Przede wszystkim jednak, paradoksalnie, w cień usuwa się "pieskość", bo choć film jest o psach, to bardziej niż psi bohaterowie interesują nas głosy, którymi oni mówią.

Rozumiem, że niektórzy mogą stwierdzić, że reżyser się powtarza, stosując wciąż te same chwyty narracyjne. Ja jednak raczej widzę tu wyrazisty styl artysty, który wciąż się sprawdza i dostarcza niebanalnej rozrywki.

Ekscentryczny popis subtelnego humoru skrywającego wewnętrzne cierpienie. Gdybym miał na podstawie tego filmu zdiagnozować stan ducha reżysera, powiedziałbym, że jest w depresji.

Na pewno niesie za sobą bagaż treści i przemyśleń, które reżyser chce poprzez psie postaci przekazać.

Koniec końców pozostaje jednak niedosyt. Tak, jak jedna z psich postaci - Chief - jak zdartą płytę powtarza niczym swoje credo kwestię - ja gryzę - tak wydaje się, że... Amerykanin również. Szkoda tylko, że to zaledwie uszczypnięcie nie w pełni jeszcze uzębionego szczeniaka.

Fantastyczny Pan Pies. A właściwie całe mnóstwo bohaterów wspaniałych.

Wzrusza, porusza i bawi, a do tego jest mądrą refleksją o problemach w człowieczym świecie.

Fantastyczna przygoda oraz opowieść o oddaniu i przyjaźni między człowiekiem i czworonogiem. Jest to również dzieło dopracowane w każdym szczególe, pełne nawiązań czy alegorii, w których każdy odnajdzie coś dla siebie, nawet jeśli woli koty od psów.

Animacja ociera się wręcz o arcydzieło. Zachwyca zarówno realizacja, jak i artystyczne podejście reżysera do tworzenia obrazów, lokacji, projektów postaci i lokacji. Fabuła pełna jest zabawnych zwrotów akcji, interesujących wątków, zabawy narracją, jednak momentami brakowało umiaru, miejsca na złapanie oddechu, dzięki któremu film mógłby mocniej nas zaangażować.

Jest ślicznie, mądrze, zabawnie, prostolinijnie i z sercem. Wes Anderson znowu mierzy wysoko i trafia.

Wes Anderson to perfekcjonista, który znów stworzył prawdziwą perełkę, która w uroczy sposób ukazuje, że twórca kocha czworonogi i chce się tą miłością podzielić z całym światem.

Zaręczam - zabawa jest znakomita, przesłanie czyste, zwroty akcji godne mistrzów sensacyjnego kina, a głosy psów... Bryan Cranston i Scarlett Johansson oraz przypominająca siebie Yoko Ono - dla każdego coś miłego. Rozrywka najwyższej klasy, z mądrym przesłaniem.

Nie porywa, nie takie jest zresztą jej zadanie, aczkolwiek ciężko jest się oprzeć jej urokowi.

Fakt, że reżyser na powrót odnalazł w sobie młodzieńczą spontaniczność i entuzjazm, służy nie tylko dobrej zabawie. Niepozbawiona inteligentnego i cierpkiego humoru opowieść o kundlach z amerykańskim akcentem nabiera niesamowitej wymowy.

Po 9 latach od "Fantastycznego Pana Lisa" Anderson, posługując się tzw. "zdalną reżyserią", doszedł do niebywałej kondensacji swojego autorskiego stylu i perfekcji warsztatowej lalkowego planu.

Sentymentalny i polityczny Wes Anderson.

Na pewno nie rozczaruje widza, choć trudno mówić tu o jakimkolwiek zaskoczeniu ze strony reżysera. Powtarzające się motywy, powtarzające się głosy - nie umniejszają walorom artystycznym produkcji, choć pozostawiają pewien niedosyt.

Do listy zachwytów pozostało jeszcze dodać stronę wizualną. Rozbudowana scenografia, zwłaszcza podczas scen w Megasaki, dowodzi, że mamy do czynienia z rozmachem nietypowym dla animacji poklatkowych.

Tym razem równowaga przechyla się w kierunku dramatu z dużą ilością humoru. Być może należy to po prostu uznać za ewolucję twórczości Amerykanina.

