Kultura na co dzień

Nowi mutanci są produkcją przeciętną, aczkolwiek wcale nie tak słabą jak się spodziewano, a którą zabił brak odwagi, by zrobić z niej krwisty psychologiczny horror w kategorii R.

Christopher Nolan to twórca specyficzny - jego filmy są zazwyczaj nietuzinkowe, posiadają intrygujące rozwiązania fabularne i najwyższej jakości efekty specjalne. Nie może zatem dziwić, że "Tenet" nie jest w jego filmografii wyjątkiem.

Przy większej dawce brawury i błyskotliwości mogliśmy otrzymać bardzo dobry film, który w obecnej formie pozostaje niezłą produkcją, noszoną głównie na barkach Jackmana i Janney.

Mimo, że historia upadku Argentyńczyka jest powszechnie znana, to dzięki umiejętnościom twórców filmu potrafi trzymać w napięciu - nie ma tu moralizatorstwa, ani stawiania pomników.

Nie jest pozbawiony wad. Nie zmienia to jednak faktu, że podejmuje on aktualną i istotną problematykę. "Nędznicy" w założeniu wykreowani zostali jako apel i na tej płaszczyźnie sprawdza się bezbłędnie.

Jest precyzyjnie realizowaną wizją reżysera przy współpracy z najlepszymi w branży. Stworzyli oni kino wysokiej próby, które na długo zapisze się w pamięci odbiorców.

Pokazuje nam to co wielokrotnie już w kinie widzieliśmy: nieustanną pogoń za sukcesem, środowisko ludzi dla których jedyną wartością jest pieniądz i brak moralnego kręgosłupa - pomimo tego po raz kolejny angażujemy się w tę starą jak świat historię. Jest to zasługa reżyserskich umiejętności braci Safdich, którzy potrafią sprawić, że z wypiekami na twarzy czekamy na zakończenie meczu, obstawionego przez jubilera-Sandlera i mogącego odmienić jego życie.

Pomimo dużego zarzutu, jakim jest znaczące przekoloryzowanie postaci oraz ukierunkowanie widza na wyrobienie bardzo konkretnej opinii o bohaterach i całej historii, uważam, że film jest wart obejrzenia. Eastwood przyjrzał się błędom bezwzględnego i automatycznego systemu amerykańskiego oraz sposobom, w jakie media potrafią bardzo łatwo i szybko zmanipulować opinię publiczną.

Pomimo ogromnego rozczarowania jakim okazał się brak nominacji dla kobiety w kategorii Najlepsza reżyseria - jest to wyjątkowo ironiczne w przypadku Małych kobietek - to należy jednak przypomnieć, że to właśnie Greta Gerwig została w 2017 roku piątą kobietą w historii Oscarów nominowaną za najlepszą reżyserię filmu Lady Bird. Miejmy nadzieję, że Akademia doceni niezwykłą świeżość i wrażliwość reżyserki, która jest jedną z najciekawszych postaci młodego pokolenia filmowców.

Ten film jest ważny również z innego względu, jest apoteozą życia pełną piersią - w końcu dostaliśmy tylko jedno.

Oglądanie nowych przygód stróżów prawa z Miami to powrót znanych i lubianych postaci, solidna dawka dobrze zrealizowanych scen akcji i humoru.

Zapomnijcie o Need For Speed, jeśli jeszcze to pamiętacie. Zapomnijcie o całej sadze Szybkich i wściekłych z ciągłymi opowieściami o "rodzinie" Dominica Toretta. Obejrzyjcie najnowsze dzieło Jamesa Mangolda i przekonajcie się jak robić znakomite filmy o prawdziwej przyjaźni i szybkich autach.

To zdecydowanie jedno z moich największych odkryć tegorocznego festiwalu Ale Kino! - żadna inna produkcja nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia. To poruszająca opowieść o tym, że życie to nie horror i żadne dziecko nie rodzi się antychrystem czy diabłem wcielonym.

Jeden z lepszych filmów 2019 roku - warto go zobaczyć choćby dla wybitnych kreacji aktorskich, a jednak niepozbawiony kilku wyżej wymienionych wad, które w ostatecznym rachunku mogą sprawić, że zostanie odebrany jako zbyt łatwa odpowiedź na pytanie o to w którą stronę powinien podążać Kościół.

Świetna produkcja, która posiada błyskotliwy scenariusz i pozwala widzom uczestniczyć w całym procesie rozwiązywania zagadki, co daje sporą przyjemność. Mogę polecić ją każdemu, kto potrafi docenić dobre kino.

