Radosław Krajewski

Nawet bez znajomości kontekstu biograficznego Pete'a Davidsona, jest świetną komediową produkcją, która bawi i wzrusza dokładnie wtedy, kiedy powinna. Judd Apatow powrócił do swojej wysokiej formy, tworząc najlepszy film w swoim dorobku. Dla fanów tego reżysera, pozycja obowiązkowa.

Produkcja przyciągająca do ekranu, nie tylko dzięki społecznemu i politycznemu komentarzowi, ale również ze względu na udane kreacje aktorskie, genialne wietnamskie plenery, ale również dynamikę relacji między bohaterami i trzymającą w napięciu akcję.

Źle opowiedziana historia, brak ciekawego zawiązania akcji, niedoprecyzowany złoczyńca i wyraźne ograniczenia postaci i wątków, które miały zostać rozwinięte w kontynuacji.

Scooby-Doo! wiele by zyskał, gdyby co najmniej połowę pomysłów scenarzystów wyrzucić do kosza, tym samym stawiając na reprezentatywną dla całej serii bardziej przyziemną historię.

Film dynamiczny, pełen przepychu, pozytywnej energii, świetnej muzyki i historii ściągniętej wprost od Marvela, pozwalający na niemal półtorej godziny bezpretensjonalnej i eskapistycznej rozrywki dla całej rodziny.

Doskonały dramat z silnymi wpływami kina sportowego.

Stracona szansa na ciekawy komentarz polityczny, który uderzałby w każdego, zmuszając do refleksji nad własnymi poglądami.

Twór z zupełnie innej epoki.

Świetne budowanie strachu, Elisabeth Moss i ciekawa tematyka wystarczą, aby Niewidzialny człowiek stał się nie tylko hitem, ale również klasykiem gatunku.

Wysokiej jakości kino przygodowo-fantastyczne.

Trudno znaleźć w Brahms: The Boy II choć jeden element, który może się podobać.

Jeff Fowler zrobił co mógł, aby Sonic. Szybki jak błyskawica uratować od jeszcze większej porażki.

Pogodna i urocza rozrywka dla całej rodziny w duchu klasycznego kina przygodowego.

Wpisuje się w kanon produkcji, które z miejsca otrzymują wysokie miejsce na listach najgorszych filmów roku.

Dżentelmeni spełniają swoje zadanie jako wysokiej klasy kino rozrywkowe.

Za dużo w filmie Cathy Yan kontrastów, reprezentowanych przez samą główną postać, które starają się zadowolić wszystkich, przez co godząc się na kompromisy, pozbawiają się wykreowania własnego charakteru i autorskiego sznytu.

"Małe kobietki" są jak koc w długi, zimowy wieczór. Dają przez chwilę poczucie bezpieczeństwa i miłe, przyjemne ciepło.

Jedyne w swoim rodzaju hipnotyzujące kino, które pochłania, intryguje i fascynuje do reszty, niczym samo oglądanie mieniących się wszystkimi kolorami kamieni szlachetnych.

Prosta historia zemsty, powracający po wielu latach kultowy duet policjantów, szybka akcja, dynamiczne pościgi i wiele rewelacyjnie nakręconych momentów, dzięki którym film wyróżnia się na tle innych akcyjniaków.

Zachwyca swoją subtelnością, emocjonalną warstwą i przedstawianiem problemów astronautów, którzy zmagają się z ogromnymi trudnościami i dylematami.

Roger Deakins i magicy od scenografii, kostiumów, dźwięku i cała reszta ekipy, przy pomocy Sama Mendesa, wykonali obraz idealny, pozbawiony audiowizualnej skazy, po który będzie można sięgać, gdy będzie chciało się doświadczyć perfekcji.

Kiepska, pretekstowa fabuła, brak poczucia przeżywania przygody, widoczne gołym okiem produkcyjne problemy i ogólna nuda, pogrążyły nowym film o doktorze Dolittle.

