Dark

Tu działa niemal wszystko. Składam dłonie do braw za montaż, aktorstwo, reżyserię i budowanie napięcia. Lecz jednocześnie nie przekonują mnie w stu procentach zaproponowane przez Barana naciągane i przekombinowane teorie i wyjaśnienie zagadki.

Najmocniejszym elementem Dark jest jednak jego niepowtarzalny klimat. Ponurość, przytłaczająca atmosfera i aura tajemniczości potęguje znakomita realizacja.

Twórcom niemieckiej produkcji udała się nie lada sztuka. Friese i Bo Odar stworzyli niezwykle dopracowany świat małego miasteczka, z szeregiem pełnokrwistych, na wskroś ludzkich postaci, w którym nie istnieje podział na protagonistów i antagonistów. Każdy bohater ma swoje racje, swoją prawdę i jest wart, by z nim współodczuwać.

Mariaż poważnej tematyki z atrakcyjną formą nadal przynosi spodziewane owoce, sytuując niemiecką propozycję pośród jednych z bardziej nieszablonowych i zaskakujących opowieści, jakie współczesny świat serialowy ma obecnie do zaoferowania. A koniec drugiego sezonu wprowadza takie zamieszanie do dotąd posiadanych informacji na temat przedstawianej rzeczywistości, że pozostaje jedynie czekać z niecierpliwością, jaki będzie finał całej tej historii.

Nie rozczarowuje, a zachwyca, to serial który bezpowrotnie wciągnie każdego kto lubi złożone i niekonwencjonalne produkcje.

Wspaniała, chwilami zapierająca dech w piersiach przygoda, która nadaje się tak samo do gromadnego oglądania, jak i podglądania spod koca z kubkiem gorącego kakao.

Finał serialu godnie wieńczy skomplikowaną narrację, lokując "Dark" gdzieś na intrygującym przecięciu trzymającego w napięciu science fiction z egzystencjalnym dramatem, mierzącym się z największego kalibru pytaniami.

To jedyne w swoim rodzaju widowisko, które ukazuje podróże w czasie w zupełnie nowym świetle. Wraz zaś z perfekcyjnym castingiem, fenomenalnie rozplanowaną fabułą i świetną stroną wizualną mamy tu do czynienia z dziełem rewolucyjnym, które już na zawsze pozostanie zapamiętane.

Chcąc go w pełni docenić, powinno się obejrzeć wszystkie odcinki bez robienia sobie zbyt długiej przerwy. Najlepiej dwa razy. Tylko wtedy ostatecznie zrozumiemy z jak wybitnym dziełem sztuki mamy do czynienia.