Kusi na Kulturę

Z perspektywy roku 2023 widać, że dzieło Andersona wciąż pozostaje filmem bardzo aktualnym, wciąż fascynującym i stanowiącym w pewien sposób symbol swojej epoki. Jednym z ostatnich wielkich historycznych eposów amerykańskiego kina.

Bezczelnie zadaje pytania i ucieka od odpowiedzi, zostawiając widza z jeszcze większym bałaganem w głowie. Myślę, że będę do niej wracał jeszcze kilkukrotnie, właśnie po to, aby przypomnieć sobie o tym, jak dobrze uświadomić sobie, jak często popadam w myślowe schematy.

Trzeci sezon The Boys podtrzymał moją miłość do tego serialu. Jednak, aby nie popaść w ślepy zachwyt postanowiłem przyczepić się do kilku istotnych elementów, które tym razem według mnie nie zagrały.

Nie jest według mnie dobrym filmem, ale jednocześnie stanowi udaną próbę przeniesienia gatunkowych zasad slashera na nasze poletko. To dowód na to, że tworzenie takiego kina w Polsce ma sens - potrzeba tylko lepszego wykonania, które pewnie przyjdzie wraz z większym doświadczeniem naszych twórców w tej specyficznej materii.

To film, którym Guy Ritchie dał swoim fanom dokładnie to, czego oczekiwali. Ja mam jednak wrażenie, że w ten sposób poświęcił pewien istotny aspekt swojej twórczości.

Nie jest to film idealny, Waititi wydaje się twórcą, który czasami zbyt mocno daje ponieść się swojemu flow, przez co niektóre pomysły okazują się przestrzelone . Ale niektóre ślepe zaułki nie są aż tak istotne, bo czuć, że to film, przy którego powstawaniu włożono niesamowitą dawkę serca. Zabawny, ale przede wszystkim wzruszający i stając po stronie życia.

Oglądając Politykę trudno nie myśleć o Patryku Vedze jako bohaterce komedii o dziewczynie ze społecznych dołów, która uczy się bycia prawdziwą damą i brylowania na salonach. W tym przypadku reżyser znajduje się gdzieś w połowie tej metamorfozy. Niby nauczył się już podstawowych zasad, wie że niektórych rzeczy nie wypada robić, ale jednocześnie nie czuje się w tym komfortowo i daje upust swojej prawdziwej naturze.

Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że Tarantino stworzył ten film na przekór pewnej grupie odbiorców i świetnie się bawił pokazując, że nie musi wcale spełniać ich oczekiwań.

Ciekawy koncept przegrywa z pychą samego reżysera. Tym razem Jim Jarmusch trochę przesadził z swoimi typowymi zabiegami i stworzył żart, który bawi chyba głównie jego samego.

Film o olbrzymim potencjale, który został zmarnowany przez brak umiarkowania Smarzowskiego. Naprawdę mocna historia o pedofilii wśród księży została rozwodniona przez typowe dla niego epatowanie patologią i polskim syfem.

Wyjątkowo zachowawczy, nawet w wypadku niezbyt wygórowanych wymagań Marvel Cinematic Universe. Twórcy poszli po linii najmniejszego oporu i postanowili dać widzom jeszcze raz to, co sprawdziło się w pierwszej części.

Zimna wojna nie bierze jeńców. Jeśli ktoś jest podatny na magię kina, to najnowszy film Pawła Pawlikowskiego po prostu go zauroczy.

Ciekawy przypadek filmu, który niezbyt przypadł mi do gustu, ale nie jestem w stanie napisać, to film zły. Po prostu czasami pogodzić się z faktem, że nie wszystko jest skierowane do nas.

Stanowi esencję wszystkiego, co pokochaliśmy w filmowych Marvelach. Wielki rozmach, charyzmatyczni bohaterowie i specyficzną mieszankę humoru oraz przesadzonego patosu. To wszystko się tu znalazło, ale w jeszcze bardziej podkręconych dawkach.

Przykład na to, że autorski horror zaczyna przeżywać swój renesans. To prosta historia, która świetnie realizuje podstawowe zadania stawiane przed tym gatunkiem.

Małgorzata Szumowska przeprowadza atak na mentalność polskiego zaścianka. Niestety nie jest to pochylenie się w celu dyskusji nad rzeczywistym problemem, a miastowy śmiech z wiejskiego zacofania.

Władysław Pasikowski miał szansę przywrócić serii Pitbull jej zszargane dobre imię. Jednak potrzebowałby do tego o wiele lepszego scenariusza, bo to właśnie słaba historia jest powodem jego klęski.

Stanowi dowód na to, że Paul Thomas Anderson to jeden z najciekawszych amerykańskich reżyserów. Pozornie nieciekawa historia szybko zmienia się w perwersyjną opowieść o walce o władzę nad życiem drugiego człowieka.

Czwarta Władza, czyli jak przygotować danie dla Akademii.

To obraz, który musi rzucić na widza skuteczny czar, tylko wtedy można mówić o prawdziwej miłości. Nie wszyscy będą na niego podatni, ale urok nie jest też potrzebny, aby docenić tę doprawioną cielesnym pożądaniem baśń.

To bardzo ważny film dla współczesnej popkultury, z tym nawet nie zamierzam się kłócić. Jednak uważam też, że wszechobecny zachwyt nie jest do końca uzasadniony, bo nowa produkcja MCU wywala się na kilku istotnych aspektach.

