Przejścia

W tym buzującym wulkanie emocji, zdrad i nieporozumień Adèle Exarchopoulos tworzy jedną z bardziej wyrazistych kreacji w swoim dorobku. To dla jej przejmującej roli ogląda się tę przykrą opowieść do końca.

Nietypowy melodramat. Gatunek ten rządzi się swoimi prawami. Bohaterowie porzucają wszystko dla miłości, a widz musi wpaść w rzekę ich uczuć - często sprzecznych i wymykających się logice - i płynąć z prądem. W swoim najnowszym filmie Ira Sachs zachowuje do tej namiętności spory dystans. Nie odmawia swoim bohaterom emocji, ale skupia się przede wszystkim na tych skrajnych. Nietrudno się nimi przejąć.

To być może najdziwniejszy - dziwnie kameralny, dziwnie niespektakularny, dziwnie krzykliwy, dziwnie przyciągający - film w twórczości Iry Sachsa.

Klasyczny melodramat zbudowany na motywie trójkąta..

Przejścia trafnie punktują związki z narcyzami i oddają koloryt relacji międzyludzkich. W przeciwieństwie do Mariji Kavtaradze i jej Powoli również z tegorocznej ramówki Nowych Horyzontów, Sachs swoich bohaterów bezustannie testuje, dociskając wręcz do ściany i wymuszając podjęcie jednoznacznych decyzji, co zwiększa dynamikę opowieści i pomaga utrzymać uwagę. Jednak to pyszny humor i dystans, którego nie umiała z siebie wykrzesać Celine Song, są największymi atutami jego dzieła.

Jeśli do tej gorzkiej refleksji z jaką wychodzi się z kina dodać niezwykły klimat filmu budowany przez przemyślane detale, pastelowe kolory i rozmyte światło, odważne sceny erotyczne i - dla przeciwwagi - subtelne zbliżenia na bohaterów, otrzymujemy opowieść, która z pewnością zapadnie w pamięć na dłużej. Choćby jako przestroga i przypomnienie, że warto doceniać relacje, które już wcale doskonalsze być nie muszą.

Nie sprawdza się jako kino biseksualnej emancypacji, jednak pozostaje nader udaną wiwisekcją zaburzonych relacji.