Michał Walkiewicz

Udało się w "Chłopach" coś, co nie miało prawa się udać. Reymontowska epopeja została skondensowana w eleganckim, dwugodzinnym poemacie. Ożyła na ekranie dzięki artystycznej odwadze graniczącej z szaleństwem.

Rewolucja w komedii romantycznej została zduszona w zarodku, krzyż kina grozy dźwigają wspólnie Bartosz M. Kowalski i Mirella Zaradkiewicz, pewnie przydałaby się im jakaś pomoc. Gdzie w tym wszystkim jest nowoczesny technothriller, uwzględniający swój zimnowojenny rodowód w warstwie konstrukcyjnej, lecz fabularnie i estetycznie zwrócony w stronę dzisiejszych polityczno-społecznych bolączek? Być może na horyzoncie. "Ukryta sieć" nie jest jeszcze tym filmem, ale przecież od czegoś trzeba zacząć.

Wenders pokazuje, jak po każdym dniu obrazy banalnej codzienności wsączają się pod nasze powieki. A jednocześnie w odruchu wielkiej reżyserskiej dojrzałości powstrzymuje się od nadawania im niepotrzebnych sensów.

Bellocchio z aptekarską precyzją odmierza elementy thrillera, psychodramy, politycznego traktatu, a nawet dickensowej opowieści inicjacyjnej. Zszywa to wszystko niewidzialną nicią - głęboko humanistyczną refleksją na temat społecznej i religijnej podmiotowości. Jak dla mnie, kolejne zwycięstwo. Ale nie wierzcie mi na słowo.

Najlepszy film, któremu Ainouz poświęcił skandalicznie mało czasu, opowiada o relacji Katarzyny Parr z osieroconymi córkami poprzednich żon Henryka VIII. To w nim wszystko się zgadza: wyjątkowość statusu bohaterki na dworze Tudorów, subtelność gry Vikander oraz fantastycznej Juni Rees w roli księżniczki Elżbiety, narracja o szlachetnej, wewnętrznie skonfliktowanej kobiecie oraz słabym, napędzanym lękami i frustracjami, mężczyźnie. Cóż, może kiedyś. Pewnie nigdy.

Podobnie jak "Lourdes" czy "Szalona miłość", "Club Zero" pozostaje świetnym filmem o tym, jak kulturowa obsesja samorealizacji tworzy zabójcze połączenie z formującą się i powoli dojrzewającą samoświadomością. I cóż, warto zjeść coś po seansie. Dla świętego spokoju.

Wybaczcie, jeśli zbyt mocno tłukę w bębenek ironii. Chciałem tylko powiedzieć, że nie jest to najlepsze kino. Być może spodoba się tym, którzy twierdzą, że praca filmowca i ratownika medycznego wiąże się z podobną społeczną odpowiedzialnością.

Monstrualny, trzyipółgodzinny metraż filmu może odstraszać. A jednak dzięki przekonującej dokumentacji kultury Osagów oraz najszlachetniejszemu rodzajowi humanizmu "Killers of The Flower Moon" nie sprawia wrażenia rozdmuchanego serialu.

Glazer nie operuje na tak wielkich abstrakcjach, zostawia je w sferze niedopowiedzenia i pewnie przez to "Strefa interesów" robi tak kolosalne wrażenie.

Nie jest tajemnicą, że Koreeda wierzy w świat, w którym ten rodzaj miłości jest najwyższym sensem. A także w kino, które potrafi na tę wiarę nawrócić.

Dyskretne rozgryzanie arystokratycznej etykiety oraz mnożenie obyczajowych winietek wychodzi reżyserce nieźle. I jeśli na jakimś poziomie "Kochanica króla" działa, to tylko jako bezpretensjonalna dworska komedyjka.

To kino, którego ze świecą szukać we współczesnym superbohaterskim uniwersum. Wyborne aktorsko, napisane bez fałszywej nuty, emocjonalnie angażujące oraz - najzwyczajniej w świecie - pełne niespodzianek. Film, który nie miał prawa udać się w przeszłości i być może dlatego dziś wyprzeda konkurencję. Czas to pieniądz? Nawet w Hollywood bywają wyjątki od reguły

Na kimś, kto podróżował do samego kresu złodziejskiej przygody razem z bohaterem ostatniej części "Uncharted", nowy "Indiana Jones" większego wrażenia pewnie nie zrobi. To raczej nie ten poziom scenariopisarskiego rzemiosła, nie ta skala gatunkowej ewolucji i nie ta liga pompatycznych finałów z furtkami na przyszłość. Jednak po piętnastu latach życia ze świadomością, że ostatnim akordem tej symfonii mogło być "Królestwo Kryształowej Czaszki", nie śmiałbym prosić o więcej.

Granica pomiędzy naiwnym dzieckiem a małym mędrcem jest w kinie ledwie zauważalna. Dhont balansuje na niej przez cały film.

Mówiąc wprost: udało się nic nie zepsuć. Nie udało się natomiast zaoferować czegoś nowego. Ktoś powie: to nie wystarczy. Ja powiem: od czegoś trzeba zacząć.

