Córki dancingu

Debiuty dzielą się na dwie grupy,albo wychodzi coś niezwykłego i pozostaje na długo w pamięciach widzów,albo powstaje bełkot,przerost formy nad treścią,który pokazuję braki w warsztacie i zbytnią ilość pomysłów.Córki dancingu są gdzieś pomiędzy-trudno stwierdzić co poszło tu nie tak,a co wyszło reżyserce fantastycznie-seans jest dość nieoczywistym spotkaniem z kulturą,muzyką lat 80.Posiada w sobie wiele elementów gatunkowych,od dramatu,po musical,horror-troszkę ten mix wyszedł nieudolnie.

Szanuję za oryginalność, soundtrack, połączenie elementów fantasy z pstrokatym musicalem i genialne role, ale sama historia i relacja sióstr mogłyby być lepsze.

Świetnie nakręcony i wyreżyserowany spektakl. Ciekawa muzyka dopełnia nietuzinkową historię o dwóch syrenach. Warto zobaczyć, choćby dla samych wstawek musicalowych.

Ulala no i to jest kino! :D Zacznę od minusów. Dobór muzyki dosyć średni, nie porwał mnie. Brakowało wyczucia i często zupełnie bez sensu przekraczał kolejne granice dobrego smaku. Parę razy - ok, ale żeby opierać na tym cały film to już przegięcie. Trochę za dużo erotyki, czuć było, że na siłę próbuje być kontrowersyjny. Mam wrażenie, że niewiele zabrakło a stałby się filmem kultowym w pewnych kręgach. Świetna zabawa konwencją, odważna, mroczna baśń, musical, horror - jako całość świetny!

Trzeba mieć jaja, żeby zrobić coś takiego w Polsce. Szum szum szum samochodów i ulic, ale i pogubienie się w tempie w połowie filmu. Ale reszta luks torpeda.

Mieszanina kilku gatunków, która skutkuje filmem dla nikogo. Słabo napisana, nielogiczna historia. Pomijam już historię z kłamliwym zwiastunem wypuszczonym przez dystrybutora. Szkoda, bo sam pomysł miał potencjał, a Marta Mazurek i Michalina Olszańska wypadły dobrze i wycisnęły ze swoich papierowych postaci więcej niż się dało.

Czegoś takiego w polskim kinie jeszcze nie było.

7,5 Jak rozmawiać z syrenami na prywatkach? Ale to było świeże i fantastyczne i w ogóle już nie mogę się doczekać spotkania ze Smoczyńską :0

Musical, będący mroczną baśnią, gdzie wszystko jest tak bardzo inne, że od razu chce się śledzić dalsze poczynania Smoczyńskiej.

Właśnie dlatego nienawidzę syren.

Wyjątkowy i unikatowy.

Sama koncepcja mega za co naciągam o 1g. Syreny wyglądają super i jest tu sporo chorych motywów, które uwielbiam. Ale dialogi i scenariusz to niestety masakra.

Baśń, fantasy horror, a do tego musical. Prosta historia, która nieco psuje się w połowie, ale rekompensuje to rewelacyjna stylizacja całości i piosenki.

GFF. Drugi seans jeszcze bardziej satysfakcjonujący (ocena w górę). Szalona, konsekwentna i przede wszystkim spełniona wizja. Prawdziwa perła w polskim kinie!

Jest styl, tylko brak fabuły, jakby brakowało niektórych scen.

Coś innego w polskim kinie.

Jestem pozytywnie zaskoczony musicalowością oraz afabularnością. Takich filmów polskie kino potrzebuje. Nie mogę wyłowić jednak treści (nie mylić z fabułą).

klasyczna historia w innym wydaniu, kupuję

Kreatywność nadmiaru.Postmodernizm, który kończy się na stylówie i konwencji. Tak wiele mocnych gatunków, a tak rzadko którykolwiek jest prześwietlany dogłębnie.

Wszyscy smutni jak cholera

Tak oryginalnego i pojebanego filmu dawno nie widziałem.

Startuje z wysokiego c, potem jest już niestety trochę gorzej. Smoczyńska ma tego ducha lat 80., bo kicz i kolorki działają bardzo dobrze. Z żonglerki motywami wychodzą ciekawe rzeczy, czasem miałkie, ale na pewno oryginalne. Piosenki nie kradną niestety serduszka - no może poza sekwencją musicalową "Przyszłam do miasta".

niezaprzeczalnie inteligentny i oryginalny film, choć muszę przyznać, że nie do końca kumam co i dlaczego

żeby wyprzedzić del Toro o trzy lata to trzeba mieć talent

Nieudolna reżyseria, idiotyczny scenariusz, aktorzy nie mają czego grać, dialogi powała o pomstę do ... morza. Kandydat na najgorszy film 2015 roku, szczególnie że premierę kinową ustalono na Boże Narodzenie. Szkoda kilku niezłych aktorów, którzy nie wiadomo jakim cudem się załapali. Na seansie pół sali wyszło, a drugie pół próbowało przetestować ile jeszcze głupot można wymyślić. I świat by się nie zawalił tylko dlatego że ktoś zrobił koszmarny film, ale nagroda za scenariusz to już aberracja.