Choć dzięki swej nietypowej poetyce zdaje się unikać jednoznacznego romantyzowania choroby, to jednocześnie wpisuje się w popkulturowe reprezentacje walki z rakiem. Barwna peruka, jako charakterystyczny rekwizyt młodzieżowych indie melodramatów o umieraniu, nie służy w tym wypadku jedynie za dodatek.

Mimo wszystko, "Babyteeth" pozostaje produkcją pozytywnie wyróżniającą się na tle filmów o podobnej tematyce i jeśli ominęła Was projekcja na Warszawskim Festiwalu Filmowym, warto oczekiwać go w polskiej dystrybucji.

Audiowizualna rozpiętość Babyteeth rezonuje z gamą emocji głównych bohaterów, jako że każdy z całej czwórki dostaje swoją szansę, by zabłysnąć. Od scen humorystycznych, po histeryczne, cała obsada wspina się na wyżyny, by rozbawić i wzruszyć.

Widz nie czuje się manipulowany, nikt nie wymusza tu wzruszeń, a mimo to na końcu trudno powstrzymać łzy. Proste, szczere i świeże filmy już tak mają.

Murphy stara się nadać wyeksploatowanym motywom nowe brzmienie i udaje jej się to. Manipuluje znanymi tematami, aby zaciekawić i zaskoczyć widza. "Babyteeth" nie popada w tani, sentymentalny melodramat, nawet jeśli miejscami trzeba otrzeć łzy, wyróżniając się spośród tematycznie podobnych produkcji.

To kalejdoskop uczuć i nastrojów, momentów budujących, wzruszających i tych, które uderzają niczym kant dłoni w grdykę aż brakuje tchu.

Emanuje narracyjnym ciepłem. Perfekcyjnie wyważono w nim komizm i dramatyzm, choć zupełnie niepotrzebnie zdecydowano się na tendencyjną, płaczliwą puentę w finale. Jak przystało na przyjemne, niezależne kino środka, film Murphy doskonale łączy inkluzyjną, lekko pluszową warstwę wizualną z orzeźwiającą ścieżką dźwiękową.

Dawno nie widziałam na ekranie aktora, który potrafiłby z taką delikatnością, bez żadnych sztucznych podpórek, grać nawarstwiającą się rozpacz bohatera przygotowującego się na coś, na co przygotować się nie można.

Debiutująca reżyserka Shannon Murphy wraz z Ritą Kalnejais - autorką sztuki i napisanego na jej podstawie scenariusza, starają się przełamać w "Babyteeth" schemat opowieści inicjacyjnych z nowotworem w tle. Robią to na tyle zręcznie, z wyczuciem humoru, że oszczędzają parze bohaterów zbędnego sentymentalizmu i ślepych zaułków fabuły.

Dużo w jej filmie radości życia, uśmiechu i wzruszeń. Eliza Scanlen - znana z Ostrych przedmiotów - potrafi połączyć w swojej postaci zadziorność, ostrego pazura i nieodgadniony smutek.

Pozostawia po sobie, obok smutku, jakiś rodzaj orzeźwiającego zdumienia.

Początkowo wydaje się ograną i znajomą historią. Ale im bliżej się przyjrzeć, debiut Murphy ma o wiele więcej do zaoferowania, unikając wszelkich klisz, schematów dla tego szablonu. Małe I skromne, lecz mające dużo do powiedzenia kino.

Reżyserka "Babyteeth" wsadza nas na rollercoaster i od razu zwalnia dźwignię. Wagoniki jadą w kierunku wiadomego końca, ale sama jazda mimo wszystko sprawia frajdę, pozwala o nim zapomnieć.

Sposób, w jaki zostaje opowiedziana ta historia - błyskotliwie, niepatetycznie, z humorem, bez kompleksów także na poziomie formalnym - sprawia, że jest to film wyjątkowo dobry.

