35mm

Sposób kreacji świata zapiera dech w piersiach. Zaprezentowanie istotnej tematyki społecznej rozpieszcza szare komórki i skłania do refleksji.

Emocje, piękne kobiety i broń. Angaż Pasikowskiego do prac nad Pitbullem okazał się strzałem w dziesiątkę. Całokształt smakuje jak pierwsza odsłona cyklu z domieszką Nowych porządków.

"Czarna Pantera" ma pazura. Delikatnie gładzi odbiorcę pięknym wszechświatem, by gwałtownie wbić szpony niewygodnej problematyki społecznej. Jest drapieżna - igra z konwencjami, zrywa tematy tabu.

Nie oczekujmy zbyt wiele od "Nowego oblicza Greya" - twórcy popełniają każdy błąd poprzednich części serii.

Twórcy wysączają klimat z opowiadanych produkcji, na kolanie kreślą charakterologię postaci. I cóż z tego, że scenograf się postara i kostiumy będą piękne - choć "Winchester" obfituje w duchy, a każdy ze stu pokoi posiada odmienną udręczoną zjawę, cała produkcja nie posiada własnej duszy.

Mimo wszystko to smakowite danie dla każdego, kto potrzebuje kinematograficznego katharsis z wkładem minimum środków i brakiem dołującej historii. Kinga Dębska posiada dar umiejętnego malowania emocji.

Inteligentne kino, sprytnie wytykające liczne wady i słabostki amerykańskiego społeczeństwa.

Stadium przejściowe między doskonałym "Naznaczonym" z 2010 roku, a schematycznymi i przewidywalnym ghost story a la "Baba Jaga" czy "Slumber".

Twórcy przyprawiają kliszę kliszą, nie bacząc na dobry smak produkcji. Wyśmienite kino familijne sprzed 22 lat zostało przyodziane w kiczowaty strój błazna, którego repertuar skeczy kończy się na materialnej fascynacji ciałem.

Barokowa, poligamiczna konwencja wbiła nóż w plecy "Brighta" - twórcy zagubili się w natłoku zaprezentowanych estetyk, ostatecznie decydując się na brudne kino klubów ze strip-barem, narkotyków i pełnych magazynków. Niczym w trakcie budowy biblijnej wieży Babel, w filmie pojawiło się zbyt wiele odwołań i zróżnicowanych, gatunkowych cech - pod ich natłokiem konstrukcja zaczęła się krzywić i wypaczać.

Czerpie z wielu estetyk - niestety, w żadnej się nie realizuje.

Humor szwankuje, barokowe kupidynki unoszą się nad każdą sceną, raz po raz wypuszczając z łuku miłosną strzałę, a widz z dystansem chłonie przyjazny kicz zaprezentowanego widowiska.

To widowisko, do którego nie powinno podchodzić się na płaszczyźnie fabularnej, a problematycznej.

Patos nie współgra z irracjonalną treścią - ceniony Ethan Hawke przeżywa przy tym najgorszą kreację w swojej karierze.

Topi się pod naporem nudy i wstrząsającego banału.

W "The Disaster Artist" znalazło się miejsce na emocje, kilka oczek, puszczonych w stronę znawców oryginału, życzliwy dowcip i męską przyjaźń. Widowisko nie próbuje opowiadać ważnej historii w wielkich słowach - swoją fabularną prostotę nadrabia doskonałym wyczuciem narracji.

Wstrząsa i skłania do refleksji - jak każdy film Yorgosa Lanthimosa, wrasta głęboko w psychikę odbiorcy.

Widowisko wyrasta na teatralnej glebie, podlanej konwencją kina lat '50 - niestety, żaden walor estetyczny nie zostaje wykorzystany w pełni, skutkując nieurodzajnym ugorem.

Poprzez paranoiczną pracę kamery twórca próbuje ukryć nieudolną grę aktorską polskich raperów, występujących w "Totemie" - niestety, idąc za ciosem ukryciu ulega cała linia fabularna. Nieudolność techniczna skutkuje tytułem nieczytelnym, drażniącym percepcję odbiorcy.

Błyskotliwej satyry nigdy nie za wiele, jednak barokowy przepych narodowych grzechów w pewnym momencie męczy, nie pozostawiając miejsca na krztę refleksji - ta zabita zostaje również prostotą przekazu.

Dokument segreguje wiedzę odbiorcy i jeszcze szerzej otwiera mu oczy z niedowierzania, że człowiek człowiekowi zgotował taki los.

