Przedszkolanka

Kino kontemplacji, które głównie zwraca uwagę na cechy dzisiejszego społeczeństwa. Jednak w tej całej "obronie sztuki" jedyną ostoją, która podtrzymuje seans okazuje się być Maggie a wraz z przemianą bohaterki i coraz bardziej rozpaczliwymi aktami chronienia "młodego Mozarta", napięcie niestety ustaje.

dawno mnie nie irytowała tak bardzo główna bohaterka. oglądałem z wyjątkowym dyskomfortem. bdb Maggie

Poezja odchodzi bezsłownie, niemniej upajanie się czyimś intelektualizmem nie uwolni od własnej indolencji.

O próbie podążania własną drogą w bezwzględnym świecie. O niespełnionych ambicjach i tłumionych frustracjach. O znaczeniu sztuki w kształtowaniu młodych umysłów. I o przekraczaniu granic w imię wartości, które chcemy chronić.

Wyjątkowo smutny obraz życiowego niespełnienia. "Psychopatka" Gyllenhaal jest bardziej niepokojąca i niejednoznaczna niż większość villianów z pomalowanymi ryjami, opętańczo się drących. Maggie przeraża mnie bardziej. Naprawdę.

Obraz poezji w XXI wieku, która jest w stanie przetrwać w betonowej dżungli tylko przy pomocy tych najwytrwalszych i szalonych na jej punkcie. Możliwe, że to najlepsza rola Maggie Gyllenhall w karierze.

Kino kontemplacji, które głównie zwraca uwagę na cechy dzisiejszego społeczeństwa. Jednak w tej całej "obronie sztuki" jedyną ostoją, która podtrzymuje seans okazuje się być Maggie a wraz z przemianą bohaterki i coraz bardziej rozpaczliwymi aktami chronienia "młodego Mozarta", napięcie niestety ustaje.

Granica między nienaturalnym a społecznie akceptowalnym zachowaniem jest cienka jak struna, ale reżyserka w żadnym momencie nie pozwala na jej przerwanie. Niespełnienie Gyllenhaal wręcz wylewa się poza ekran, a uczucia towarzyszące nie są ani pozytywne ani negatywne. A to ciężko osiągnąć.

Jeszcze jeden sposób na kompensację własnych niedoborów i niezadowolenia z tego kim się jest i jak się żyje. A troska o talent dziecka to tylko zasłona dymna.

Rewelacyjnie zarysowany profil wewnętrzny protagonistki, który budowany był zgodnie z tempem całej historii, ale dlaczego to wszystko jest tak niefajnie urwane?

Miał być aktorski popis Gyllenhaal. A jest Sevaka. Niepotrzebne epatowanie biustem i myślący tytuł. Poza tym solidne kino kobiece. I zachwycające wersy poetyckie.

DKF: Wychodzi z kina środka i dociera do chimery specyficznego love story z dużą dawką niepokoju. Szanuję nawał tematów. Szkoda, że nie widziałem wersji Lapida.

Film działający prawidłowo na wszystkich płaszczyznach, z ogromną dawką intelektualnych i moralnych sporów. Świetna rola Maggie Gyllenhaal.

Mam wiersz. Od kilku dni słyszę głos Jimmiego w swojej głowie. Ten film stawia wiele pytań i jest to jego ogromna wartość.

Przedszkolanka mecenasem sztuki pięciolatka. Głos poetów zostaje zapomniany we współczesnym świecie nastawionym na pieniądz. Symboliczne.

Gyllenhaal wielką aktorką jest, ale ta poezja nie zachwyca, choć ma zachwycać