Filmowy Kot

Dobre warsztatowo kino. Z chirurgiczną precyzją manipuluje naszą oceną i naszymi emocjami. Warto obejrzeć, choćby dla kreacji Efrona!

Dziwna, ale niezwykle hipnotyzująca mieszanka.

Zrealizowane na wysokim poziomie widowisko wizualne. Wyjęte z kontekstu sceny broniłyby się swoim klimatem, intrygującymi plenerami i obrazami. I chociaż Magdalena Cielecka czy Marcin Dorociński starają się jak mogą, aby wypełnić całość historii, to ich postacie zdają się zamiast twardo stać na ziemi - niestabilnie lewitować. Niestety, nie są w stanie utrzymać dwugodzinnego filmu, w którym przez pierwsze pół godziny widz wkłada bardzo dużo energii w zorientowanie się na mapie snu, jawy i wizji.

Bardzo kobiecy film, ale całkiem inny niż wszystkie te, które dotąd widziałam...

Wspaniałe aktorstwo i świetnie uszyte dramaturgicznie sceny.

Mimo hollywoodzkiej produkcji Yorgos Lanthimos nie stracił swojego głosu i nie porzucił charakteru pisma. Faworyta jest w pełni jego autorskim dziełem - trochę bawi, trochę odraża i przebiera w środkach. Zaprasza do swojego mrocznego królewskiego dworu.

Klasycznie opowiedziana historia oparta na faktach. Całość skomponowana jest według dobrze sprawdzonego schematu - bawi, rozczula i chwyta za serce...

Zdecydowanie Samui song nie jest filmem dla każdego. To typowe slow cinema, którego pierwsze pięćdziesiąt minut mogę polecić z czystym sumieniem.

Nie idźcie do kina. Chyba że nie boli was widok polowań, ciągłego obcinania kończyn, duszenia i makabrycznego wypychania zwłok. Ja odwracałam wzrok.

Bardzo niepozorny i skromny film. I chociaż takich historii w kinie było już naprawdę wiele - to mimo wszystko warto zobaczyć kolejną. Jest prawdziwa - a to całkiem spory komplement względem filmu.

Poza świetnie dopracowaną, efektowną formą filmu i całej opowieści - wrażenie robią również fabularne konkrety w filmie. Wywiady z czyścicielami, spojrzenia na problem z różnych kierunków i wyczerpujące ujęcie sprawy - zdecydowanie robi wrażenie.

Mimo wszystko, też poszłabym kraść te diamenty z dziewczynami.

Chociaż rytm filmu Laurenta Canteta jest bardzo spokojny, to jednak reżyser bardzo zręcznie wywołuje w nas burzę uczuć i emocji.

Nawet jeśli fabuła Krzysiu, gdzie jesteś? odrobinę kuleje to jednak charyzmatyczni bohaterowie i świetnie napisane dialogi sprawiają, że ten film jest świetną rozrywką. Bo jak się okazuje - świat dorosłych widziany oczami dziecka jest naprawdę absurdalnie zabawny!

Powiem wam szczerze - nie da się nie zakochać w tym sposobie opowiadania.

W Cichym miejscu Krasiński nie odpuszcza nam nawet na chwilę i z matematyczną dokładnością manipuluje naszymi emocjami.

Niesamowicie trafne studium zamkniętego w sobie genialnego perfekcjonisty.

Tutaj wszystko jest wedle podręcznika i starej dobrej szkoły - ale wydaje mi się, że mimo wszystko nadal działa.

Tak najzwyczajniej i najprościej - to jest piękna historia miłosna...

Opowiedziany bardzo niestandardowo, ciekawie i z fantazją. Szkoda tylko, że to opowiadanie jest takie nierówne...

Mimo okrutnego miejsca pracy i rzeczywistej sceny zabijania krowy w rzeźni Dusza i ciało ma w sobie niesamowicie dużo miłości, uwagi i spokoju. W jakiś dziwny sposób hipnotyzuje i otula nadzieją, że na naukę życia nigdy nie jest za późno.

Film o dorastaniu. Ale z perspektywy swoich 26 lat mogłabym dodać, że jest to też film o pogodzeniu się z własnymi korzeniami. I nie wiem czy nie jest to temat ważniejszy.

Siłą Trzech billboardów... jest styl opowiadania. Jest to film szorstki, pełen przekleństw i twardego języka.

