Pokolenie Ikea

Jeżeli "Pokolenie Ikea" coś uświadamia to fakt, jaki pornografia ma wpływ na współczesną popkulturę - większy niż kiedykolwiek wcześniej. Klikalność i inkluzywność sprawiła, że wytworzyliśmy molocha, któremu nadajemy ludzkie rysy. Wylewa się to porno zewsząd, a że się o nim mówi tak często, to można odnieść wrażenie, że w zasadzie jest nieszkodliwe.

To nie tak, że "Pokolenie Ikea" spóźniło się z adaptacją. Ona nigdy nie była nikomu potrzebna.

Mam wrażenie, że przez ten finałowy moment szczerości warto przełknąć ewentualny sukces tak niedoskonałego filmu, żeby Dawid Gral dostał szansę na nakręcenie bardziej autorskiego filmu. Takiej dozy szczerości i przede wszystkim nadziei bardzo nam brakuje w rodzimym kinie, które za najwyższą z cnót obrało cierpienie.

Kto wie, czy właśnie fani oryginału i twórczości pewnego blogera/pisarza/korpodemaskatora nie powinni wypełnić sal kinowych, bo przeciętny widz, któremu obce są refleksje Piotra C. może wyjść z seansu co najmniej zdegustowany i znudzony. Ode mnie "dislike".

Wszystko, co widzimy na ekranie, ma dociągnąć do jednego, mocno przewidywalnego i dość tanio podsumowanego końca.

Zbyt długo kokosi się w kisielu pustych, infantylnych przelotów werbalnych, by jego końcową, dość zaskakującą woltę, uznać za świadomą.

Nie widać tu żadnej odkrywczości, a jedynie skuteczne powielanie schematów znanych od dawna w kinie. Debiut Grala w pewnym stopniu ratują pojedyncze sceny pomiędzy głównymi bohaterami bądź zrozumienie szkodliwości materiału. Ciekawym elementem jest kod QR, który pojawia się na napisach końcowych.

Dawidzie Gralu, po co kręcić adaptację książki Piotra C. ? Po co wmawiać widzom, że ma się coś przełomowego do powiedzenia? Po co budować sztuczne kontrowersje wokół filmu? Po co udawać, że chodzi o coś więcej niż pieniądze? I przede wszystkim po co powielać szkodliwą, uprzedmiotawiającą narrację? Odpowiedź na te pytania nasuwa się sama. Twórcy Pokolenia Ikea są chyba równie cyniczni co jego bohater.