Fanatyk okazał się czymś więcej niż tylko adaptacją "beki z internetów". To bardzo dobrze zrealizowany, w pełni autorski film, który stara się pokazać odrobinę więcej niż tylko serię komediowych gagów.

Ta seria sprawia, że jestem w stanie wyłączyć w sobie zrzędliwego dziada i przymknąć oko na wiele niedopatrzeń. Jednak w wypadku "Ostatniego Jedi" po prostu nie mogłem się zagłębić w przedstawianej opowieści, bo za dużo rzeczy mnie w niej irytowało, co przerodziło się w poniższą listę.

Liga Sprawiedliwości nie była stanie wywołać we mnie żadnej reakcji oprócz niechętnego wzruszenia ramion. Film jest najzwyczajniej na świecie nijaki i pozbawiony krztyny polotu.

Spełnia pokładane w nim nadzieję. Jest kolorowo, luźnie i bardzo dziwnie. To film na tyle specyficzny, że można mu przez to wybaczyć jego wady.

Spełnił moje oczekiwania prawie w pełni. Nie jest to film doskonały, ma swoje wady, ale przecież podobnie było w wersji oryginalnej. Cieszy mnie przede wszystkim to, że w czasach dzisiejszego gnania za kolejnymi atrakcjami nadal powstają wysokobudżetowe filmy, które nie boją się iść własnym, bardzo niespiesznym tempem.

Chciałbym napisać recenzję nowego dzieła Patryka Vegi, która ograniczałaby się do śmieszków z nieporadności realizatorskiej i grania pod prymitywne gusta. Jednak tym razem nie mogę tego zrobić, bo uważam, że Botoks jest filmem, który rzeczywiście może wyrządzić krzywdę wielu ludziom.

Prawdziwe filmowe przeżycie. Najnowszy tytuł Christophera Nolana chwyta za gardło i atakuje widza niesamowitym ładunkiem emocji. Dzięki temu ten niespełna dwugodzinny film pozostawia po sobie większe wrażenie niż dziesięć innych wojennych opowieści.

Jedno z największych filmowych zaskoczeń tego roku. Zupełnie nie spodziewałem się, że tym razem przygody Pajęczaka w końcu dostarczą charakterystyczny dla niego luz i dowcip.

Niezrozumiały i niesłusznie wyśmiewany. To dzieło zasługuje na o wiele głębszą dyskusję i mam nadzieję, że poniższa propozycja jego analizy będzie początkiem czegoś większego.

Z całą pewnością rozczaruje wszystkich liczących na ambitne science-fiction. To śliczna wydmuszka, która wręcz razi swoją banalnością.

Mroczny, brutalny i przepełniony nihilizmem. Jednak jego największą siłą są rewelacyjnie rozpisani bohaterowie i ich wzajemne relacje. Na taką historię czekali wszyscy fani postaci Wolverine'a.

Zaskakująca zabawny film pełen miłości do postaci Mrocznego Rycerza. To także produkcja, która uświadomiła mi, że tęsknie już za mniej poważnym i psychologicznym podejściem do tego bohatera.

W czasie seansu czułem się jakbym grał w jedną ze słabszych gier komputerowych z tego uniwersum. Niby to wciąż Gwiezdne Wojny, ale poza tym faktem trudno znaleźć mi coś, co rzeczywiście byłoby tu jakimś wyróżnikiem. Może zdziadziałem i nie potrafię odnaleźć tej magii, a może po prostu tym razem jest tutaj najzwyczajniej na świecie zabrakło.

Czy da się zrobić pełnometrażowy film mając pomysł na jakieś dwadzieścia minut? Oczywiście - jeśli tylko można przykleić do niego znaną mordę.

Swoją najnowszą produkcją Disney udowadnia, że w kinie superbohaterskim nadal można pokazać coś świeżego i oryginalnego. Doktor Strange to świetnie zrealizowana i opowiedziana magiczna przygoda, która zabiera nas w podróż w najdziwniejsze rejony uniwersum Marvela.

Znakomicie zrobiony obraz na granicy emocjonalnej pornografii. To jeden z tych seansów, po którym trzeba wziąć porządny prysznic, aby zmyć z siebie cały syf tego świata.

Filmowy ekwiwalent parówki. Mamy świadomość, że pełną w niej syfu i nie jest za dobrym posiłkiem, ale czasami ochota by ją zjeść jest po prostu nie do odparcia. Cały szkopuł w tym, co zrobimy z późniejszymi wyrzutami sumienia.

Suicide Squad jest szalone jak nastoletnia impreza pod kontrolą rodziców. Można udawać, że jest dziko, ale nikogo się tym nie oszuka.

Długo oczekiwania ekranizacja kultowej serii gier sprawiła, że znowu poczułem się jakbym był lubiącym gry nastolatkiem. Tylko, że tym razem nie jest to pozytywne odczucie.

Na pewno spodoba się fanom uniwersum kinowego Marvela. Pozornie spełnia wszystkie oczekiwania, ale gdy przyjrzeć się bliżej to nie sposób zauważyć, że ta formuła zaczyna powoli zjadać swój własny ogon.

Nudny, pozbawiony polotu i niesamowicie wręcz pretensjonalny. Zack Snyder próbuje zrobić z siebie wizjonera, ale podsuwa nam obraz, który równie dobrze mógłby nakręcić niezbyt utalentowany debiutant.