Tam gdzieś musi być niebo

Refleksyjne kino drogi utrzymane w oparach komedii, odrobiny surrealizmu i symboli, pozostanie z pewnością filmem jak pozostałe dzieła Suleimana niedocenionym. To poetycka, miejscami zabawna, miejscami gorzka opowieść - o poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, o człowieku, ale i o polityce. Wybierzcie się w tę podróż.

W swoim najnowszym, nagrodzonym w Cannes filmie Elia Suleiman pod pozorem ironicznej komediowej obserwacji pokazuje problem bezpaństwowości Palestyny.

Polecam ten film wszystkim będącym w stanie poświęcić chwilę na piękno obrazu i zanurzenie się w głębokim zadziwieniu światem.

Bohater podróżuje, spaceruje, obserwuje, czasem uniesie lekko brwi, ewentualnie przycupnie na chwilę w jakiejś małej paryskiej kawiarni. Ktoś powie: "Boże, ale to musi być nudny film". Nic bardziej mylnego.

Oczywiście można się zżymać, że w istocie Suleiman powiela samego siebie, nie oferując - poza drobnymi przesunięciami - niczego nowego i że przyjęta przez niego burleskowa konwencja jest rachityczna, a sam film to tylko korowód niepowiązanych ze sobą w żaden istotny sposób scen, to jednak mimo tych zarzutów ogląda się to świetnie, a seans dostarcza potężnej dawki inteligentnego humoru.

Tak, troszkę przynudza, ale robi to w tak uroczy sposób, ze nie potrafię mieć mu tego za złe. Seans wspominam jako niezwykle immersyjną podróż do innego świata, która znacznie bardziej zainteresowała mnie tym palestyńskim twórcą niż zrobiłby to hiperpoważny, ciężki gatunkowo film.

Inteligencki rewanż Orientu na Okcydencie, seans obowiązkowy dla wszystkich fanów francuskiego kina i najlepsza odpowiedź na pytanie, czemu "Kafarnaum" to zły film. Innym pewnie spodoba się olbrzymia liczba odniesień popkulturowych, a pozostali powinni docenić udaną polityczną satyrę na "modę" na Palestynę wśród Amerykanów.

Elia Suleiman w swoim najnowszym filmie dzieli się trafnymi spostrzeżeniami na wiele sfer życia, nie zapominając przy tym o swoim własnym podwórku.

Powolna, oparta o nietypowy humor obserwacyjna komedia, w której najciekawsze jest po prostu obcowanie z Suleimanem i jego okiem do dziwactw codzienności.

Po seansie świat przez moment rzeczywiście wygląda sympatyczniej i warto to wrażenie w sobie pozostawić.

Reżyser jest królem absurdu. Humor sytuacyjny przedstawiony w jego kinie drogi może konkurować jedynie z kunsztem Mela Brooksa, chociaż są to dwa różne style opowieści.

Rozbrajające swoją lekkością i bezpretensjonalnym humorem "It Must Be Heaven" tłumaczy też, dlaczego ten nietuzinkowy reżyser tworzy filmy tak rzadko.

Niedostatki w atrakcjach wizualnych film nadrabia szczerością i pomysłowością kolejnych gagów. Nic dziwnego, że reżyser wyjechał z Cannes w 2019 roku z dwiema nagrodami - FIPRESCI oraz specjalnym wyróżnieniem jury. Małe wielkie kino.

Całe szczęście oszczędzono nam nachalnego narratora. Wędrujemy w ciszy i obserwujemy życie. Zahaczamy o branżę filmową, niepokoi nas sytuacja polityczna i zmilitaryzowanie świata. "Tam gdzieś musi być niebo" prowadzi nas przez świat, pokazując nam piękne miejsca, dziwnych ludzi i zabawne sytuacje.

To z jednej strony piękne nawiązanie do filmów Jacquesa Tati i Bustera Keatona, z drugiej - oryginalny, słodko-gorzki głos na temat kondycji współczesnego świata.

Fakt, że jego propozycja zostaje oceniona jako zbyt dydaktyczna, a do tego z niewielkim potencjałem komercyjnym, mówi sporo o autoironicznej optyce reżysera. Cóż mogę dodać? W taki sposób zanudzać i pouczać Suleiman może nas bez końca.