Se Točí

Intryga trzyma w napięciu, atmosfera jest odpowiednio gęsta, ukrywane tajemnice są szczelnie chronione. To próba rozliczenia się z przeszłością, oprawiona porządnym aktorstwem, mroczną muzyką oraz stylowymi zdjęciami przyrody niczym z National Geographic.

Z jednej strony dostajemy zatem spojrzenie na Chiny oczami imigrantów, z drugiej - obraz Ameryki z perspektywy rdzennych Chińczyków. Co więcej, do tego zderzenia Wschodu z Zachodem dochodzi jeszcze wątek wnuka z Japonii, pozwalający unaocznić różnice w obrębie samej kultury azjatyckiej. Film zostawia nas z tymi pytaniami i w tym także tkwi jego siła.

Szczere, nienachalnie zabawne kino drogi, może nieco naiwne, ale wymykające się ckliwości. Uwierzcie mi na słowo i poczujcie tę bliskość człowieka z człowiekiem. Tercet LaBeouf-Gottsagen-Johnson, tak naturalny w kontraście do fabularnego tła, wykreował pozbawioną grama fałszu i zbędnych napięć relację napędzaną poruszającą czułością.

Od samego początku do napisów końcowych widzowie mogą poczuć się jak podczas uczestnictwa w sztuce teatralnej, nie muszą martwić się o brak zastanawiających kwestii dotyczących prowadzonego na ich oczach śledztwa czy o niedobór powodów do wybuchu śmiechem. Na noże pretendować może do czołówki najlepszych filmów roku 2019.

Trafiają się również momenty patosu, irytujące zachowania Davida i jego nieporadność życiowa. Uważam, że największym jednak minusem filmu jest fakt, że Hersa nieumiejętnie wyważył radość i łzy, a do tego bezskutecznie próbował dodać otuchy i nadziei.

Z całą pewnością nie jest najlepszym film w karierze Tarantino, ale i tak stał się jedyną w swoim rodzaju opowieścią o zwykłych ludziach w tym cudownym świecie. Z pozoru skąpana w słońcu baśń, a w rzeczywistości zwykła pocztówka z ziemskiego "raju", gdzie mieszkają sami głupcy, którzy swoje sny chcą wprowadzać w życie i nie boją się o nich marzyć.

Łapie za serce, bowiem dawno nie widziałam by ktoś tak pięknie i bez patosu mówił o jednostce i kresie twórczym. Wycofany i wyciszony obraz zachwyca.

Ostatecznie wybrałam się na "W deszczowy dzień..." z nadzieją, że zobaczę film draczny i czarujący. Niestety okazał wymuszony, a nawet pretensjonalny. Większość błędów tkwi nie w scenariuszu, lecz jego egzekucji.

Dla fanów twórczości tenora, będzie to miła podróż sentymentalna, a dla nowicjuszy szansa na nadrobienie zaległości muzycznych. W końcu, Luciano Pavarotti spopularyzował śpiew operowy, a dokument może przedłużyć tę misję.

Reżyser zabiera nas do emocjonalnych stanów bohaterów. Właściwie nic nie zostaje tu wypowiedziane na głos: romans matki, świadomość, że jej syn o wszystkim wie, uczucie chłopaka do przyjezdnej dziewczyny, przemoc seksualna. Wszystko, co najważniejsze wybrzmiewa między słowami: w najdrobniejszych gestach, nieoczywistych zbitkach montażowych, rekwizytach i piosenkach.

Wbrew pozorom, taki film zrobić jest niezwykle trudno. Wszystko można bowiem uprościć, przesłodzić, sprawić, że całość przestaje być szczera. Reżyser zachowuje jednak odpowiednie proporcje, udanie łączy wszystkie składniki i najwyraźniej ma sporą wprawę w mieszaniu.

Wzbraniam się przed filmami o sportowcach, jak tylko mogę. Z prostego powodu: więcej razy mnie zawiodły, niż przyniosły audiowizualne doznania. Ile można oglądać, że ktoś się stara, poddaje, trener pokazuje lepsze życie i w końcu osiąga sukces? "Córka trenera" to zupełnie inne kino. Sport jest tylko tłem do pokazania relacji.

