Babilon

Oj przedobrzył.I to jak...Boże jak mnie to zmęczyło.Męczy w tym filmie absolutnie wszystko-narracyjnie wchodzimy od razu w jakiś pęd, i to nie żaden pozytywny gdyż sekwencja początkowa filmu to za przeproszniem "wrzućmy wszystko do jednego wora i zobaczymy co z tego wyjdzie".Za mało o przełomie dźwiękowym,za dużo o seksie,ćpańsku,frywolności.Może i tak te czasy wyglądały,ale Chazelle łopatologicznie to podaje.Nie działa w tym filmie nic.Aktorsko Robbie ok,ale zbyt przekombinowana postać.Zawód

Babylon sprawdza się w niektórych scenach zarówno jako satyra, jak i również hołd dla kina Hollywood lat 20. i 30. Problem w tym, że te sekwencje stanowią tylko część jednego wielkiego i zbyt długiego burdelu na kółkach próbującego nieraz tanio szokować nie tam, gdzie trzeba.

Za dużo w jednym filmie. Szczególnie jeśli nawet nie wie czy lepiej iść w stronę listu miłosnego dla kina czy ciężkiej opowieści o problemach Hollywoodu (dlatego robi oba). Będę doceniał za różne pojedyncze sceny albo warstwę techniczną, ale to był męczący seans.

magia kina i zjawiskowa Margot Robbie, celowe wydłużanie i męczenie odstręcza, ale to realia pracy filmowców i uchwycenie klimatu przejścia z kina niemego do dźwiękowe. No i to zakończenie podsumowujące sto lat kina. Recenzja:

Męczący, chaotyczny, przeciągnięty do granic możliwości bałagan o kuriozalnym zakończeniu. Kolejny film w filmie w ramach filmu, który nie ma do powiedzenia absolutnie nic nowego ani nic ciekawego. Jeśli to list miłosny do kina, to chyba pan Chazelle go bardzo nie lubi.

Jestem ciekawa dlaczego ten wwiercający się w umysł motyw muzyczny nie dostał Oscara. To pierwszy film Chazella, który zarówno składa hołd Staremu Hollywood jak i się z niego naśmiewa kpiąc otwarcie z wielkich gwiazd jak Putti, Gable, Negri, Valentino i długo by wymieniać. I o dziwo, kupuję ten eskapistyczny styl i wylewającą się z niego przesadę. Mimo tak długiego formatu, ani na chwilę nie czułam znużenia. Niektóre sceny to złoto.

Świetny film! To znaczy ostatnie 20 minut, bo wcześniej to srogi burdel bez pomysłu i tylko pojedyncze sceny intrygują. Najgorszy Chazelle.

Świetne zdjęcia, montaż i muzyka,
aktorzy dosłownie wymiatają (moim zdaniem najlepsza rola Robbie w historii jej kariery), lecz niestety scenariusz to w większości burdel, który nie do końca wie czego chce a od pierwszych 20 minut chciało mi się rzygać i nie wiedziałem, czy chcę dalej kontynuować seans.
Natomiast pomimo, że film trwa 3 godziny, ma fantastyczne tempo niepozwalające się nudzić.
Ostatnia scena <3

W każdej scenie ktoś tańczy, wypada przez okno, umiera, śpiewa albo gada z Flea. Tak powinien wyglądać każdy film. Widowisko. Bombastyczność. Oglądanie z szeroko otwartymi ustami. Po prostu oczom nie mogłem uwierzyć. To trzeba zobaczyć! – tak w skrócie wyglądają moje wrażenia z seansu. Jako całość – to jeden z moich ulubionych filmów ostatnich 12 miesięcy, ale pierwsza połowa tego filmu (całość trwa ponad 3h) to prawdopodobnie moje ulubione doświadczenie filmowego w 2022 roku.

Istne szaleństwo i jazda po bandzie non stop - coś, czego ciężko było się spodziewać po takim reżyserze jak Chazelle. Wielokrotnie pokazuje, że wspaniale potrafi inscenizować i budować napięcie w tak niby niepozornych scenach jak na planie filmowym. Pierwsza połowa wciąga bez reszty w ten szalony świat show-biznesu, by później się totalnie wykoleić nierównym tempem, scenami-wypełniaczami i postaciami-figurami, których jest zdecydowanie za dużo i których losami ciężko jakkolwiek się przejąć.

2/3 tego filmu to najczystsze złoto jakie tylko może zrodzić kinematografia. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że kino Chazelle'a zostanie zapamiętane na długie lata, a jego samego i jego filmy też wspominać będziemy tak, jak Wylera, Leana, czy Forda. Babilon to w moich oczach tylko kolejny tego dowód. Już teraz jestem dumny, że za x lat powiem, że widziałem Babilon na kinowym ekranie. Nie wszystko oczywiście gra mi tutaj idealnie, np. końcowy montaż odkleja się od reszty niemiłosiernie.

Bardzo dobry film. Odważny, nowatorski i szalenie ciekawy. Świetne kreacje i pomysł na świat zbudowany przez reżysera.

Absolutnie pretensjonalne, spieprzone zakończenie. Czy sprawdza się jako list miłosny do pewnej wizji historii kina? Nie wiem, choć się domyślam.

To nie jest zła rzecz ,można wiele zarzucić ale to wciąż Chazelle ,choć niewątpliwie dziki,wulgarny i szalony ,ale także odważny,ryzykowny i ambitny.Bombastyczno orgiastyczna to uczta ,pozbawiona subtelności i umiaru ale ostatecznie pozostawająca hołdem dla minionej epoki.
To wciąż Chazelle o marzycielach,niespełnionych miłosciach i ambicjach ,nie tak piękny sen jak La la Land ,który można znienawidzić ale trudno o nim zapomnieć.Dla mnie fenomenalny ending i genialna partytura Hurwitza.