Niestety, ale momentami można odnieść wrażenie, że całość, brzydko mówiąc, odrobinę się miota i w przypadku pojedynczych wątków zapomina je rozwinąć, bądź postawić przy nich przysłowiową kropkę nad "i". Mając jednak na uwadze wszelkie wcześniej wymienione zalety, jestem w stanie "Babyteeth" to wybaczyć. I to bez wahania.

Sam od kilku dni przepracowuję sobie ten film, żyje on we mnie, fascynuje mnie każdy jego aspekt. I choć czasem potrafi stanąć w rozkroku i uciec w niepotrzebne dygresje, tak znakomicie wypełnia pustkę, która narosła we mnie podczas pandemicznej kinowej posuchy.

Choć porusza trudne tematy, "Babyteeth" nie jest zbytnio obciążający. Zarówno fabuła, jak i forma, dostarczają odbiorcy przyjemności, zachęcając do refleksji, ale nie przytłaczając nimi w nachalny sposób. Nie jest to typowe w przypadku prowadzenia narracji o zakochującej się, chorującej ciężko nastolatce, co, w połączeniu z całym szeregiem zalet, zachęca do obejrzenia filmu.

Nie ma tu wielkich i tanich melodramatycznych chwytów w stylu Hollywood. A jednak się wzruszyłem, a po moim policzku spływały łzy - jedna za drugą. Aktorzy to sprawili, a konkretniej to, co dzieje się na ich twarzach w finale. Podobała mi się też budowa narracyjna filmu w formie prowadzonego pamiętnika. Może i ociera się o groteskę i przerysowanie, ale i tak działa lepiej niż niejedna, znieczulająca miejscowo, pastylka.

To nieprzemijalnie piękna opowieść o ulotności życia. Ten prosty dramat dostarcza więcej emocji, niż jesteśmy w stanie naraz przyjąć, dlatego spodziewajcie się, że będziecie płakać. Pozwólcie jednak łzom płynąć, nie wstydźcie się ich - są tak samo ludzkie, jak bohaterowie tego spektakularnego debiutu.

Babyteeth elektryzuje. Dosłownie. Wgniata w fotel, choć z jednej strony, ma się ochotę wybiec i nigdy nie dotrzeć do zakończenia. To bowiem jeden z tych filmów, podczas oglądania których już od pierwszej sekundy wiesz, że finał nie oszczędzi ci łez. Choćby nie wiem co.

Jest to film dla ludzi o mocnych nerwach, którzy nie boją się popłakać w kinie. Wzruszające momenty poruszają do łez, przeplatane są z chwilami, kiedy widz, oglądając pierwsze zakochanie Milli, sam przypomina sobie to uczucie. Wszystko pokazano jakby w krzywym zwierciadle. Jak żyć szczęśliwie pomimo nieuleczalnej choroby? Tego właśnie uczy nas główna bohaterka.

Twórcy próbowali przykryć tą dosyć cienką opowieść sporą dozą dziwaczności, która przyznaję ma na początku spory urok, ale w ostatnim akcie, który powinien oddziaływać emocjonalnie, zaczęła mnie po prostu irytować, przez co zacząłem łapać się za głowę i przewracać oczami z zażenowania.

W wyeksploatowany do granic możliwości gatunek tchnął zupełnie nowe życie. Jest niczym powiew świeżości w powietrzu, które zaczęło zalatywać zgnilizną.

Ten wyjątkowo kolorowy melodramat o godzeniu się z nieuniknionym jest w stanie udzielić widzom kilku naprawdę ważnych lekcji. Największą wartością "Babyteeth" nie jest zamienianie kinowych banałów w oryginalne, ozdobione atrakcyjną formą wdzięki, jest nią - jakkolwiek oklepanie by to nie brzmiało - piękno uchwycone w chwili.

Zwracając się w stronę Babyteeth, można zobaczyć miejsce na właśnie tego typu kolejną krzyżówkę Chemii Prokopowicza i Siedmiu dusz, co z początku nie nastawia do seansu zbyt optymistycznie. Film Shannon Murphy nie jest jednak tego typu produkcją. To film, który leży kilka półek wyżej.