Reacher

Jest świetną rozrywką, która fanom powieści Lee Childa powinna przypaść do gustu - przynajmniej nie będzie wywoływać takiego grymasu na twarzy jak filmy z Cruisem. Nie obraziłbym się, gdyby produkcja dostała drugi sezon. Lee Child przygotował twórcom sporo materiału do ekranizacji.

Dobra rozrywka, sprawnie nakręcony serial, nierzadko brutalny z kolesiem, który raz za razem wprawia nas w zakłopotanie gdy ściąga zakupiony w lumpeksie t-shirt.

Dla wielu wielbicieli postaci Jacka Reachera oznaczało to obowiązkowy, serialowy weekend z tą właśnie postacią. I co najważniejsze, weekend ów był bardzo udany.

Wstęp jest świetny, odcinki mijają, jak z bicza trzasł. Jednak im więcej godzin było za mną, tym przemożniejsza ochota mnie ogarniała, aby wyłączyć to w cholerę.

Pierwszy sezon "Reachera" to rozrywka na całkiem przyzwoitym poziomie, bo fabuła jest wciągająca, intryga jest naprawdę skomplikowana, a akcja cały czas toczy się dynamicznie.

"Reacher" tak jak "Bosch" czy parę lat wcześniej "Justified" to przykład bezpretensjonalnego serialu z lat 90., tylko o wiele lepiej wykonanego. Prosty, szczery, z fajnymi postaciami oraz pewnie prowadzoną historią.

Chociaż ile bym nie znajdował w tym serialu głupotek, dziur, czy niedociągnięć, to jest po prostu całkiem niezła produkcja. Śmiało mogę ją nazwać luźną adaptacją z dobrze dobranymi aktorami, wartką akcją i dobrze poprowadzoną fabułą, która raz zaskakuje, a raz jest do bólu przewidywalna.