Blask cechuje właśnie rzadka delikatność. Subtelność nie prowadzi jednak do obojętności. Film pozwala znaleźć się blisko bohaterów, przeżywać ich emocje. Również w ten sposób ożywia miłość do kina - sztuki, do której istoty należy dzielenie się i którą dzielić się trzeba zawsze!

Szukacie doskonale napisanej czarnej komedii, z wieloma trafnymi puentami i zapadającymi w pamięć dialogami? Dobrze trafiliście! "Faworyta" jest naszpikowana całym wachlarzem emocji i do samego końca nie wiesz co się jeszcze może wydarzyć.

Wyważona opowieść. Świetnie naszkicowana relacja matka-syn łapie za serce.

To już było! Nie czeka nas dobre tempo i spora dawka humoru. Film nie wpasował się w konwencję i nawet na chwilę nie wbił się w rytm, emocje oraz rozrywkowy wydźwięk, który sprawia, że jest to dzieło, obok którego nie można przejść obojętnie. Już po drugim rozdziale, a jest ich pięć, spoglądałam na zegarek...

Niecodzienny, zaskakujący i kompletnie zbijający z tropu koncept. Doceniłam psychologiczną subtelność, budowanie dramaturgii i niespieszną pracę kamery. Przez blisko 90. minut nie sposób choćby na moment oderwać się od przedstawionej historii. "Ága" to ujmująca, uniwersalna przypowieść o ludziach, dla których obecność kogoś bliskiego jest ważniejsza niż smartfony, internet i wszędobylski zgiełk.

Dziękuję za spójne trio w wykonaniu: Kolak - Kuleszy - Dębskiej. I w sumie tyle... Zamiast dotkliwego wstrząsu serwuje sugestię komediowości i elementy satyry. Wszystko podane w sposób przystępny dla widza. Uświadamia, nagłaśnia problem, jednakże mnie nie skłania do namysłu, a tym bardziej nie pozostaje w pamięci.

Czuję spory niedosyt. Może dlatego, że Sorrentino rozkochał mnie w sobie "Wielkim pięknem"?

Dziękuję za ten film i emocje, które buzowały we mnie na długo po seansie.

Nie uznaję tego filmu jako arcydzieła, ale dostrzegam jego piękno. Bowiem "Roma" to porywający dialog pomiędzy teraźniejszością i przeszłością, tradycją i innowacją. W efekcie, Cuarón połączył kino mocno artystyczne z "efektem Netflixa", oferując widzom doświadczenie "masowej intymności".

Mały wielki film, gdzie każdy gest, mimika oraz cisza, stanowią, że widz zostaje przewiercony od środka wnikliwością i nieprzewidywalnością.

W prosty wizualnie sposób ukazuje w skali mikro cały problem: nieumiejętność odnalezienia się w nowych-starych warunkach, strach przed najgorszym i wzrastającą niepewność, która ciągle jej towarzyszy. Życie na pół gwizdka. Niezwykle cieszę się, że Polacy tworzą takie kino!

Widz będzie podskórnie czuł, że to miłość niemożliwa: pozornie różni ich wszystko, od zaplecza emocjonalnego, statusu społecznego po marzenia. Łączy muzyczna wrażliwość, dzięki której przenoszą się w inny wymiar. Pytanie czy dźwięki będa na tyle silne, że związek przetrwa? Dalsza, pełna wzlotów i upadków historia protagonistów niejednego z nas doprowadzi do wzruszenia.

Ponownie Adaś Miauczyński jest uosobieniem frustracji oraz przywar Polaków. Tym razem Koterski idzie o krok dalej. Podczas seansu "7 uczuć" nie będziecie zrywać boków jak w przypadku "Dnia świra". Zakładam inne emocje: wzruszenie i refleksję nad własnym życiem. Czy to źle? Pierwsza scena filmu, ukazująca dojrzałego Adasia u psychologa, gdzie podsumowuje swoje utracone życie już sugeruje nam, że łatwo nie będzie.

Nie porwie Was wartką akcją ani skomplikowanym scenariuszem, ale uwiedzie swoją zwyczajnością.

