21 x Nowy Jork

Jest formalnym popisem, w którym stricte dokumentalna obserwacja ustępuje miejsca audiowizualnej poezji. Używając przeróżnych środków, reżyser stara się jak najbardziej sugestywnie pokazać wzburzony strumień życia, który płynie przez betonowe koryto Nowego Jorku.

Mimo wszystko 21 x Nowy Jork jest tym, czym dobry film dokumentalny powinien być - prawdą ubraną w interesującą formę.

Chwilami poruszający lecz po pewnym czasie nieco monotonny i nie sumujący się w oczekiwaną całość. Raczej w luźny zbiór wielu epizodów i psychologicznych miniatur. Dwudziestu jeden, jeśli zawierzyć tytułowej zapowiedzi.

Nie ma tu tak pogłębionego portretu miasta jak choćby w fotograficznym projekcie "Humans of New York". Zamiast tego mamy szybkie przeskakiwanie pomiędzy kadrami, w pogoni za duchowym oświeceniem, które chyba gdzieś po drodze Stasikowi jak i widzowi ucieka.

"21 x Nowy Jork" Stasika bawi się formą i niejednego widza zauroczy nieoczywistymi kadrami z Nowego Jorku, lecz w warstwie fabularnej jest niespójny i nużący.

Niektórzy ze złapanych przez kamerę Piotra Stasika nowojorczyków opowiadają mu swoje historie, większość z nich to historie o samotności i potrzebie bliskości. Bezpretensjonalne, intymne i nienachalne, jak zresztą cały film.

Opowieść to magnetyczna, wciągająca i hipnotyzująca. Ogromna w tym zasługa klimatu, jaki wytworzył Piotr Stasik - reżyser i autor zdjęć do spółki z Karolem Rakowskim, którego minimalistyczne kompozycje dopełniały efektu.

Jest ciekawą opowieścią, jednak trochę zbyt wybiórczą, a tym samym dziwaczną - sam sposób realizacji natomiast przyciąga uwagę i nie daje o sobie zapomnieć.

Przeżycie całkowite. Odrobinę hipnotyczne, smutne, ale prawdziwe do szpiku kości. Przeżycie w którym Stasik udowodnił, że bez względu na szerokość geograficzną niewiele się od siebie różnimy.

Na razie twórca "Dziennika z podróży" udowadnia, że ma w sobie niezbędną do osiągnięcia międzynarodowego sukcesu zuchwałość. Po obejrzeniu "21 x..." zyskamy nieufność wobec kilku nowojorskich mitów i już nigdy nic spojrzymy tak samo na powiązane z tym miastem komedie romantyczne.

Zjawiskowy film. Daleki jak tylko można od reporterskiej siermięgi.

Przełamuje styl miejskich ballad filmowych, stając się opowieścią o mieszkańcach. O ich aspiracjach, które szybko stają się mrzonkami. O determinacji w mieście które każdemu obiecuje wielki, natychmiastowy sukces, ale jego realizacja kończy się najczęściej fiaskiem.

To dokument szczery, który nie manipuluje żadną ze stron. Ani tą mówiącą ani tą oglądającą. Ciekawość, uwaga odgrywają szczególne rolę w skuteczności tego obrazu oraz jego uwodzicielskiej sile.

Obojętnie, jak nazwiemy "21×Nowy Jork" Piotra Stasika nie odda to niesamowitego wrażenia, jakie ten poetycki esej o ludzkiej samotności i niespełnieniu wywołuje.

Jeden z tych filmów, które pokazują nam moc kina, piękno filmowego dzieła sztuki.

W tym konfesyjnym tonie, w portrecie wielkomiejskiej samotności, tkwi jednak zalążek słabości filmu. Stasik nieco zbyt ufnie oddaje głos swoim bohaterom. Nagromadzenie indywidualnych love stories i prywatnych matrymonialno-kosmologicznych dywagacji daje efekt odwrotny od zamierzonego: gubi się to, co unikatowe, zaczynają przemawiać stereotypy.

Siła tego dokumentu tkwi w subtelności przyglądania się. Wystarczy posłuchać urwanych wypowiedzi bohaterów, zagłębić się w duchową wędrówkę, która - pomimo przestrzennego ograniczenia - zyskuje uniwersalny wymiar.

Ważne, formalnie ciekawe i klimatyczne kino.