SztywnyPatyk

strumień świadomości każdego, kto tworzy(ł), miał wrażenie, że nie umiał tworzyć, a jednocześnie nie mógł się pozbyć uczucia, że bez tworzenia nie może żyć

Bardzo dobrze wchodzi na noworocznego kaca, ale wartości w tym żadnej, a smaczki już znasz, nawet jeśli obejrzałoś serię na premierę. Korpo-maraton z zadyszką.

Fajnie, że mimo fenomenu samochodowej twórczości Clarksona wszyscy go opierdalają za błędy, a sam program zgrabnie pokazuje znój rolników. Bardzo przyjemne.

Ten sam zbiór losowych anegdot, eksploatowania przemocy, pokazywania kobiet w najgorszym świetle oraz pozlepianych na ślinę wątków budowania gangsterskiego imperium. Duża ilość naraz cięć montażowych, które wyglądają, jakby montażysta sklecił z jakieś dwie godziny, ale Vega uznał, że za długie, więc musiał skrócić sceny do najważniejszych zdań. Trociny z pieprzem, wedle przepisu na paprykarz twojego starego pijanego, tylko zamiast oleju wlano Związek X i tanią żubrówkę.

Nie wie, gdzie skręcić - w satyrę pełną absurdu czy feel-goodową popierdółkę - więc zjeżdża w ślepą uliczkę - opowieść, w której niekompetentnym ludziom wybacza się wszystko, bo pod koniec odcinka powiedzieli coś od serca/akurat coś im się udało. No i humor to sinusoida; często nie wiadomo, czy masz się śmiać z danej sceny, bo była zamierzenie cringe'owa, czy nie śmiać, bo nie była zamierzenie cringe'owa. Tyle dobrze, że obsada i postaci są kapitalne i płynie się z tempem od początku do końca.

Pierwsza połowa kapitalnie zarysowuje postać Steve'a na następne części, a pulpowe bicie nazistów po mordach zawsze cieszy, ale w drugiej połowie film zamienia się w standardowe łubudu, które strasznie się ciągnie i męczy setką wybuchów.

Wulgarny humor czasem chybi sprośnością dla sprośności, ale jak już trafi, to umie wywołać spore parsknięcie. Szkoda, że potem leci w tanie schematy komedii romantycznych i filmów familijnych sprzed 30 lat, przez co robi się z tego ciepła klucha; ani szczera nostalgią, ani zabawna satyrą.

Fajne, dopóki nie skończysz 10 lat i nie odkryjesz, że każdy bohater to samolubna gnida, do której polubienia zmusza cię film. Najlepsza rola głosowa Scorsese.

Najstraszniejszy horror - patrzeć, jak z dzieci wyzbywa się niewinność. Jest w tym szokująca surowość i cudne, cudne widoki, ale w chaosie narracji rozmywa się puenta, przez co pod koniec skręca niebezpiecznie w szok dla szoku.

Po staremu - bohaterowie recytują mądrości Coehlo, a widzowi trzeba wszystko wyjaśniać jak przedszkolakowi. Montowane sokowirówką, color grading robiono w Instagramie, a scenariusz wypuszczono z fabryki. Zero wkładu własnego, zero wyczucia, zero człowieka.

Zbyt krzykliwy, żeby brać jego powagę na serio, i zbyt chaotyczny, żeby się dobrze bawić na akcji. Reżyser zażył mefedron, by się pochwalić przed kolegami, że jest taki dorosły i na pohybel, a skończyło się migreną. Wszystko na pokaz, bez grama szczerości.

Rozum krzyczy, że naciągane. Serce drze się, że ma to gdzieś, bo dawno się tak nie bało. Groza tak wykreowana, że wystarczy pusty fotel, żebyś srał ze strachu, a jak jeszcze dojdzie do tego kontekst - kobieta wyrywająca się z toksycznego związku - to łohoho, kortyzol aż wrze.

Komasa dojrzał i choć momentami zbliża się do kreskówki, stworzył coś, co faktycznie można nazwać trafnym przekrojem społeczeństwa - bez stereotypów emo, bez chęci popisania się (nie licząc gry, chociaż tutaj fabularnie po coś jest), nie, samo psychologiczne mięsko i traktat o nienawiści napędzającej nienawiść. Musiałowski taszczy swojego bohatera tak, że chce się wybaczyć wszystkie błędy filmu, bo w jego oczach kreuje się całe przesłanie.