Jedna z najlepszych premier końca tego roku. Przezabawna, gorzka w swym wydźwięku i niezwykle prawdziwa opowieść, która mogłaby się stać preludium do American Honey Andrei Arnold.

Film o którym ciężko zapomnieć. Trochę diagnozuje nas samych, mieszkających w podobnych blokowiskach.

Nie ma też co ukrywać, że Ukryte działania nie są arcydziełem. Zadaniem tego filmu jest dostarczyć widzom całkiem nieźle uszytej opowieści i prawdopodobnie ulecieć z głowy po wyjściu z kina...

Dobry. Ma wszystkie potrzebne elementy, bardzo ładne zdjęcia i jest dobrze opowiedziany.

Kilka drobnych szczegółów zrobi tutaj całkiem dobrą robotę. Bo nawet jeśli od początku będziemy spodziewać się historii miłosnej, to Chris Evans postanowi nas odrobinkę zaskoczyć.

Chociaż można byłoby szukać w jego opowieści drobnych potknięć, to szybko mamy ochotę wybaczyć wszystko co złe i zwyczajnie - cieszyć się dobrze zrobioną historią. Bo tacy są właśnie Obdarowani.

To nie tylko świetny pomysł, ale również bystre dialogi i zabawne scenki rodzajowe. To pełen dystansu portret Afryki, który momentami jest zderzony z absurdem zachowań turystów.

Na szczęście wszystkie wady są dość skutecznie przykryte przez charyzmatyczne postacie na pierwszym planie i świetną relację Ove'a i Parvaneh. Sam Holm w końcu równie świetnie użył wszystkich swoich składników w tej filmowej zupie. Może nie do końca doprawił danie, ale sprawił że jest naprawdę smaczne.

Z każdego kadru płynie tutaj niepowtarzalna naturalność i prawdziwość, a każde z kocich bohaterów zachowuje w swoich drobnych ruchach grację charakterystyczną miękkim i zwinnym łapkom.

Choć z pozoru zdaje się być filmem spokojnym i statycznym, to jednak ma w sobie niesamowitą intensywność. Oldroyd udowodnił tutaj, że jest specjalistą od podskórnie buzującego napięcia, wielkich konfliktów i ogromnych namiętności.

Jako kino gatunkowe aspirujące do dramatu politycznego Miss Sloane sprawdza się całkiem nieźle - ciekawie manipuluje naszą uwagą oraz jak zawsze - wybucha w miejscu gdzie najmniej spodziewanym...

Przeżycie całkowite. Odrobinę hipnotyczne, smutne, ale prawdziwe do szpiku kości. Przeżycie w którym Stasik udowodnił, że bez względu na szerokość geograficzną niewiele się od siebie różnimy.

Po raz kolejny Arnold udowodniła też, że nie ważne w jakich czasach się porusza - jej historie i jej bohaterowie są zawsze na swój sposób wyraziści, a okoliczności i szerokość geograficzna wręcz napierają na nas ze wszystkimi swoimi żywiołami.

Z pozoru lekka i zabawna historyjka rozgrywająca się przy jadalnianym stole. Precyzyjnie utkana, powoli dawkuje nam kolejne sekrety każdego z bohaterów, odkrywa karty jakich się nie spodziewaliśmy i odbiera smsy czy maile jakich lepiej wolelibyśmy nie czytać.

Choć mało znany, to ten pełnometrażowy film dokumentalny zasługuje na wielkie uznanie. Notes on blindness to film niezwykły, poetycki, refleksyjny i momentami - wręcz zapierający dech w piersiach...

Andrea Arnold, chociaż używa dobrze znanych składników aby opowiedzieć o Ameryce drogi, nafciarzy i kowbojów - to jednak robi to w sposób świeży i współczesny. Każdego z bohaterów obserwuje z ogromną czułością, obdarza uwagą i nie boi się zadawać pytań o ich marzenia.

Cichy i spokojny, aczkolwiek przejmujący do szpiku kości.

Dzięki Portman ten film jakkolwiek żyje - bo ona sama nie tylko wciela się w rolę Jackie, ale i całkowicie się nią staje.

Przez większą część seansu nie byłam w stanie dostrzec emocjonalnego wulkanu jaki buzował pod skórą tego filmu. Doceniałam świetnie napisane sceny, niesamowity sposób inscenizacji, układów i relacji. Jednak lawa wulkaniczna dosięgła i mnie - przy najbardziej nieoczywistej scenie, najbardziej codziennej i neutralnej.