Kino subtelne, smutne, wzruszające i prawdziwe, które pełni tę funkcję, która jest dla sztuki podstawowa: wzbudza w nas emocje i zmusza do zastanowienia się nad własnymi uczynkami, wartością naszych relacji miłosnych i dokonywanych wyborów.

Wbrew temu, że jest to film animowany z dużą dozą muzyki i księżniczkami, nie jest on absolutnie skierowany do małych dzieci - autorzy skupili się na tej starszej, już kilkunastoletniej publice, która niejako dorosła razem z animacją i jej światopogląd nieco się zmienił.

Produkcja Netflixa mogłaby zyskać, gdyby została skrócona przynajmniej o trzydzieści minut - trzy i pół godziny to zdecydowanie zbyt dużo, by utrzymać tempo i zaciekawienie widzów. Podsumowując: Irlandczyk to powrót ikon kina gangsterskiego do wielkiej formy i jeden z najlepszych filmów tego roku.

Mam nadzieję, że właśnie po tym filmie DC rozpocznie nowy, pełen sukcesów artystycznych rozdział w swojej historii, gdyż właśnie takie kino powinno tworzyć - oryginalne i szczere do bólu.

Z pomocą operatora James Gray sprawia, że zanurzamy się w melancholii oraz futurystycznym świecie, który wcale nie różni się tak bardzo od tego, co jest naszą rzeczywistością - zdjęcia Szwajcara są niezwykle nastrojowe: mrok spowijający cały film często przełamywany jest kolorami skafandrów, baz kosmicznych i doskonałych obrazów układu słonecznego, w którym ma miejsce akcja filmu.

Doskonała aktorsko, wspaniała opowieść o późnych latach sześćdziesiątych, przyjaźni i Hollywood - włącznie z wątkami komun hippisowskich oraz sekty Mansona, której znaczenie dla opowieści nabiera na sile z każdą kolejną sceną .

To spójne, acz niepozbawione tanich zagrań i spłyceń fabularnych, dzieło stawiające tezę o kluczowym znaczeniu doświadczeń dziecięcych lat, które potrafią być najtrwalszym i najsilniejszym filarem odnoszonych w przyszłości sukcesów.

Mimo wszystko, odświeżony wygląd "Króla lwa" na wzór odświeżenia "Księgi dżungli" wyszedł na dobre oryginałowi, poszerzając historię, a w fanach wzbudzając nostalgię za pomocą obrazu oraz dźwięku, zapamiętanych z wersji animowanej.

Pomimo podjęcia takiego tematu - Córka Trenera nie jest typowym "ciężkim" filmem moralizatorskim i nie brakuje jej dużej dozy inteligentnego humoru. Dodatkowo piękne, skąpane w słońcu pejzaże spod ręki Weroniki Bilskiej oraz świetna ścieżka dźwiękowa budują niepowtarzalny klimat, który sprawia, że całość jest przyjemna w odbiorze.

Niemniej jednak warto zwrócić na Cudownego chłopaka uwagę, bo to film, przy którym można po prostu przyjemnie spędzić czas nie mając wygórowanych oczekiwań. Niejedną osobę z pewnością poruszy i rozbawi, a najmłodszym da cenną lekcję.

Choć nie można zaprzeczyć, że dzieło kinematografii nie zaskakuje oryginalnością i wizjonerskim podejściem do motywu rodzinnych waśni, trudno jest nie zauważyć, że widowiskowa i dynamiczna podróż ojca oraz syna w stronę bolesnego przebaczenia broni się jako ponadczasowa historia o naprawianiu tego, co niegdyś się uszkodziło i więzach krwi, które, tak jak mogą być chlubą, potrafią okazać się przekleństwem i brzemieniem.

Można zobaczyć i czerpać z tego przyjemność, a przy okazji może nawet stwierdzić, że "Bastion" zasługuje na przychylniejsze spojrzenie. Osobiście zawsze tak twierdziłem, więc mówię to z lekką satysfakcją.

Zdecydowanie godny oryginału oraz dobra okazja do zobaczenia swoich ulubionych postaci z dzieciństwa w nowej, aktorskiej odsłonie. Choć niepozbawiony wad, oferuje naprawdę solidną rozrywkę w postaci barwnej, epickiej przygody przy akompaniamencie wspaniałej ścieżki dźwiękowej, a przede wszystkim z uniwersalnym przesłaniem o byciu sobą, spełnianiu marzeń i przełamywaniu wszelkich barier.