Bajka skierowana do najmłodszych - w bardzo prosty i sympatyczny sposób opowiadająca o relacjach w rodzinie oraz o trudach realizacji pasji. Bogata kulturowo i wizualnie - z drugiej strony ginąca w odmętach innych dokonań wytwórni, bardziej pasjonujących w warstwie fabularnej.

Bawi i zaspakaja na poziomie skrajnie przyziemnych wartości kinowego obrazu. Jest kolejnym fundamentem kształtującego się wszechświata superbohaterów - nierównym, nielogicznym, momentami wręcz męczącym. Wydaje się jednak, że najbardziej stabilnym.

Klisze męczą, wtórność nudzi, a nieumiejętność twórców bawi - po co marnować sobie czas na film, o którym zapomnicie na drugi dzień po odbytym seansie?

Produkcja staje się gigantyczną strzykawką, aplikującą solidną dawkę świątecznego humoru każdemu widzowi.

Niestety, pomimo wielu intrygujących kontekstów, "Suburbicon" bardziej męczy niż bawi.

Pomimo poważnej tematyki, "Najlepszy" nie ciąży na odbiorcy, jak inne produkcje rodzimej kinematografii. Film motywuje, unaocznia klęskę narkomanów, nie tracąc przy tym pogodnych tonów i ogólnej lekkości.

Podobnie jak u Larsa von Triera, natężenie symboliki sprawia tutaj, iż każdy widz na swój sposób odczyta "Mother!". Seans potraktować można zatem jako intrygującą łamigłówkę erudycyjną.

Twórcy wygrali swoją grę z delikatnymi ubytkami na ciele - "Piła: Dziedzictwo" nie rozczarowuje, jednak po 7 latach nieobecności na ekranach kin można byłoby wskórać z nią coś znacznie ciekawszego.

Klasyczny Marvel bez hamulców - kino superbohaterskie podane w uniwersalnej i relaksacyjnej formie, ze złożami humoru i znakomitymi postaciami. W fabule coś zgrzyta, kolejny szemrany superłotr próbuje przejąć władzę nad światem, lecz widz przymyka na to oko, podziwiając znakomity mix SF, kina miecza i sandałów na modłę "Gladiatora" oraz klasycznego fantasy.

Ciekawy komentarz w stronę kondycji psychiki ludzkiej oraz metaforyczna wizja Wielkiego kryzysu. Dużo tu kontekstów, dużo zachłanności - na szczęście wszystko wybrzmiewa z zaplanowanym powodzeniem, a twórca nie okazał się pazerny na ilość tropów interpretacyjnych oraz jakość obrazu.

Na pewno spodoba się komuś, komu nieobce są mroczne klimaty, przyprawione egzotycznymi, a zarazem tak bardzo nam bliskimi elementami zabobonu.

Krok naprzód w twórczości Łukasza Barczyka - z pewnością satysfakcjonujący, choć niepozbawiony wad.

Zgrabnie sklecony kolaż obrazujący nowoczesną Rosję i bezdusznych ludzi, niemogących poradzić sobie z brakiem oraz nadmiarem uczuć względem siebie i innych.

Søren Sveistrup, Hossein Amini i Peter Straughan napisali scenariusz - niestety, spadł śnieg przykrywając linie dialogowe, wiatr porwał kilka kartek i została z niego niespójna całość. Nad nią pochylili się amerykańscy producenci, dorzucając swoje trzy grosze - w dużej mierze to oni są winni ostatecznej formie "Pierwszego śniegu".

Fabularny mętlik, starający się udowodnić, że niesie za sobą więcej treści, niż lokowanych produktów - nic bardziej mylnego.

Melancholia miesza się tu z brutalną walką o godność. Wszystko podane zostaje z subtelną nutą LGBTQ - zaakcentowaną, lecz nie propagandową.

Kilogram biografii i tona sztuki - nic dziwnego, że o widowisku mówi się, jako o pewnym kandydacie do Oscara.

Godny spadkobierca "Łowcy Androidów" - zgrabnie splatający wszystkie wątki z niedopowiedzianego oryginału i równie spektakularny. Niestety, pośród rzeszy superlatywów najbardziej w oczy kłuje nadmiar pretensjonalnej treści.

Jest to danie mdłe, pozbawione przypraw, ginące w odmęcie kina klasy B.

Przypadnie do gustu każdemu fanowi twórczości Xaviera Dolana. Morgan Simon zrealizował szczery obraz kilku aspektów miłości - równocześnie sparafrazował treść "Wyśnionych miłości".

Znośna choć nieobowiązkowa atrakcja dla obu płci i dwóch generacji. Hallie Meyers-Shyer zaprasza do świata pięknych ludzi i opowiada bajkową historię miłości i radości - wszystko ocieka kiczem i plastikiem.