Radosław Folta

Film Zhao, z genialną rolą McDormand, właśnie rozpoczął długi pochód po festiwalach filmowych i wszelkiego rodzaju nagrody na pewno nie skończą się na Złotym Lwie. Ale nawet bez nich, trzeba ten film zobaczyć. Bo jest po prostu wyśmienity.

Niezwykle dojrzały film, w którym Xavier Dolan wraca do formy, tylko ostrzy apetyty na kolejne produkcje Kanadyjczyka. Wyjątkowo prosty i formalnie lekki, Matthias i Maxime jest wspaniałym romansem na miarę dzisiejszych czasów.

Triet niestety nie do końca udało znaleźć się balans pomiędzy rozrywającymi produkcję od środka gatunkami. Gdzieniegdzie jest pełnym bystrych wymian zdań dramatem psychologicznymi, po chwili przeradza się w farsę albo w dreszczowiec. Szkoda, że film nie idzie albo w stronę odkręconej na maksa czarnej komedii w stylu Podwójnego kochanka Fracoise Ozone'a, albo intrygującej introspekcji w klimacie Bólu i blasku Pedro Almodovara.

"Ministerstwo Kultury i Netflix ostrzegają: oglądanie tego filmu grozi podwyższonym ciśnieniem, stanem wzbudzonej nerwowości i nadpobudliwością". Taki napis powinien widnieć na początku seansu Nieoszlifowanych diamentów braci Benniego i Josha Safdie. Lojalnie ostrzegam, to nie przesada. Kto jednak zaryzykuje wejście w ten świat, ten zostanie sowicie nagrodzony.

To z jednej strony piękne nawiązanie do filmów Jacquesa Tati i Bustera Keatona, z drugiej - oryginalny, słodko-gorzki głos na temat kondycji współczesnego świata.

Świetnie zrealizowany, ostry w swojej wymowie film Polańskiego jest chyba najlepszym filmem twórcy od czasu znakomitego Autora widmo. I gdyby tylko można oddzielić twórcę od jego dzieła, które odbiera się jako bezwstydną obronę swojego imienia, nie byłoby tego dziwnego posmaku w ustach po zakończeniu projekcji.

Wspaniały, filmowy hołd dla tych ludzi. Oraz przypomnienie o ogromnym bezsensie wojny.

Willem Dafoe doskonale oddał kruchość i złożoność osoby, jaką był malarz, zachowując przy tym jego szorstkie, czasem nieprzyjemne obycie. To jedna z najlepszych ról tego znakomitego aktora, za którą otrzymał nagrodę w Wenecji oraz nominację do Oscara.

Wspaniałe kreacje obydwu aktorek powalają z nóg. Z Cannes obraz ten wyjechał tylko z nagrodą za scenariusz. Ale jestem pewien, że skradł serca niejednego widza. W tym także moje.

De Niro, Pacino i Pesci grają tu najlepsze role od lat. I pomyśleć, że gdyby nie hojność platformy streamingowej Netflix, nigdy nie zobaczylibyśmy jednego z najlepszych filmów tego kultowego już twórcy.

Kiedy jednak w ostatecznym rozrachunku patrzę na film Mangolda, zostają mi w głowie genialnie nakręcone sceny wyścigów.

Na pewno nie udało się twórcom powiedzieć o wszystkim, pewne drażliwe tematy są tylko sygnailizowane i warto byłoby poświęcić na nie trochę więcej czasu. Jednak Dwóch papieży pozostawia widzów z niesamowitym poczuciem nadziei i spełnienia, nieważne czy jesteście osobami wierzącymi, czy raczej zdystansowanymi do spraw Kościoła. Bo jeżeli dwóm tak różnym osobowościom udało się zostać przyjaciółmi i zmienić oblicze Chrześcijaństwa, chyba wszystko jest możliwe.

Jestem pewien, że ze względu na jego lekkość i pojawiające się na ekranie gwiazdy, nie będzie miał problemu z wywoływaniem salw śmiechu w wypełnionych po brzegi salach kinowych. Okazuje się, że na wiele z tych fajerwerków pozostałem obojętny.

Zainteresuje głównie oddanych fanów Chalameta i Pattisona. Zważywszy na ich ilość, Netflix będzie mógł mówić o sukcesie frekwencyjnym. Co do sukcesu artystycznego, w ostatecznym rozrachunku Król jest u mnie pod kreską.

Pytając o podstawy ludzkiej wiary film jest intrygującym punktem do dyskusji o założeniach religii. Tak właśnie wygląda ambitne, angażujące i zmuszające do przemyśleń kino.

Mam słabość do filmów Soderbergha za ich lekkość i podejmowanie ważnych tematów. Pralnia, choć ma dość konkretne problemy z prowadzeniem narracji i wydaje się momentami zbyt przekombinowany, to łatwo strawne danie.

Najbardziej oczekiwany tytuł festiwalu w Wenecji nie zawiódł. Mroczna, niepokojąca historia o pochodzeniu ikonicznego złoczyńczy z kart komiksów DC to film, który wyróżnia się na tle współczesnych filmów o superbohaterach. A Joaquin Phoenix stworzył rolę Jokera, która po latach pamiętana będzie jako kultowa.

Miłośnicy kina fantastycznonaukowego o tym ambitnym dziele będziemy rozmawiali jeszcze latami.

Doskonale zrealizowana i wspaniale zagrana Historia małżeńska Noah Baumbacha dostarcza takiej dawki emocji, że do końca dnia można robić tylko jedno - delektować się i myśleć o tym mistrzowskim filmie.

Nie zdziwi mnie, jeżeli za niedługo powstanie część druga - "zemsta aligatorów". I jeśli będzie choć w połowie tak dobry jak oryginał, biorę go w ciemno.

