damian_baron

Dobre zobrazowanie północnorlandzkiej historii, dylematu migracji i ciekawe pomysły muzyczne. Ale czy to nie za mało na film roku? Nie wiem, w każdym razie dzieciak wymiata

Pojawia się Al Pacino i robi się amerykańska gangsterka. Mimo trochę nadpisanego scenariusza i niewyważonej dynamiki akcji, ogląda się przyjemnie.

Świetna bajka dla dzieci, która nie sili się na to, by być uwielbiona przez do(mo)rosłą krytykę

Farhadi buduje rzeczywiste postaci, pokazuje realne problemy, nie trywializuje moralnych problemów. To reżyser, który dużo widzi, ale za dużo pisze.

Wojna, miłość, papierosy. Ekspresja psychologiczna we wszystkich odcieniach szarości. To też najciekawszy głos o kinie zaangażowanym, obsesyjnej, rasistowskiej klamrze i zamawianej krytyce filmowej od lat. Struktura może być męcząca, jeśli ktoś nie chce słuchać rozważań Levinsona. A ja chcę.

Objawienie! Ciszą w bębenki. Ekranowy związek roku.

Amerykańska tułaczka wyrzutków. Skromnie, ale pewnym krokiem po Oscara.

Ostra, nowoczesna, feministyczna brzytwa na seksizm codzienny. Zemsta na oczach żądnych i przymkniętych. I muzyka!

Sympatyczny

Marzenia o szczęściu i różne drogi do niego prowadzące. Amerykański sen koreańskiego imigranta. Rodzinna miłość w całym jej skomplikowaniu i pięknie. Organiczna praca, wiara i nadzieja, że wreszcie się uda. Wszystkie soki minari sycą (również dzięki grze aktorskiej!). Ciepły, niespieszny, poruszający. Nie jest to dzieło wybitne, ale zasłużyło sobie na statuetki w sezonie nagród.

Intrygujący koncept i bardzo specyficzny klimat - psychologiczna gęstwina czy irytujący bełkot? Dla mnie raczej to pierwsze, ale nie wszystkim przypadnie do gustu.

Kaufman potrafi przedstawić coś oryginalnego, niekonwencjonalnego i mądrego. Kino do przemyśleń i powtórnych seansów. Gatunkowy miszmasz zagrał tu wspaniale.

W optymalnym czasie ukazał się ten quasi-dokumentalny court drama. Nie ma wielkiego polotu i oryginalności, ale ciekawą i ważną historię do opowiedzenia.

Fincher scenariuszem nawiązuje do Kane'a, ale rozliczne retrospekcje rozmywają zainteresowanie historią i to mimo kreacji aktorskich (Oldman! Seyfried! - bliscy nagród) oraz pięknych zdjęć. Hollywood tutaj poraża i przeraża, niszcząc rozpitego idealistę. Warto, choć polecam cierpliwym.

Każda zmiana scenariuszowa wypada źle. Mulan ze mądrej i wrażliwej dziewczyny staje się jedi, najsilniejszą, bez wad. Wrodzona siła zamiast sprytu. Dlaczego?!

Przejmujący, ze świetną główną bohaterką (kradnie ekran!); zdaje się wskazywać usterki, a nie winnych; hard case

Miłość bez przyszłości, ale i ponad normami. Romans w niezależnym klimacie i w perspektywie choroby

Pieskie życie pięknym pismem portretowane

NH 2020. Nie wszystkim będzie odpowiadał ten Malickowo-neonowy styl narracji, ale wizualnie to jeden z lepszych filmów tego roku. Sprawdza się jako obrazowanie utopijnej wizji "german dream" dla migranta, który kompletuje niemieckość przez gwałcenie niemieckiego prawa. Motyw starania się o bycie dobrym wraz z biblijnymi szeptami jednak nie okazuje się przekonujący.

Przejmująca, niemal dokumentalnie sportretowana wojna, w której bohaterka walczy za pomocą języka, ale pozostaje bezradna w niesprawnym i okrutnym systemie bałkańskiego kotła.

Monumentalne dzieło ukazujące przemianę nie tylko chińskiego społeczeństwa, ale i dojrzewających w przeżywaniu tragedii bohaterach.

Choć momentami można dostrzec klimat TVN-u, "25 lat niewinności" wywołuje silne wrażenia. Wstrząsająca historia przemawia dzięki świetnym kreacjom Trojana, Kuleszy i Frycza. Śledztwo dziennikarskie i batalia sądowa są dość powierzchownie ukazane, ale bardzo dobrze zatrzymują uwagę widza. Chwilami dobre zdjęcia i niezły scenariusz (zwłaszcza drugiej części filmu) okazują się wystarczające do uznania filmu za najciekawszą (razem z "Hejterem") polską propozycję kinową trzech kwartałów tego roku.

