Ślicznotki

Siłą Ślicznotek są głównie kreacje aktorskie, które nie usprawiedliwiają zachowań bohaterek, ale starają się pokazać motywy, którymi kierowały się dziewczyny. Jest w tym odrobina szczerości i autentyczności pokazana przez pryzmat nocnego życia zdeprawowanego Wielkiego Jabłka.

Liczne peany, jakie przez długi czas słychać było pod adresem "Ślicznotek", nie znalazły odzwierciedlenia w rzeczywistości. Choć w wielu aspektach naprawdę bardzo solidna, całość pozostawia widza z brakiem wyrazistych odczuć zarówno względem bohaterów jak i podjętego w teorii tematu.

Ślicznotki są zabawne, intrygujące i wzruszające. Opowiadają o przyjaźni, macierzyństwie i kobiecości. To prawdziwa wizualna uczta, imponujące tańce na rurze i porywająca muzyka.

Ślicznotki są czymś nowym i świeżym wśród filmów o striptizerkach, a także dobrze napisaną i wciągającą historią. Mimo słodko-gorzkiego przesłania to przede wszystkim świetne kino rozrywkowe, podczas którego będziecie bawić się co najmniej tak dobrze, jak szajka Lopez okradająca bogatych klientów.

Szkoda, że tak intrygująca historia nie trafiła w lepsze reżyserskie i scenopisarskie ręce. Ślicznotki w najlepszym razie mogą skończyć na jednej półce z przytoczonym przeze mnie już Showgirls, jako kultowe guilty pleasure.

Strona wizualna jest bardzo zbliżona do teledysku. Oglądamy mocno podkreślone kolory, dynamiczny montaż i zwolnione tempo za każdym razem, gdy ktoś wchodzi do klubu. Reżyserka ma problem z utrzymaniem wszystkiego w ryzach, można poczuć przesyt chociażby podczas niepotrzebnej, efekciarskiej sekwencji z Usherem.

W napiętym sezonie festiwalowym na dalszy plan schodzą kinowe premiery. Przez to łatwo pominąć produkcje, które, chociażby przez protekcjonalny, sugerujący bezmyślne, przeciętne kino rozrywkowe tytuł, nie kuszą zbyt gorąco. Taki los w naszej redakcji spotkał "Ślicznotki", które już niestety zakończyły swój dystrybucyjny bieg, ale, których niewątpliwie warto wypatrywać w ofercie serwisów vod.

Gdy jednak odstawi się na bok moralne wątpliwości, to Ślicznotki jawią się jako świetnie zrealizowana formalnie, znakomicie zagrana historia o zemście kobiet.

Jako lekka, komediowa opowieść o przyjaźni między kobietami i ich nieco naiwnej wendetcie sprawdza się przyzwoicie. Odpręża i relaksuje.

"Ślicznotki" są sprawnie zrealizowanym kinem rozrywkowym z umiejętnie wplecionym komentarzem społecznym. Film udowadnia także, że z odpowiednim tekstem i dobrym reżyserem aktorzy, po których nie spodziewaliśmy się nic wielkiego, potrafią zaskoczyć.

Są w końcu "Ślicznotki" całkiem udaną mainstreamową rozrywką, która czasami za bardzo przegląda się w konwencjonalnym lustrze, ale jednocześnie rekompensuje mankamenty zadziornym aktorstwem i spójną tonacją.

Kolejny, całkiem ciekawy film dotykający kwestii związanych z kryzysem finansowym z 2008 roku i jego konsekwencji.

To film, który dla obu płci jest wręcz idealny. Dla panów, bo mogą sobie popatrzeć, i zobaczyć, że inni mieli gorzej. A dla pań, bo pokazuje żeńską solidarność i próbę wybicia się z męskich ram tego świata. Co wcale nie wydaje się takie trudne.

Ciekawa wariacja na temat słynnej sprawy.

Grupka kobiet bierze sprawy w swoje ręce! Taki opis zachęca do obejrzenia produkcji z girl power. Niestety sam obraz nie do końca zachwyca.

W Ślicznotkach pokazano w końcu głos kobiet, striptizerek, nie robiąc z żadnej ofiary czy seksownej femme fatale. Jest to przykład zupełnie nowego typu filmu gangsterskiego. A dla matki chrzestnej - Jennifer Lopez - należą wszystkie nagrody.

Dynamiczne i ciekawe kino z błyszczącą Jennifer Lopez. Błyszczącą nie tylko urodą, ale przede wszystkim aktorskim talentem.

"Ślicznotki" są jak podrobione złoto. Zwykły tombak. Łatwo nabrać się na kolorowe opakowanie, kuszące nagością oraz atrakcyjnymi kształtami, jednak Lorene Scafaria nie opowiada niczego, o czym byśmy nie widzieli. Finalnie to przyozdobiony w tanie błyskotki i zbyt powierzchowny film, aby nawet zacząć czuć empatię w stosunku do bohaterek.

"Ślicznotki" można obejrzeć jako niezobowiązujący film na restart mózgu. To dzieło, które nieźle się ogląda, ale które wyparuje z głowy już po kilku godzinach. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że ten temat miał potencjał na znacznie więcej.

To film bardzo nierówny, mający doskonałe, rytmiczne, efektowne i dające czystą rozrywkę sceny, które przeplatane są powtórzeniami i nieangażującym dramatem. Za mało tu sensacji, a za dużo opowieści o przyjaźni w obliczu popełniania przestępstw. Pomimo tego film Lorene Scafari ma doskonały aktorski duet, który nie pozwala na większe momenty nudy.