Całkiem udana komedia, pełna nieszablonowych rozwiązań i dziwnych zwrotów akcji. Zrealizowano ją nietypową techniką, co buduje oryginalny klimat obrazu. Animowane psy wypadają nad wyraz udanie i często przejawiają gesty bardzo charakterystyczne dla prawdziwych zwierząt.

Jest świetnym filmem, godzącym smutek i łzy z śmiechem i komedią. Pozornie zabawne psy potrafią uzmysłowić, że uprzedzenia czy chęć władzy sprawiają, iż cierpią ci najmniejsi.

Niestety koniec końców z "Wyspy psów" wychodzi się raczej rozczarowanym. Anderson po raz kolejny zachwyca nas stroną wizualną i techniczną, ale niestety zaskakująco polega na samej treści.

"Wyspa psów" wygląda naprawdę niesamowicie. Tam, gdzie "Fantastyczny Pan Lis", czyli poprzednia kukiełkowa animacja twórcy czasem walczył z ograniczeniami techniki, tam jego nowa produkcja wydaje się wykorzystywać poklatkową metodę, by uczynić psich bohaterów bardziej rzeczywistymi.

Mimo że Wyspa psów ma nieco rwaną narrację i gdzieś w połowie gubi tempo opowieści, to nie da się ukryć, że jest to udane dzieło Wesa Andersona.

Anderson po raz kolejny udowadnia, że dysponuje unikatową wyobraźnią i potrafi pomysłowo inscenizować wizualne gagi.

Małe dzieło sztuki. Naprawdę urocze. Tyle że Anderson od jakiegoś czasu podąża drogą obraną już w Grand Budapest Hotel. Tworzy filmy piękne, pomysłowe, wizualnie bogate, stanowiące potwierdzenie jego olbrzymiego talentu plastycznego. Tyle że jednocześnie filmy te są pozbawione głębszych treści.

Mocno wystylizowane kino, ale niezapominające o zbudowaniu historii.

Bez wątpienia Wyspa psów jest wydarzeniem. Tym boleśniej pokazującym, że kino autorskie, zwłaszcza to robione za przyzwoite pieniądze, jest czymś, co zdarza się zdecydowanie zbyt rzadko.

Bez wątpienia Andersonowi należą się słowa uznania za stworzenie niesłychanie wielopłaszczyznowej, pięknej i nieoczywistej historii.

Całokształt wypada znakomicie - na taki tytuł czekałem od czasów Grand Budapest Hotel!

Doskonały pomysł i realizacja, wspaniale pokazane psie osobowości oraz ludzko-psia wierność, do tego bondowskie smaczki.

Jest filmem wciągającym i zrealizowanym z najwyższą precyzją. Ta animacja poklatkowa po prostu zachwyca!

Strona wizualna, jak zwykle dopracowana do najmniejszego detalu, oraz poziom techniczny, jaki osiąga Anderson w swej drugiej animacji poklatkowej, pozwalają całkowicie zatopić się w świecie przedstawionym.

Wes Anderson chociaż nie ustrzegł się błędów to i tak - znowu - nagrał bardzo dobry film.

Pełen stylu, miłości do kina oraz powagi zmieszanej z dziecięcą fantazją film, który mimo ogólnej satysfakcji i radości z seansu mnie osobiście w środku pozostawił z uczuciem lekkiego niedosytu. Cóż, to chyba dlatego, że Wes Anderson ma u mnie zawieszoną poprzeczkę nad wyraz wysoko...

Kupujesz bilet, siadasz, gasną światła, a po niespełna dwóch godzinach nic już nie jest takie samo jak wcześniej.

Pozostaje zabawną, wzruszającą, starannie wykonaną i bardzo ładną animacją. Pod względem ciekawego opowiadania historii Amerykanin umacnia więc swoją wysoką pozycję, a dla jego fanów będzie to kolejna, baśniowa odskocznia od codzienności.

"Wyspa psów" przypadnie do gustu fanom Andersona, fanom psów, fanom Japonii... ale charakterystyczny styl Andersona na pewno nie przypadnie do gustu każdemu.

Dość nieoczekiwanie nabiera tu aktualnego politycznego wymiaru. Anderson pokazuje przecież, jak powstają nieporozumienia, opowiada o uprzedzeniach, które biorą się z mitów, plotek, przyzwyczajeń.