Wyspa psów

Wes Anderson kolejny raz tworzy pełne uroku dzieło, któremu jednak daleko do hollywodzkiego lukru. Wyspa psów nie jest najlepszym dziełem w jego dorobku, ale i tak to odtrutka na przesłodkie animacje, która przenosi nas w stylowy, mądry i często przezabawny świat.

Przede wszystkim jednak, paradoksalnie, w cień usuwa się "pieskość", bo choć film jest o psach, to bardziej niż psi bohaterowie interesują nas głosy, którymi oni mówią.

Na pewno nie rozczaruje widza, choć trudno mówić tu o jakimkolwiek zaskoczeniu ze strony reżysera. Powtarzające się motywy, powtarzające się głosy - nie umniejszają walorom artystycznym produkcji, choć pozostawiają pewien niedosyt.

Niestety koniec końców z "Wyspy psów" wychodzi się raczej rozczarowanym. Anderson po raz kolejny zachwyca nas stroną wizualną i techniczną, ale niestety zaskakująco polega na samej treści.

Małe dzieło sztuki. Naprawdę urocze. Tyle że Anderson od jakiegoś czasu podąża drogą obraną już w Grand Budapest Hotel. Tworzy filmy piękne, pomysłowe, wizualnie bogate, stanowiące potwierdzenie jego olbrzymiego talentu plastycznego. Tyle że jednocześnie filmy te są pozbawione głębszych treści.

Pozostaje zachwyt formą i treść, która wywołuje wyłącznie ziewanie.

Do listy zachwytów pozostało jeszcze dodać stronę wizualną. Rozbudowana scenografia, zwłaszcza podczas scen w Megasaki, dowodzi, że mamy do czynienia z rozmachem nietypowym dla animacji poklatkowych.

Wes Anderson to perfekcjonista, który znów stworzył prawdziwą perełkę, która w uroczy sposób ukazuje, że twórca kocha czworonogi i chce się tą miłością podzielić z całym światem.

Pełen stylu, miłości do kina oraz powagi zmieszanej z dziecięcą fantazją film, który mimo ogólnej satysfakcji i radości z seansu mnie osobiście w środku pozostawił z uczuciem lekkiego niedosytu. Cóż, to chyba dlatego, że Wes Anderson ma u mnie zawieszoną poprzeczkę nad wyraz wysoko...

Jeden z lepszych w mojej opinii filmów Wesa Andersona, oczywiście biorąc pod uwagę, że nie jest to film skrojony pode mnie. I nawet fakt, że nie obejrzałem go w całości nie zmieni mojej opinii, a ta jest pozytywna.

Po 9 latach od "Fantastycznego Pana Lisa" Anderson, posługując się tzw. "zdalną reżyserią", doszedł do niebywałej kondensacji swojego autorskiego stylu i perfekcji warsztatowej lalkowego planu.

Fantastyczna przygoda oraz opowieść o oddaniu i przyjaźni między człowiekiem i czworonogiem. Jest to również dzieło dopracowane w każdym szczególe, pełne nawiązań czy alegorii, w których każdy odnajdzie coś dla siebie, nawet jeśli woli koty od psów.

Jest świetnym filmem, godzącym smutek i łzy z śmiechem i komedią. Pozornie zabawne psy potrafią uzmysłowić, że uprzedzenia czy chęć władzy sprawiają, iż cierpią ci najmniejsi.

Nadal potrafi zachwycić i ogląda się z dużą przyjemnością, jednak po Andersonie liczyłem na coś więcej.

"Wyspę psów" można uznać za starcie między japońskimi i amerykańskimi wartościami. Zwycięzca jest oczywisty od samego początku - wiadomo wszak, skąd pochodzą twórcy, a przede wszystkim, kto dał pieniądze na produkcję.

Wes Anderson ponownie opowiada historię z właściwą sobie manierą, dostarczając żywych emocji zapakowanych w fantazyjne opakowanie. Miłośnicy jego twórczości nie powinni nawet zastanawiać się nad poznaniem tego świata i jego mieszkańców.

Jest filmem wciągającym i zrealizowanym z najwyższą precyzją. Ta animacja poklatkowa po prostu zachwyca!

"Wyspa psów" przypadnie do gustu fanom Andersona, fanom psów, fanom Japonii... ale charakterystyczny styl Andersona na pewno nie przypadnie do gustu każdemu.