Pixar gonna Pixar i umie uderzyć w czuły punkt szczerą rodzinną relację, ale kiedy przychodzi do budowy świata, to wychodzi z tego "Bright" (czyt. połączenie świata prawdziwego z fantasy kończy się na pomyśle, a w praktyce nie ma najmniejszego sensu i nie zostaje wykorzystane). No i historia to banalne szukanie McGuffina. Niewykorzystany potencjał, rozmemłany.

Jak się odlepi łatkę jak-na-polskie-warunków, to pozostaje nieszczególnie wyróżniający się na tle innych slasherów horrorek. Zbyt odważny dla nowicjuszy, zbyt bezpieczny, żeby się bronić poza Polską. Jest okej i tylko okej.

Tyler Grabie - wybitny człowiek, świetny kaskader, ale po pewnym czasie robi się z tego filmowe "Call of Duty"; szczylanie dla szczylania, w które lepiej byłoby samemu zagrać, bo chociaż wtedy te fale przeciwników wywołałyby jakieś emocje, a ta prościutka, schematyczna fabuła stanowiłaby dobry pretekst do porządnej rozwałki. Ale pada nie mamy, tylko oglądamy let's play.

Paskudny film o paskudnej treści. Romantyzacja gwałtu i przedstawianie go jako normalnego seksu to jedno, ale reżyseria to kpina (Białowąs objawia się w jednej tylko scenie, reszta to wyraźne dzieło Lipińskiej), montaż to tragedia (zapomnijcie o gładkich przejściach między ujęciami i logicznym wstawianiu muzyki), a jedynym tutaj człowiekiem jest Lamparska, a nie główna para (choć Sieklucka ma niezły potencjał). Dwugodzinna katorga o niczym i z niczym.

Pocieszny produkt swoich CZADERSKICH czasów tuningu oraz film, który przetrwa pokolenia dzięki Brianowi, Domowi i jego Coronie. Przyjemne kino akcji :3

Fabuła chaosem, narracja teledyskiem, emancypacja przemocą. Tyle dobrze, że miewa przebłyski (kolorowe), a obsada ciągnie to wyżej, niż film na to zasługuje.

Francuzi to już powinni opatentować swoje komediodramaty, bo tylko oni umieją tak spleść ze sobą ostry sarkazm, brutalną rzeczywistość i sporą dawkę empatii :')

Sorki, nie będzie komentarza, nie mogę oddychać - niech przemówi za mnie "L'amour Toujours (Small Mix)" i moja dziewiątka. GodDAMN, co za FILM.

Bardzo szczery, bez pompatycznych przemów i różowych okularów. Ma na tyle swojego stylu, żeby nie utonąć w gąszczu podobnych dramatów egzystencjalnych.

Wchodzi gładko jak nożyk w masełko, a zostawia rany głębokie jak po katanie. Piękny film o ludziach i jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych zeszłego roku.

Potężny ładunek emocjonalny i wybitne osiągnięcie techniczne. Gorzej, gdy forma zaczyna przeszkadzać treści, bo wiesz, czemu ten duży kamień zasłania bohaterów.

Najgorszy film 2020 wg plebiscytu im. Janusza Korwin-Mikkego.

Urwany, jak każdy nowy Pasikowski, ale więcej tu subtelności i klimatu jedynki, niż rozbuchania dwójki. Mnie wystarczy.

Zainscenizowana strona z Wikipedii. Aktorstwo, charakteryzacja - wszystko na swoim miejscu, ale ogląda się to jak przez szybę. Robbie kradnie show.

Niby Dolittle, a za dużo wszystkiego w tym filmie.

Nie czuć tu jakiejkolwiek stawki, a decyzje bohaterów są kierowane wyłącznie chęcią stworzenia PRAWDZIWEGO MĘSKIEGO HOLLYWOODZKIEGO KINA. Pazura, zamknij mordę.

Chciałbym więcej komentarza na temat sytuacji policji w postkomunistycznej Polsce, ale to wciąż kapitalne kino sensacyjne. Pierwszy amerykański film polski.