Bardzo dobry pomysł z oparciem tego o wydarzenia wojny iracko-irańskiej, ale realizacyjnie wyszedł przeciętny horror

Akcyjnie udane, ale pozbawione humoru i ekspozycji, a także ciekawej, niestereotypowej charakterystyki bohaterów, kino z rozdmuchanym, ale przez pośpiech niespiętym, konceptem. Wśród głośnych wystrzałów i niejasnych odwróconych zasad fizyki gubi się tak widz, jak i sensowność scenariusza. Nie musi to jednak odbierać satysfakcji z rozrywki, jakiej dostarcza zaangażowanie w dynamiczną grę i wyzwania głównego protagonisty. Niestety komentarz dotyczący przemocy wobec kobiet wpleciony niezgrabnie.

Wygrana z "Portretem" może zaskakiwać, ale "Nędznicy" odważnie przybliżają napięcia społeczne, nie wskazując palcem jednej przyczyny błędnego koła napędzającego się konfliktu. Narracyjnie film przypomina rozpędzający się pociąg z zepsutymi hamulcami, więc pod koniec wrażenia są silne, przez co przesłanie zyskuje na znaczeniu. Dobra inspiracja do dyskusji, zwłaszcza w kontekście niedawnych wydarzeń ze Stanów Zjednoczonych, bo posunięta do bezpiecznej granicy analogia wydaje się oczywista.

Obraz zbyt skromny, by porwał tłumy, ale za to wskazuje na człowieka. Nie mówi na tyle dużo, by zmusić do bardziej owocnej refleksji, ale i szeptem przemawia do widza. Zamknięta perspektywa dwóch dziewcząt za mocno omija jednak szereg wątpliwości, więc oczywistość decyzji nie równa głębokości dramatu.

Doczekaliśmy się polskiego slashera. Niestety niczego więcej. Gatunkowo spełniony z przystojnym klimatem i zdjęciami, ale pachnie Ameryką (zresztą premiera 13 w pt.). Nerd, sportowiec, gej, blondi, policjant, creepy-ksiądz, tylko Wieniawa jest postacią ciekawszą, mniej popkulturową (rozumiem samoświadomość twórców). Nie jestem miłośnikiem slasherów, stąd pewno ten zawód, ale rozrywce można coś przydać (choćby humoru), a będzie i,i. Wieniawa nieźle, choć to, że jej postać przeżyje było oczywiste.

Czasem napisano i nadbudowano zbyt wiele (finał nieprzystająco ostry, lawina zbyt prędka), ale efekt jest przerażający. Wątek gry nie pasował mi w tej części, być może dałoby się go jakoś sprawniej wpleść. Na emocjach gra wspaniale, formalnie bez zarzutu, ale co do głównego tematu - tylko zdawkowo trafna analiza. Miałem niskie oczekiwania po nawiązaniu do starej Sali Samobójców, podobnie po zapowiedziach, ale duet Komasa+Pacewicz wciąż w formie i wciąż w ramionach licznej publiki. Oby tak dalej.

Dobroduszny idealista w bezwzględnym systemie sądowym rasistowskich Stanów. Soczewka wąska i trochę już zużyta, ale krytyka słuszna, a przesłanie dobre. Film jest nastawiony na wywołanie emocji, upraszcza charaktery postaci, ale historia jest naprawdę wstrząsająca i warta wysłuchania. Scenariusz, choć przewidywalny, bogaty i angażujący. Wymienione wady będą wyraźnie razić tylko niektórych. Nie chwyta za serducho jak Darabont, ale nie jest tak surowy jak "When They See Us". Dla szerokiej publiki.

Duszno, burzliwie, intensywnie. Wspaniały!

Nie pojmie się Kościoła bez wiary. Nieudana mikstura polityki, psychologizacji, autorskiej filozofii, dziwacznych skojarzeń, seksualnej frustracji i ładnych zdjęć. Doceniam ostatnie, w tym nie ma równych. Treść już mi nie imponuje. Tematów sporo, ale nie uważam, by komentarz twórcy był tu w czymkolwiek przydatny. Krytyka instytucji Kościoła oparta jest na najbanalniejszych stereotypach. Postacie albo pseudomistyczne, albo do szpiku kości złe, albo niemożliwie naiwne. Voiello&P13 <3, Malkovich :(

Nie mogąc mierzyć się ze Stranger Things, a pokazując Kingowy pazur, L&K wyrasta na poprawny, gatunkowo spełniony serial, choć czuję się na niego już za stary. Szkoda pewnych banalnych rozwiązań fabularnych, braku jakiegoś pociągającego klimatu i łatwych rozwiązań scenariuszowych. Same motywy kluczy i intrygi nastolatków specjalnie nie rażą, więc jeśli ten serial odniesie sukces, to na pewno nie spektakularny. Mocne 6

Widzę sens kręcenia takich remake'ów. Adaptacja na polskie podwórko udana, błyszczy Ostaszewska. Aha, w tym filmie wszystko słychać. Gdyby to jednak był wyłącznie nasz scenariusz, więcej można by słodzić.