Nie ma tu jednowymiarowych portretów, łatwych rozwiązań i miłosnych uniesień na ekranie. Klasyczna historia, bez fajerwerków, ale z nutką nadziei na lepsze jutro. Na koniec wakacji jak znalazł!

Podczas tego filmu następuje swoista edukacja widza, język filmu zostaje przełożony na język psychologii, a uczestnik seansu uczy się odróżniania zawartych w medium faktów i mitów dotyczących zjawisk społecznych, czy lepszego rozumienia wpływu artystycznej wizji na tworzenie obrazu siebie i świata.

Mogłabym się czepiać szczegółów, tylko po co? Świetnie skonstruowany scenariusz i zabieg kamery "na plecach" bohatera trzyma uwagę widza od początku do końca seansu. Spodziewałam się komediodramatu, a otrzymałam dramat psychologiczny w najczystszej postaci.

Macie czasami tak, że po dosłownie dwóch/trzech kadrach wiecie, że ten film odmieni Wasze spojrzenie na niektóre elementy z życia? Tytuł poniższej recenzji powinien nosić nazwę: Dotknąć niemożliwego. A jak do tego dochodzą takie momenty, że czujesz się podobnie przeźroczysta, wydźwięk jest podwójny.

Reżyser zaserwował nam żółwie tempo rozwoju akcji, bez zbudowania napięcia i porcjowania emocji. Scenariusz również kuleje. Postaci są szablonowe, dialogi nienaturalne, ale historia przewidywalna. Nie mogłam również utożsamić się z bohaterką. I tutaj nie chodzi o jej "lodowate" wnętrze. Bardziej o brak zaangażowania reżysera w to, by widz mógł ją lepiej poznać. Kuriozalne sytuacje i defekt zwrotów akcji to chyba największe minusy obrazu.

Jedna noc, kilka wątków i rosnące napięcie. Film, siłą rzeczy, jest wyjątkowo spójny - zarówno fabularnie, jak i stylistycznie. Pomimo jedności czasu, miejsca i akcji nie ma jednak mowy o teatralności, która rzadko sprawdza się na wielkim ekranie.

W doskonały sposób pokazuje, że kino, gdzie przemoc jest głównym narratorem, a raczej paliwem zdarzeń nie musi być dosłownie krwawą jatką. Tutaj mamy przykład kina artystycznego wręcz poetyckiego. Symfonia grozy, pełna groteski, zgrabnie łącząca się z kinem przemocy.

Kino na pewno specyficzne i nie każdy się tutaj odnajdzie. Dałam skraść syrenom swoje serce. Ogromnie cieszę się, że polskie kino w takim wydaniu powstaje, a młodzi twórczy lubią eksperymentować.

Światło tego filmu jest rzeczywiście ostre, forma błyskotliwa, ale treść dziwnie błaha.

W filmie "Kwiat wiśni i czerwona fasola" jedzenie ulega uczłowieczeniu. Dorayaki symbolizuje skrajne natężenie cierpienia, połączonego z wykluczeniem społecznym, jakiego doświadczyła Tokue. Reżyserka splata metaforykę jedzenia i zdrowia w jeden wspólny wymiar egzystencji i spełnienia.

Świetne, uniwersalne, energetyzujące kino!

Reżyser zaprasza nas w rejs po oceanie własnych emocji. Sprawdza ile możemy wytrzymać: wszechobecną hipokryzję, wyścig szczurów oraz społeczną dulszczyznę.

Jest dowodem na to, że dobra fabuła, świetne wyczucie tempa akcji i ogromna wrażliwość w tonowaniu napięcia są po stronie twórców.

Potężna, podszyta ironią depesza od dorosłego, choć przefiltrowana przez mit dzieciństwa. Fenomen takiego kina polega na tym, że idzie pod prąd. Oglądając film nie masz poczucia, że ktoś udaje.

Świetne zdjęcia i spójna muzyka powodują, że jest on bardzo poprawnie zrealizowanym kinem. Tyle tylko, że niczym nie wyróżniającym się. Tak czy inaczej oglądamy blisko 120 minutowy dramat bez spięcia i nerwów, że wydaliśmy x zł na bilet.

Głęboko poruszający i skłaniający do refleksji.