Trzygodzinny epos o hedonistycznych harcach w Fabryce Snów to, mówiąc delikatnie, niezły odlot. Druzgocąca kasowa porażka filmu wydaje się najlepszą odpowiedzią na pytanie, czy kogoś to jeszcze obchodzi.

W idealnym świecie zamiast uruchamiać niesprawiedliwą dla Żuławskiego narrację "Polacy nie gęsi", traktowalibyśmy "Apokawiksę" jako fundament zdrowej kinematografii. To jest takiej, w której spełnione komercyjnie i artystycznie horroro-komedio-grotestko-satyry stanowiłby kościec obrośnięty mięskiem awangardy. Może kiedyś.

Gra "Uncharted" uchodzi za scenariuszowy gotowiec. "Jak można było to zepsuć?" - pytają recenzenci filmu w reżyserii Rubena Fleischera. Już to świadczy o fundamentalnym niezrozumieniu języka gier wideo.

Frajda z seansu "Furiozy" nie płynie ani z misternie utkanej intrygi, ani z zapisanych w scenariuszu złotych myśli. Ma swoje źródła w reżyserskiej energii, warsztatowej sprawności oraz narracyjnej frajdzie, z jaką Olencki opowiada o tym egzotycznym świecie.

Pytanie, które w "Sweat" Magnusa von Horna będzie powracać i do którego grająca trenerkę Magdalena Koleśnik potrafi sprowokować jednym spojrzeniem, dotyczy moralności: czy Sylwia wie, że sprzedaje blagę?

Akcja ma odpowiednie tempo, humor jest czarny jak smoła, a za brokatową fasadą kryje się mnóstwo ciekawych narracji.

Złośliwi mogliby napisać o nakręconej za ponad dwieście milionów dolarów, dwuipółgodzinnej ilustracji piłkarskiego porzekadła, że "niewykorzystane sytuacje się mszczą". Ja nie będę złośliwy - einteiwś ęis mełiwaB.

Przestrzeni na podobne refleksje nie brakuje. Pomiędzy krwawą rozwałką a erupcjami sztubackiego humoru, scenarzyści wypełniają szkic kolorami. Czasu starcza też na pocieniowanie obydwu stron konfliktu - nakreślenia motywacji, odkrycia zaskakujących faktów z przeszłości, przetasowania fabularnej talii. Owocuje to chyba najszlachetniejszym rodzajem filmowej pulpy - za fasadą dzikiej akcji kryją się i dramat, i satyra.

Wątek tej "sztafety cierpienia" nie tylko uzasadnia tytuł, ale też zamienia humanistyczny dyptyk Komasy w coś więcej niż sumę swoich składowych, mianowicie w spójną przypowieść o niewidzialnych ludziach oraz ich ledwie słyszalnym głosie.

Jeżeli ktoś widział łotewski oryginał, wie mniej więcej, czego się spodziewać. Ale ponieważ nikt go nie widział, czujcie się ostrzeżeni.

Tym większa szkoda, że efektem tej gatunkowej alchemii jest wyłącznie środek nasenny.

Fakt, że owa mieszanka arogancji i pokory, cynizmu i czułości, brawury i niepewności siebie, wzbudza podziw, jest już wyłączną zasługą Sandlera.

Składa się to wszystko na kolejną, budżetową animację, w której nie ma na czym zawiesić ani oka, ani ucha, w równym stopniu bezpretensjonalną, co pozbawioną charakteru.

To, mówiąc najoględniej, film wypełniający egzystencjalną pustkę pod nieobecność "Szybkich i wściekłych" - stroboskopowe mordobicie, jeden wielki wyścig na tle rozjarzonego neonami Miami oraz wykrzyczana z entuzjazmem pochwała rodziny jako moralnego kompasu. Słowem, film na tyle samoświadomy, by zamknąć wszystkie te atrakcje w ironicznym nawiasie.

Jak się domyśliliście, lubię ten film. Być może bardziej niż na to zasługuje. Lecz w przeciwieństwie do filmów Patryka Vegi, w których każdy element tekstu oraz języka filmowego wydaje się narzędziem egzekwowania marketingowego planu, w "Jak zostałem gangsterem" czuć autentyczną frajdę z opowiadania historii, zaplatania fabularnego patchworku, pracy z aktorami. Słowem, widać miłość do - cytowanej i trawestowanej z lepszym i gorszym skutkiem - konwencji.

Więc nawet, jeśli film Milowicza i Anuszewskiego jest wieśniacki, bo właśnie taki miał być, marne to pocieszenie. Bolcom, Stolcom i reszcie chłopaków już podziękujemy.

Układa się to wszystko w koncert na klasyczne instrumenty kina grozy. Tyle, że za sprawą scenariopisarskiego lenistwa, z ekranu wieje nudą.

Zatrudniony do posprzątania bałaganu po "Ostatnim Jedi" Abrams zdał ten egzamin na piątkę. Zaś jeśli scenarzyści pracowali pro bono, to każdy z dwustu milionów dolarów trafił do odpowiedniej kieszeni.

Choć stworzona według znanego algorytmu animacja nie porywa, to dorośli jakoś się przemęczą, a ich pociechy głupsze z kina nie wyjdą.

Nie trzeba dodawać, że aktorzy walczą w tym bagienku o każdy haust powietrza.