Kraina miodu

Kraina miodu to nie tylko portret wartości, które odchodzą w zapomnienie, ale też ciepła relacja matki i córki. A także obraz codzienności z dala od udogodnień współczesności. Kontemplacja ciszy i stawianie natury w centrum w opozycji do wszechogarniającego antropocentryzmu.

To oczywiście dokument, ale twórcom udaje się osiągnąć efekt bliski kinu fabularnemu. Nie ma tu narracji zza kadru, gadających głów, wyjaśniających cokolwiek napisów. Wszelkie informacje musimy łowić z kolejnych obrazów czy ze strzępów podsłuchanych przez kamerę rozmów, z toczącego się przed obiektywem nagiego życia.

Chociaż to dokument, "Krainę miodu" ogląda się jak najpiękniejszą fabularną elegię. O świecie, który jest marzeniem o normalności, szczęściu, o współczuciu. Podstawowych prawach natury, prawach kultury. Bez nich zginiemy.

W sąsiedzkim konflikcie ujawnia się prawdziwa elegancja "Krainy miodu" - mamy tutaj bowiem ekologiczny mikrokosmos, który, niczym precyzyjne lusterko, odbija dylematy makrokosmiczne. Partykularyzmy zamienia w rzeczy uniwersalne.

Momentami aż trudno uwierzyć, że mamy do czynienia z dokumentem. "Kraina miodu" wydaje się sagą, przypowieścią, rzucającą nas w inną czasoprzestrzeń.

To jeden z tych dokumentów, które nie przynoszą danych faktograficznych, nie poszerzają wiedzy widza o wypowiedzi ekspertów czy choćby kontekst historyczny. Twórcy starali się uchwycić życie.

Macedoński kandydat do Oscara staje w szeregu najbardziej potrzebnych obecnie przypowieści o poszukiwaniu sprawiedliwości w świecie utraconej równowagi.

Twórcy "Krainy miodu" spędzili na farmie trzy lata, dzięki czemu nie czuć obecności kamery i bohaterowie poruszają przed nią swobodnie. Ljubomir Stefanow i Tamara Kotewska nie ingerują twórczo. Życie na macedońskiej wsi samo pisze scenariusz.

Przepiękne zdjęcia i niespieszna akcja wprowadzają widza w nastrój sprzyjający głębszej refleksji nad kierunkiem, w którym podążają zmiany otaczającej nas rzeczywistości. Film jest tym samym głosem w sprawie nie tylko jednostkowej, ale wspólnej, uniwersalnej: "Kraj miodu" opowiada o przykrych skutkach ingerencji w świat przyrody.

Ku mojemu zdziwieniu, debiut reżyserski duetu Kotevska/Stefanov okazał się być czymś znacznie więcej, pięknym, moralizatorskim traktatem o tym jak przemijamy wraz z naturą i jak ważne jest życie w sposób godny i uczciwy.

Z realistycznego detalu twórcy wydobywają niezwykłą wizję łączącą humanizm z ekologią.

Warto poświęcić mu czas chociażby po to, aby zastanowić się nad naturą, komercjalizacją jej dóbr i miejscem człowieka w tym wszystkim.

Piękno macedońskich pejzaży, niemal namacalna tekstura złocistego miodu wylewającego się z ekranu, tenebrystyczne ujęcia wewnątrz chaty przy świetle świecy kreują świat wystarczająco atrakcyjny dla widza, by zagłębił się w prezentowaną historię o przemijaniu starego porządku. Autorzy Krainy miodu zostawiają jednak promyk nadziei, cień szansy.