Jest filmem niezwykle udanym, stworzonym z wyobraźnią, inwencją, wdziękiem i humorem.

"Wyspa psów" wygląda naprawdę niesamowicie. Tam, gdzie "Fantastyczny Pan Lis", czyli poprzednia kukiełkowa animacja twórcy czasem walczył z ograniczeniami techniki, tam jego nowa produkcja wydaje się wykorzystywać poklatkową metodę, by uczynić psich bohaterów bardziej rzeczywistymi.

Tym razem równowaga przechyla się w kierunku dramatu z dużą ilością humoru. Być może należy to po prostu uznać za ewolucję twórczości Amerykanina.

Strona wizualna, jak zwykle dopracowana do najmniejszego detalu, oraz poziom techniczny, jaki osiąga Anderson w swej drugiej animacji poklatkowej, pozwalają całkowicie zatopić się w świecie przedstawionym.

Pozostaje zabawną, wzruszającą, starannie wykonaną i bardzo ładną animacją. Pod względem ciekawego opowiadania historii Amerykanin umacnia więc swoją wysoką pozycję, a dla jego fanów będzie to kolejna, baśniowa odskocznia od codzienności.

Dla każdego psiarza i nie tylko. Można się pośmiać oraz zapłakać, a na pewno wszystkim animacja zapadnie na długo w pamięci.

Na pewno niesie za sobą bagaż treści i przemyśleń, które reżyser chce poprzez psie postaci przekazać.

Czasem ciepła, a czasem zaskakująco mroczna opowieść o przyjaźni i rodzinie. Nie brakuje tu trudnych wyborów, niejednoznacznych motywacji i moralnych szarości.

Wes Anderson chociaż nie ustrzegł się błędów to i tak - znowu - nagrał bardzo dobry film.

Autor zręcznie w zgodzie ze swoją wizją kina wpisuje historię rebelii przeciwko złej władzy i grożącej światu katastrofie ekologicznej w kontekst Dalekiego Wschodu.

Anderson po raz kolejny udowadnia, że dysponuje unikatową wyobraźnią i potrafi pomysłowo inscenizować wizualne gagi.

Jednym słowem film znakomity. Trzeba iść na niego koniecznie do kina, co uwaga, nie jest proste, bo nie wszędzie go puszczają.

Bez wątpienia Andersonowi należą się słowa uznania za stworzenie niesłychanie wielopłaszczyznowej, pięknej i nieoczywistej historii.

Wzrusza, porusza i bawi, a do tego jest mądrą refleksją o problemach w człowieczym świecie.

Dość nieoczekiwanie nabiera tu aktualnego politycznego wymiaru. Anderson pokazuje przecież, jak powstają nieporozumienia, opowiada o uprzedzeniach, które biorą się z mitów, plotek, przyzwyczajeń.

Mimo że Wyspa psów ma nieco rwaną narrację i gdzieś w połowie gubi tempo opowieści, to nie da się ukryć, że jest to udane dzieło Wesa Andersona.

Historia jest prosta i nieskomplikowana, nie pozostawiająca widza z głębszymi przemyśleniami, a wiele fabularnych skrótów nie sprawdziłoby się w kinie aktorskim. Dlatego też z jednej strony Anderson nie mówi nam nic nowego, czego nie znalibyśmy z jego poprzednich filmów, ale całą historię przedstawia w tak uroczy sposób, że ciężko się na niego gniewać o drobne potknięcia fabularne.

Rozumiem, że niektórzy mogą stwierdzić, że reżyser się powtarza, stosując wciąż te same chwyty narracyjne. Ja jednak raczej widzę tu wyrazisty styl artysty, który wciąż się sprawdza i dostarcza niebanalnej rozrywki.

Fantastyczny Pan Pies. A właściwie całe mnóstwo bohaterów wspaniałych.

Anderson bawi się kinem. Nie każdego zarazi swoim humorem i radością z opowiadania wciąż tej samej historii odkrywania więzów przyjaźni, braterstwa, dojrzewania i westernowego stawiania czoła łajdakom tego świata. Kto jednak raz da się mu porwać, ten doceni nawet jego słabsze filmy.

Zaręczam - zabawa jest znakomita, przesłanie czyste, zwroty akcji godne mistrzów sensacyjnego kina, a głosy psów... Bryan Cranston i Scarlett Johansson oraz przypominająca siebie Yoko Ono - dla każdego coś miłego. Rozrywka najwyższej klasy, z mądrym przesłaniem.