Pajęczyna

Nieudany debiut Samuela Bodina. Obraz zlepiony z wyświechtanych pomysłów, wtórny, mało straszny, a przede wszystkim zbyt oczywisty. Wielbiciele kina z dreszczykiem wyjdą z kinowej sali rozczarowani.

Nie jest po prostu jednym z tych filmów, które tygodniami chrzęszczą niewygodnie w głowie, ale na zmrożenie, a przynajmniej ochłodzenie, krwi w letnie upały - w zupełności wystarczy.

Można by tę opowieść poprowadzić bardziej banalnie i pewnie taki los spotkałby pomysł Devlina gdyby nie filmowe preferencje reżysera, a ten widać zapatrzył się bardziej na kino skupione na wątkach dramatycznych niż na efekciarskich grozowych ekspozycjach. Nie mamy tu więc dużo jum scareów, zamiast tego twórcy fundują nam powolne wręcz senne wprowadzanie, dużo niejednoznaczności, dużo niejasności i jeszcze więcej niedomówień.

Pierwsza część Pajęczyny jest bardzo dobra. Reżyser doskonale poradził sobie ze zbudowaniem klimatu, a powolne tempo rozwoju fabuły służy zbudowaniu atmosfery godnej kina grozy z najwyższej półki. Niestety w pewnym momencie tajemnica zostaje wyjaśniona, a od tego momentu film staje się przewidywalny i niezbyt ciekawy, aż do beznadziejnego zakończenia.

Jeśli macie ochotę na horror, który niemal do końca stara się budować napięcie odnośnie tego, co jest realne, a co nie, a także ciekawie podchodzi do tematu ludzi jako źródła zagrożenia, to "Pajęczyna" wam się spodoba. Natomiast jeśli analizujecie wszystkie czynności poszczególnych bohaterów i dostrzegacie wpadki logiczne i brak konsekwencji w budowaniu postaci, to możecie się rozczarować. Polecamy wtedy patrzeć na te niedociągnięcia przez palce albo... przez pajęczynę.

To film wydmuszka, w całości zbudowany z cudzych pomysłów. Scenariusz magluje motywy boleśnie zgrane przez dziesiątki klasycznych horrorów i, co gorsza, robi to w zaskakująco zły i niespójny sposób.