Watiti z charakterystyczną dla siebie lekkością opowiada tę historię, rezygnując ze wszelkich kontrowersji, na rzecz potrzebnego moralizatorstwa, jednocześnie czyniąc ze swojego filmu pełnoprawną komedię.

Dostarcza sporo porządnej rozrywki, więc to dobry sposób na miłe spędzenie dwóch godzin, ale to przede wszystkim zasługa świetnej, bawiącej się swoimi rolami obsady, oraz efektownych i dynamicznych scen akcji. Zabrakło jednak organiczności "Przygody z dżungli", aby "Następny poziom" uznać za film spełniony.

Miał być epicki, emocjonalny i wzruszający finał, kończący całą sagę, a zamiast tego dostaliśmy chaotyczny, pozbawiony finezji, prosty, bezpieczny i niesamowicie głupi film, który nigdy nie powinien się wydarzyć.

Letni i prosty kryminał, który niezdarnie próbuje za wszelką cenę tuszować swoje niedoskonałości.

Po Dolanie trzeba oczekiwać czegoś więcej.

Sympatyczna, różnorodna rodzina i świetny klimat, to największe atuty najnowszej animacji studia MGM. Szkoda, że nie idzie za tym równie dobra historia, która jest niestety banalna i oparta na schematach, niosąc ze sobą jednak ważny i aktualny morał dla najmłodszych.

Nie jest filmem dla osób doskonale zaznajomionym z kinem, a dla niedzielnych kinomanów, którzy chcą miło spędzić dwie godziny.

Jeżeli po "Deadpoolu 2" brakowało wam filmów opowiadających o szalonych i dysfunkcyjnych rodzinach, to "Zombieland: Kulki w łeb" są najlepszą propozycją.

Dostarcza przyjemnej rozrywki dla całej rodziny.

Jan Komasa stworzył obraz pełen niuansów, dając pole do wykazania się widzowi, który wiele podejmowanych tematów przez twórców zinterpretuje po swojemu.

Na osłodę pozostaje kilka zabawnych scen śmierci oraz dostarczającą wrażeń swoją rolą Samarę Weaving.

To film bardzo nierówny, mający doskonałe, rytmiczne, efektowne i dające czystą rozrywkę sceny, które przeplatane są powtórzeniami i nieangażującym dramatem. Za mało tu sensacji, a za dużo opowieści o przyjaźni w obliczu popełniania przestępstw. Pomimo tego film Lorene Scafari ma doskonały aktorski duet, który nie pozwala na większe momenty nudy.

Bardziej sprawdziłby się jako film na VOD, jako idealna propozycja do wzbogacenia katalogu Netflixa, a niekoniecznie produkcja przeznaczona do kin.

Dojrzały, trudny, intensywny i stawiający na psychologię postaci, taki jest właśnie "Joker" w reżyserii Todda Phillipsa.

Jest po prostu dobrze zrealizowanym horrorem, z pretekstową, ale wystarczającą historią, nadrabiającą za to świetną atmosferą zaszczucia i klimatem grozy, oraz przyjemnymi bohaterami, którym chce się kibicować.

Nie muszą nosić metki z napisem "rimejk włoskiego hitu", bo to produkcja, która jest w stanie obronić się sama.

Dzieło kompletne, bezbłędne i genialne w swoim inteligentnej metaforyce.

"Grzeczni chłopcy" wyrośli na najbardziej niegrzeczną komedię tego roku, dostarczając porządną dawkę bezkompromisowego humoru, ale przy tym dając ceną lekcję o przyjaźni, akceptacji i podążaniu życiową drogą zgodną z własnymi przekonaniami, bez względu na wiek.

Posiada dwa atuty nazywające się DiCaprio i Pitt. Dla samych ich aktorskich popisów warto obejrzeć dziewiąty obraz w dorobku Tarantino.

Jest godny swoich wielkich poprzedników, nawet jeżeli potraktujemy go wyłącznie jako epilog przygód Chudego i reszty zabawek.