Proxima

Bardzo szczery, bez pompatycznych przemów i różowych okularów. Ma na tyle swojego stylu, żeby nie utonąć w gąszczu podobnych dramatów egzystencjalnych.

Gdzie nie gdzie ma swoje problemy w scenariuszu, ale podejmuje ciekawy temat i w miarę nieźle go przedstawia. Poza tym warto docenić Green i Dillona.

Ładny film o kobiecej wytrwałości i poświęceniu choć ostatecznie pozostaje z niego głównie pomnik dla astronautek. Kobieca odpowiedź na "First Mana" i "Ad Astrę". Dillon i Green spoko.

Kameralna opowieść o relacji matki z córką, ukazująca, że kobietom jednak trudniej łączyć macierzyństwo z pracą zawodową. Doceniam realizm i brak pompatycznych zagrywek.

Brakuje szlifów w scenariuszu, ale całość przedstawia bardzo dobrze dylematy głównej bohaterki oraz przygotowania astronautów w lot w kosmos współcześnie.

Idealny suplement do innych dzieł sci-fi o podróżach w kosmos. Wyczerpująco o trudach rodzicielstwa i dylematach z własną karierą. Rec: tiny.cc/gnsbjz

Zdjęcia w prawdziwych lokacjach ESA czy Bajkonurze, skupienie na przygotowaniach do misji, to duży walor. Historia jest bardzo osobista i kameralna, to nie SF.

Zdjęcia w prawdziwych lokacjach ESA czy Bajkonurze, skupienie na przygotowaniach do misji, to duży walor. Historia jest bardzo osobista i kameralna, to nie SF.

Nowy film z Evą Green jest refleksyjny i trochę melancholijny a samotna główna postać jako ciepło i serce całego filmu wypada znakomicie. Nie ma tu kadrów kosmosu, za to jest nowatorska perspektywa kosmonautki. Realistyczne spojrzenie na proces przygotowania do lotu w kosmos umacniają surowe scenerie istniejące naprawdę (rosyjskie Gwiezdne Miasteczko i kazachski kosmodrom). Mówię TAK, bo Proxima to mądra francuska produkcja i kino które łamie schematy filmów o kosmosie.

Rozstanie ekstremalne. Rozterki matek. Ale jakoś tego nie poczułam. Coś mnie irytowało w grze Evy Green - nie uwierzyłam ani w siłę marzeń, ani w matczyny ból.

Dobrze, że poczytałem trochę o tym filmie przed seansem. Dzięki temu nastawiłem się na dramat. To nie jest sci-fi. Muszę przyznać że był lepszy niż się spodziewałem. Spodziewałem się patosu, wzruszających scen gdzie matka biegnie w objęcia córki w zwolnionym tempie przy wymuszającej wzruszenie muzyce. Nic z tych rzeczy i bardzo dobrze. Jest kameralnie, realistycznie i spokojnie. To co jeszcze mi się podobało, to ciekawe lokacje i wydarzenia związane z przygotowaniami do lotu w kosmos.

(AFF'19) (5,5) "Robimy wszystko dobrze i z uśmiechem" Miłość rodzicielska tym większa im dłuższa i dalsza rozłąka. Plusik za Eve Green ale film dość przeciętny.

Feministyczne kino rodzinne. Ma klimat, chociaż fani emocjonujących filmów o wyprawie w kosmos mogą być rozczarowani. recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2020/01/27/„Proxima”-–-kobiety-w-kosmos-ocena-610