Wariacki, nieokiełznany film ukazujący egoistycznego hazardzistę, który pędzi w przepaść własnych pragnień i porażek. Studium upadku człowieka konsumpcjonisty, momentami kino niemal gangsterskie i jedna z najbardziej emocjonujących scen sportowych, jakie widziałem! Sandler na medal (może raczej opal), doskonała muzyka i przebodźcowanie wartką akcją, wulgarnymi dialogami, ciągłym krzykiem jest tu terapią szokową i oryginalną kinową propozycją.

Czarujący popis Grety Gerwig. Koloryt filmu urzeka i wciąga nas w świat powieści, gdzie wyraźne są barwy nie tylko wspaniałych kadrów, ale i świetnych bohaterów, charakterów i strojów. Nie ma miejsca na nudę, skoro jesteśmy tak blisko postaci i ich rozterek. Ciepłe barwy napawają optymizmem, zakończenie satysfakcjonuje, linie czasowe ze sobą współgrają. Być może ta historia mogła być jeszcze bardziej angażująca, ale ode mnie oklaski, bo IMO w taki właśnie sposób należy ekranizować powieści!

Relacja z początków #metoo nie jest zbyt ambitna. Być może przypadkowemu widzowi dostarczy jakichś informacji o problematyce związanej z głośnym tematem, ale nie zaangażuje go emocjonalnie w złożoność całej sytuacji. Te trzy wątki nie bardzo się kleją, choć podział na złych i dobrych klaruje się prędko. Szkoda, że oś sporu ma też wymiar polityczny, a film patronat demokratów. Wiele ratują dobre kreacje aktorskie, żwawe tempo akcji, wyróżniana charakteryzacja. Taki film musiał powstać i nie razi.

Obejrzałem dwa razy, bo za pierwszym byłem w półśnie. Warto było jednak wrócić, by zobaczyć uosobienie franciszkowej postawy skonfrontowanej z dewastacyjną i konsumpcyjną. Można silić się na klimatyczne interpretacje, patrząc na dzisiejsze problemy, zapewne słusznie, ale lepiej skupić się na człowieku, bo Hatidze ukazuje swoisty obraz świętości (w tamtym roku Lazarro) swym pokornym i ubogim życiem. Nie wprost do stosowania, ale dla inspiracji wytrwałym i wypoczętym polecam macedońską propozycję.

Szalona i groteskowa historia, którą świetnie się ogląda. Wszechstronny Duppieux (reżyseria, scenariusz, zdjęcia, montaż) w momentami prześmieszny,, momentami makabryczny sposób pokazuje różne rodzaje samotności, pasję miłości, odmęty szaleństwa. W obrazowanym świecie nie ma szczęścia, ale jego głód, nie ma spełnienia, ale jego pragnienie. Jako widzowie możemy wraz z Dujardinem przejrzeć się w lustrze i zobaczyć, czy też nie nosimy skóry jelenia. To był krótki, ale zabójczy film.

Zaskakująco dobra komedia. Różne rodzaje humoru – od sytuacyjnego po żarty słowne, od wyszukanego po prostacki – uzupełnione świetnymi kreacjami absurdalnej pary bohaterów. Mamy tu komedię romantyczną bez ogranego schematu, z nienachalnym morałem, znajdujemy i rozsądny komentarz polityczny. Dobra, satyryczna rozrywka.

Urzekająca, smutna animacja z bardzo ciekawą konstrukcją dwu linii czasowych (realistycznej i niemal symbolicznej) okazała się rewelacją w Cannes. Podróżująca dłoń wita się z trudnym losem i przygotowuje nas na nie do końca satysfakcjonujący finał. To opowieść o dorastaniu, samotności, zakochaniu i traumie. Nie każdego przekona, ale nie ma chyba takich ambicji.

Zrealizowana z epickim rozmachem i amerykańską ckliwością wciągająca historia trudnej misji dwóch zaprzyjaźnionych żołnierzy. Film imponuje zdjęciami, emocjonalną muzyką w tle i precyzją reżysera (Złoty Glob!). Emocjonalne budowanie historii odbywa się tu kosztem realizmu, który być może pokazałby wojnę w szerszym świetle niż perspektywa dwu śmiałków. Ta jednak łapie za serducho i jesteśmy z postaciami niemal jak w grze. A te nieprzemakalne mundury - bomba ;-)

Scenariuszowo nie jest już tak dobrze jak w pierwszej części. Można narzekać, że nie było dobrego pomysłu, a film powstał ze względu na sukces sprzed sześciu lat, można narzekać, że historia gdzieś się gubi po drodze. Wszystko prawda, ale zalety też są widoczne: muzyka, humor Olafa, warstwa wizualna sprawiają, że wielu fanów Frozen znów będzie zachwyconych i w domu odpali już nie "Let It go", a "Into the unknown".