza jak rzep, sprawiając, że ostatnie, realne fragmenty tylko bardziej w nas uderzają.

Jest idealnym przykładem połączenia świetnej rozrywki z chęcią przekazania widzowi czegoś bardziej istotnego od dowcipów i strzelanin. Obraz jest również niezwykle przystępny, nie trzeba znać całej historii ruchu Black Power czy wojny etnicznej, żeby wynieść wszystko z tego obrazu.

Wciąga tempem opowieści, intryguje ciekawymi bohaterami. Bawi, ale jednocześnie daje dość wyraźny bodziec do zastanowienia się nad współczesnym światem.

Spike Lee dawno już nie nakręcił tak dobrego filmu: energetycznego, zabawnego i jednocześnie po prostu ważnego.

Potrafi w jednej scenie rozbawić do łez, zdystansować od powagi tematu, by w kolejnej zmusić widza do obgryzania paznokci, w trosce o życie bohaterów. Nawet gdy w tę neurotyczną mieszankę wprowadzony zostaje patos, to najczęściej bez ciężkiej ręki, wynikający z szacunku dla problemu, czasami tylko trafiając w tony lekcji historii.

Muszę przyznać, że Spike Lee wrócił. "Czarne bractwo" to z jednej strony świetne poprowadzone kino sensacyjne, ale też ostrzeżenie, iż sprawy rasizmu nie zostały do końca rozwiązane.

Reżyser umiejętnie prowadzi swój obraz w klimacie kina gatunkowego, tworząc typowy duet partnerów policjantów, którzy początkowo tak różni od siebie zaczynają tworzyć zgraną paczkę.

Jest kinem przyjemnym, przyswajalnym i zapewniającym dobrą rozrywkę. Niestety, bardzo cierpi przez wydumane ambicje swojego twórcy, pokazując, jak bardzo zmieniło się adresowanie problemów rasowych we współczesnym kinie.

Wprawdzie Czarne Bractwo mogłoby mieć lepsze tempo i trochę więcej energii, ale to zdecydowanie warta uwagi historia o nietypowym śledztwie.

Spike Lee nie ma zamiaru siedzieć z założonymi rękami, ale obce jest mu również kino czysto interwencyjne. Dlatego stworzył niezwykle zabawną komedię z kluczem.

Jeśli jednak przymkniemy na chwilę oko na wysoko postawioną przez wymienionych reżyserów poprzeczkę, będziemy w stanie czerpać naprawdę sporą przyjemność z oglądania przepełnionego świetną muzyką, genialnymi kostiumami i dopracowanymi wizerunkami z lat 70. "BlacKkKlansmana", który - prócz zaskakiwania prawdziwie absurdalną historią i spełniania funkcji czysto rozrywkowej - ma nam też coś naprawdę ważnego do zakomunikowania.

Choć nie jest filmem wybitnym, tak jest naprawdę solidną pozycją z ważnym przekazem i dużą dozą rozrywki.

Spike Lee nie tylko bardzo sprawnie poprowadził narrację w BlacKkKlansman, ale też dobrał sobie ludzi, którzy nadali tej historii charakteru.

Zdziwił mnie ten film. Spike Lee jawi mi się jako jeden z bardziej agresywnych reżyserów, którzy dobitnie i nie przebierając w środkach przedstawiają swoją wizję na ekranie, zwłaszcza w takich kwestiach jak rasizm. Tymczasem w tym filmie, przez większą jego część czuć dystans, a nawet swego rodzaju luz.

Po latach kręcenia umiarkowanie lub bardzo źle przyjmowanych filmów reżyser, przy aplauzie krytyków i widzów, zgarnął Wielką Nagrodę Jury w Cannes. W "BlacKkKlansman" zgrabnie połączył humor z mocnym politycznym przesłaniem. Szkoda tylko, że właściwie na każdym poziomie operuje oczywistościami.

Dla jednych będzie zatem zabawnym, ale wciąż aktualnym komentarzem społecznym, a dla innych politycznym kryminałem. Z całą pewnością godnym obejrzenia.

Lata lecą, a Spike Lee ciągle mówi dokładnie o tym samym, ale już nie w tak świeżej formie jak choćby w ożywczym "Do The Right Thing" z 1989 r., które przyniosło mu światowy rozgłos. Jedno jednak trzeba Amerykaninowi oddać - dokładnie wie, co i jak chce opowiedzieć. Potrafi być na równo zabawny i poważny.

Ma piękne kolory i świetne kostiumy, styl epoki oddano doskonale. Narracyjnie w drugiej części filmu napięcie niestety spada.

Spike Lee to wciąż sprawny komentator społecznych uprzedzeń, ale powoli traci kontakt z filmową rzeczywistością.

Reżyser zakochał się chyba we własnym pomyśle, do ostatniej minuty każąc nam zrywać boki ze sztubackiej zabawy w udawanie białego przez telefon.

Produkcja do polecenia amatorom oscarowego wyścigu oraz częstym gościom kinowych sal. Ale daleki od roli najciekawszej premiery miesiąca.

Nie dziw więc, że film zdobył Grand Prix na festiwalu w Cannes. Przekaz jest mocny i prosty, temat aktualny, a cała ekipa równo walczy o słuszną sprawę. Niestety, filmowe rzemiosło odchodzi gdzieś na bok, gdy polityczna kampania ma być głośniejsza od tej kontrowanej.

"Czarne bractwo" to głos potrzebny, ale przez mało atrakcyjną i wciągającą fabułę staje się głosem, który w rękach reżysera staje się słabo słyszalny. Więcej i lepiej można zrozumieć tę nienawiść w paru dokumentach wstawionych na koniec filmu, ale czy do tego trzeba obejrzeć sam film. Wątpię.

Nie jest filmem dobrym. Nie jest też filmem tragicznym. I zdecydowanie nie jest dla każdego. To toporny i siermiężny moralitet zbudowany na bazie historii, która dawała twórcom możliwość stworzenia czegoś o wiele głębszego i lepszego.

Dzieło paradoksalnie aktualne. Pod płaszczykiem komedii stylizowanej na lata 70. ujawnia siatkę złożonych napięć, które towarzyszą dziś afroamerykańskiej społeczności.

Ani to komedia, ani to dramat rasowy. BlacKkKlansman niespecjalnie śmieszy, niespecjalnie wzrusza, ani niespecjalnie intryguje.

Ale gdy trzeba opowiedzieć o tym co naprawdę ważne, w momencie gdy historia może zatoczyć koło, on stoi na posterunku, będąc pierwszym oficerem kinowego #BlackLivesMatter i módlmy się, by trwał na nim jak najdłużej.

Chociaż Lee wkłada w to przemówienie serce, jego warsztat oratorski ma tutaj znaczące braki.

Podszyta absurdem, niesamowicie zabawna komedia. W wielu miejscach można zanosić się śmiechem, ale ostatecznie nie sposób pominąć tragicznego kontekstu. Ze świecą szukać filmu, który jest zaangażowany społecznie i politycznie w tak nieoczywisty sposób.

Lee nigdy nie wchodzi w rolę umoralniającego dydaktyka, nie interesuje go realizm. Używa fantazmatycznego wymiaru filmu, aby ujawnić nadmiar, który warunkuje nasze doświadczenie rzeczywistości społecznej.

Zdecydowanie zapracował na miano filmu dobrego, ale pośpiech, upraszczanie no i oczywiście samo zakończenie wywołują pewien niedosyt.