O krok za Serafinami jest filmem, który warto obejrzeć. W prawdzie balansuje on między komedią inicjacyjną a poważnym dramatem dotyczącym problemów kościoła, jednak te dwie konwencje całkiem dobrze ze sobą współgrają.

Niebanalna i stosunkowo uniwersalna historia, opowiedziana z nutką sarkastycznego humoru. Warto wyjść do kina, by zobaczyć komedię romantyczną "po rumuńsku".

Mimo wszystkich niedociągnięć Black Mirror: Bandersnatch to naprawdę porządny obraz wykorzystujący swoją interaktywną formułę w praktycznie stu procentach. Podstawowe założenia projektu zostały spełnione, a on sam przełamał pierwsze lody dla następnych tego typu produkcji, które miejmy nadzieję, że będą powstawały i spróbują podnieść ustanowioną przez Bandersnatch poprzeczkę jeszcze wyżej, tym samym rozwijając ten bardzo obiecujący gatunek jakim jest interaktywny film.

Jako przedstawiciel gatunku, jakim jest horror, Halloween zdecydowanie odstaje od tego z 1978 roku, jednak wciąż pozostaje w konwencji i ma swoje mocne strony w warstwie technicznej, która w znacznym stopniu wyrównuje poziom całego filmu, nie wypuszczając odbiorcy poza uniwersum.

Spójny, poruszający, oferujący całą gamę rozmaitych emocji i zniewalający fantastycznym zapleczem technicznym "Pierwszy człowiek" to niezaprzeczalnie idealne kino, na jakie zasłużyło sobie tak przełomowe wydarzenie w dorobku cywilizacyjnym jakim był podbój Księżyca.

Jest idealnym przykładem połączenia świetnej rozrywki z chęcią przekazania widzowi czegoś bardziej istotnego od dowcipów i strzelanin. Obraz jest również niezwykle przystępny, nie trzeba znać całej historii ruchu Black Power czy wojny etnicznej, żeby wynieść wszystko z tego obrazu.

Choć niedoskonałości scenariusza mogą umniejszać wartości filmu jako całości, znakomite kreacje Pryce'a i obdarzonego potencjałem Drivera skutecznie niwelują wszelkie niedociągnięcia i czynią z całego filmu niesamowitą, pełną magii, ciepłą opowieść z charakterystycznym humorem, doskonałą muzyką.

Mogę z czystym sumieniem polecić ten film wszystkim fanom Marvela, w szczególności tym którym podobała się pierwsza część. Nie zawiedziecie się, ale też nie liczcie na opadniętą szczękę czy salwy zachwytu podczas seansu. Jednakże jedno jest pewne - Deadpool 2 to gwarant dobrej zabawy.

Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Wieża. Jasny dzień czerpie z twórczości wielu znanych twórców - robi to jednak nienachlanie i wprawnie.

Nie chciałabym umniejszać wagi dziełu wartego Oscara tegorocznej gali, jednak w Kształcie Wody odnalazłam kształty wielu innych filmów i motywów.

Może momentami nużyć, a po wyjściu z kina część widzów doznaje takiego samego wrażenia jakiego można było doświadczyć po obejrzeniu "Miłości" Michaela Haneke - jakoby film był przesadnie rozciągnięty, a cała historia mogłaby zostać opowiedziana w krótszym, o co najmniej 30 minut, czasie. Jednak podobnie jak w przypadku filmu austriackiego reżysera, wrażenie to zmienia się z każdym kolejnym dniem po seansie, a zastępuje je chęć ponownego wybrania się do kina.

Z jednej strony wytykam sztampowość historii, z drugiej zaś mam przeczucie, że każda nastolatka i jej matka powinny go obejrzeć.

Pisząc o "Trzech billboardach za Ebbing, Missouri" nie sposób nie wspomnieć o wspaniałej obsadzie, która czyni trzeci pełnometrażowy film Martina McDonagha prawdziwym arcydziełem.

W dobie tak licznych produkcji filmów mających za zadanie przestraszyć widza, coraz ciężej odnaleźć coś, co prócz tego celu spełnia także inne, choćby te natury estetycznej. W moim przekonaniu taka jednak jest Czarownica. Bajka ludowa z Nowej Anglii. Zaczarowała mnie prawdopodobnie bardziej niż tę biedną rodzinę żyjącą na skraju lasu.