Kraina miodu to nie tylko portret wartości, które odchodzą w zapomnienie, ale też ciepła relacja matki i córki. A także obraz codzienności z dala od udogodnień współczesności. Kontemplacja ciszy i stawianie natury w centrum w opozycji do wszechogarniającego antropocentryzmu.

Chociaż to dokument, "Krainę miodu" ogląda się jak najpiękniejszą fabularną elegię. O świecie, który jest marzeniem o normalności, szczęściu, o współczuciu. Podstawowych prawach natury, prawach kultury. Bez nich zginiemy.

To jeden z tych dokumentów, które nie przynoszą danych faktograficznych, nie poszerzają wiedzy widza o wypowiedzi ekspertów czy choćby kontekst historyczny. Twórcy starali się uchwycić życie.

Ku mojemu zdziwieniu, debiut reżyserski duetu Kotevska/Stefanov okazał się być czymś znacznie więcej, pięknym, moralizatorskim traktatem o tym jak przemijamy wraz z naturą i jak ważne jest życie w sposób godny i uczciwy.

Warto poświęcić mu czas chociażby po to, aby zastanowić się nad naturą, komercjalizacją jej dóbr i miejscem człowieka w tym wszystkim.

Twórcy "Krainy miodu" spędzili na farmie trzy lata, dzięki czemu nie czuć obecności kamery i bohaterowie poruszają przed nią swobodnie. Ljubomir Stefanow i Tamara Kotewska nie ingerują twórczo. Życie na macedońskiej wsi samo pisze scenariusz.

Z realistycznego detalu twórcy wydobywają niezwykłą wizję łączącą humanizm z ekologią.

Macedoński kandydat do Oscara staje w szeregu najbardziej potrzebnych obecnie przypowieści o poszukiwaniu sprawiedliwości w świecie utraconej równowagi.

Związek ontologii z radosnym bzyczeniem pszczół, które od dziecka mają charakter melioratywny - w Polsce na pewno pomogła animowana bajka dla najmłodszych - wydaje się być dość oryginalnym pomysłem. Związek ontologii z kryzysem klimatycznym i widmem zagłady gatunku ludzkiego już mniej, a przecież świat pozbawiony charakterystycznego dźwięku żółto-czarnych insektów jest przez wielu stawiany za synonim owej zagłady.

To oczywiście dokument, ale twórcom udaje się osiągnąć efekt bliski kinu fabularnemu. Nie ma tu narracji zza kadru, gadających głów, wyjaśniających cokolwiek napisów. Wszelkie informacje musimy łowić z kolejnych obrazów czy ze strzępów podsłuchanych przez kamerę rozmów, z toczącego się przed obiektywem nagiego życia.

Przepiękne zdjęcia i niespieszna akcja wprowadzają widza w nastrój sprzyjający głębszej refleksji nad kierunkiem, w którym podążają zmiany otaczającej nas rzeczywistości. Film jest tym samym głosem w sprawie nie tylko jednostkowej, ale wspólnej, uniwersalnej: "Kraj miodu" opowiada o przykrych skutkach ingerencji w świat przyrody.

W sąsiedzkim konflikcie ujawnia się prawdziwa elegancja "Krainy miodu" - mamy tutaj bowiem ekologiczny mikrokosmos, który, niczym precyzyjne lusterko, odbija dylematy makrokosmiczne. Partykularyzmy zamienia w rzeczy uniwersalne.

Momentami aż trudno uwierzyć, że mamy do czynienia z dokumentem. "Kraina miodu" wydaje się sagą, przypowieścią, rzucającą nas w inną czasoprzestrzeń.