Wspaniały, trzymający w napięciu, wzruszający i mądry film dla całej rodziny.

Gdzieniegdzie przydługi i trochę naciągany, ale dla wielbicieli kina azjatyckiego i niebanalnych romansów - pozycja obowiązkowa.

Absolutne wizualne mistrzostwo świata i dobre aktorstwo ratują naciąganą fabułę.

Ukryta w lampie magia filmów Disneya ciągle działa.

Bong Joon-ho pokazuje w swoim najlepszym jak do tej pory filmie, że jest mistrzem budowania napięcia, łączenia powagi z humorem, kreatywnego opowiadania historii i tworzenia postaci.

Jest to obraz na tyle uniwersalny, że nie trzeba w ogóle znać się na piłce nożnej, aby zaangażować się w tą fascynującą niczym dreszczowiec historię.

Na pewno jest to na tyle satysfakcjonująca produkcja, uratowana szokującym finałem, że jesteśmy w stanie wybaczyć wiele jej twórcy. Bo wiemy, że będzie nas w stanie jeszcze nie raz zaskoczyć.

Jeżeli Rocketman ma być pretekstem do zainteresowania widzów do lepszego poznania twórczości Eltona Johna, film spełnia swoje zadanie doskonale.

Podany w sosie kina klasy B film, z efektami specjalnymi o wątpliwej jakości, The Dead Don't Die nigdy nie będzie klasykiem gatunku, a raczej ciekawostką, nawet w bogatym dorobku Jarmuscha. Filmowi brakuje jakości, wydaje się zlepkiem luźnych pomysłów i ćwiczeniem napisanym głównie z miłości dla aktorów.

O ile ciekawa, choć odrobinę spóźniona dyskusja na temat pozycji sztuki we współczesnym, wielokanałowym cyfrowym pejzażu audiowizualnym jest jak najbardziej na miejscu, ginie ona w potokach słów płynących z ekranu. Podwójne życie jest filmem dla cierpliwych erudytów, intelektualistów i kinofilów, lubujących się w filmoznawczych odwołaniach.

Gdyby produkcja Kolscha i Widmyera powstała kilka lat temu, pewnie mówilibyśmy o małej rewolucji. Dziś, jest to tylko porządne rzemiosło. Jak głosi hasło na plakacie, "czasami martwe jest lepsze". Czasami niezapomniane książki lepiej zostawić w spokoju.

Widzowie wychodzili z projekcji w złości lub rozczarowaniu. Nie rozumiem dlaczego, bo właśnie tak ma działać ten film. Prowokować, niepokoić, denerwować. Próbując pokazać, że pod pięknie wyglądającą laurką mogą czaić się prawdziwe demony.

Jest liryczny, ale momentami zbyt łzawy, mądry i przemądrzały zarazem, ma serce po właściwej stronie, ale nie stroni od skrótów i uproszczeń. Jest kilka świetnych scen, jak choćby ta, w której Beshay, popychany przez pasażerów w pociągu, krzyczy "Jestem człowiekiem!". Urocza i słodka historia przyjaźni powinna się jednak spodobać publiczności, wyczulonej na ludzką odmienność.

Jako że WWE to fenomen w Polsce równie popularny co siatkówka w Wielkiej Brytanii, produkcja ta ma nikłe szanse na zaistnienie w naszym kraju w pełnej krasie. A szkoda, bo to jeden z najlepszych filmów roku.

Świetnie napisane dialogi i dobrze działający humor tylko sprawiają, że film ogląda się znakomicie. Kto po obejrzeniu tego filmu nie chce udać się do agencji, by zaadaptować jakieś dziecko, jest pewnie bez serca.

Imponująca forma nie do końca pasuje do treści i spokojnie reżyser mógłby spróbować czegoś nowego. Niejasna fabuła nie pomaga w wejściu w historię, pozostawia widza niecierpliwym i skonfundowanym, nie oferując prostego wyjaśnienia.

Jako obraz o wspinaczce niemalże bezboleśnie przekracza granice gatunku, będąc jednocześnie dramatem psychologicznym, niebanalnym romansem, trzymającym w napięciu dreszczowcem i świadomym dziełem autotematycznym.

Nie waham się powiedzieć, że To my to jak na razie najlepszy film roku, która zrobi pewnie takie spustoszenie w głowach widzów jak Dziedzictwo. To więcej niż horror, to znakomity film do wielokrotnego oglądania.

Będąc dramatem rodzinnym i psychologicznym, Sara Colangelo bezboleśnie wplotła w narrację sceny komediowe, liryczne oraz spowijającą całość melancholię. Płynące wnioski z filmu nie są budujące, a niektóre obserwacje i akcje bohaterów wytracają widzów z równowagi. Ale właśnie taki ten film miał być.

Ta ujmująca historia zasługuje na wiele więcej laurów, ale przede wszystkim - na nieskończoną miłość ze strony widzów.

Sceny akcji i kilka zaskakujących zwrotów w narracji na pewno sprawią, że oglądanie go można zaliczyć do przyjemnych, mimo trochę zbyt długiego czasu trwania. Ale gdy będę szukał filmu o traumie wojennej, sięgnę po Hurt lockera, a w analizie wojny z kartelami pomoże niezawodny Sicario. O Potrójnej granicy zapomnę raczej dość szybko.

Będący doskonałą rozrywką Przepraszam, że przeszkadzam działa najlepiej komentując społeczne i rasowe podziały w Ameryce, dogryzając konsumpcjonizmowi i pogoni za łatwym pieniądzem. Robi to w lekki, zabawny sposób.