loislane

Jest przeszarżowanym średniakiem. Snyder nie rozumie, że mniej w pewnych przypadkach oznacza więcej, a chwil, gdy ukazuje się z najlepszej strony, jest jak na lekarstwo.

Dobry, spełniający się w swojej roli. Nieznający dzieła Moore'a i Bollanda będą obcować z intensywnym filmem o Batmanie, pozostawiającym wiele do myślenia za sprawą swej cynicznej otoczki. Fani komiksu też nie powinni być rozczarowani, pomimo niepotrzebnego i krzywdzącego dla większości z nich prologu.

Nie owijając w bawełnę, film nie przypadł mi do gustu. Jest przytłaczający, smutny. Obniża nastrój, sprawił, że wyszedłem z kina rozdygotany.

Pomimo tych ułomności muszę jednak przyznać, że kontakt z Battisonem i Paulem Dano nie był stratą czasu. To świetna zabawa dla tych, którzy wyczekiwali mrocznego, ponurego mściciela z Gotham.

Przedstawienie długiej, bogatej i fascynującej historii błękitnego skarabeusza i jego posiadaczy oraz budzący sympatię bohaterowie sprawiają, że "Blue Beetle", pomimo prostej, schematycznej fabuły, to bardzo udana odsłona kinowego uniwersum DC, wprowadzająca do niego nowego superbohatera z potencjałem na interesujące filmy.

"Jesteś Bogiem" mogło być niebanalną historią o trzech indywidualnościach, zmieniających oblicze polskiej popkultury i muzyki. W rzeczywistości jest to zaledwie przyzwoity, tematycznie zrealizowany po łebkach film skupiający się mocno na liderze Paktofoniki.

Nie jest panoramicznym spojrzeniem na zjawisko fana. Jest raczej próbą ukazania, jak popkultura radzi sobie w dobie wirtualnego piractwa i kryzysu.

Kawał solidnego, uczciwie zrobionego kina katastroficznego ukazanego w skali mikro.

W przypadku ekranizacji gier twórcy nadal nie potrafią wyjść poza żelazny kanon, czyli połączenie standardowej bitki z nie zawsze świeżym humorem. Szkoda, bo umiejętności kosmicznych sprinterów pozostawiają większe możliwości.

Nie jest to materiał najwyższej jakości, ma sporo wad, a magia znana dotąd z produkcji o Harrym Potterze gdzieś prysła.

Mimo kilku potknięć Sam Raimi udanie wrócił do superbohaterskiej konwencji, a że mistrz mistycyzmu nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, z pewnością istnieje szansa, że ponownie zasiądzie na reżyserskim fotelu.

Warto obejrzeć z uwagi na hołd składany klasyce horroru, a także jako nowy nurt we współczesnym kinie grozy, które nie musi byś sprowadzane jedynie do głupiej rozrywki bazującej na coraz to bardziej wymyślnych i odrażających scenach krwawych łaźni.

Na Podpalaczkę nie warto marnować czasu ani pieniędzy.

Autentycznie zachwyca, nie jest to tylko odcinanie kuponów od dawnego przeboju, ale pełnoprawne dzieło, które również stanie się klasykiem.

Czasem nostalgia nie wystarczy ani tym bardziej olbrzymi budżet gwarantujący festiwal efektów specjalnych. Jurassic World Dominion to najsłabsze ogniwo nowej trylogii, film pełen wad, który nie dostarcza swoistej magii kina.

Animacji nie można nazwać porażką Pixara, ale z pewnością zabrakło czaru i uroku poprzednich produkcji studia. Z tym że należy pamiętać, że Buzz wypłynął na szersze niż dotychczas wody i byłoby szkoda, aby przeciętny wynik finansowy zniechęcił włodarzy wytwórni do dalszego eksperymentowania

Jeśli nie każdemu przypadają do gustu gimnazjalne wybryki Toma Hollanda i zbyt młodzieżowy humor bijący od nowych produkcji z Pająkiem, może sięgnąć po pierwsze kinowe wcielenie tej zasłużonej dla komiksu i filmu postaci. Na pewno się nie zawiedziecie, bo Raimi to sprawdzona firma, a jego Spider-Man pozostaje dla wielu najlepszą interpretacją przygód Petera Parkera.

To trochę niedoceniona perła, ale z pewnością na tle powtarzalnego MCU czuć w tym filmie powiew świeżości.

Dla miłośników żółtych, nierozgarniętych stworków Wejście Gru rozbudowuje mitologię największego złoczyńcy wszech czasów, ale niewiele wnosi do ewolucji głównej postaci. Minionki jednak nie zginą w box office i z pewnością nie powiedziały jeszcze ostatniego słowa.

Muzyka i show-biznes to nośny temat, a podany jako mocno pozytywna i dostarczająca mnóstwo dobrej zabawy produkcja, to wręcz idealny samograj.

Tym razem się nie powiodło, ale może jest w tunelu światełko, że przyszłe animacje staną na wysokości zadania. DC Liga Super-Pets wyłącznie dla zagorzałych fanów DC.

Niemniej Prey udowadnia, że potencjał w postaci Predatora nadal drzemie spory i wypadałoby dać mu szansę powrotu na duży ekran z nieco bardziej sensowną fabułą, charakternymi postaciami i przemyślaną akcją. Na razie to taka zabawa w podchody ani to w pełni satysfakcjonujące kino, ani też w pełni udane.

Nie okaże się zbawcą Warner Bros. Przeciągnie tylko agonię kolosa na glinianych nogach o kolejną produkcję ze świata DC.

Warto docenić jego wizję, że nie poszedł na łatwiznę i nie zrobił festiwalu krwawej łaźni trwającego przez półtorej godziny. Brawa za inwencję, a także odwagę. Finał może pozostawić odrobinę uczucia niedosytu, ale z własnymi demonami warto walczyć do końca, czyli pozbyć się ich raz na zawsze.

Zaproszenie powinno od razu trafić do streamingu, gdzie również wśród zalewu halloweenowych produkcji grozy nie powinno stanowić pierwszego wyboru dla spragnionych grozy widzów. Innymi słowy, omijać szerokim łukiem.

Nie jest to dzieło, które na długo zapadnie w pamięć, ale do piosenek widzowie z pewnością z chęcią powrócą.

Dostarcza niezapomnianych wrażeń zwłaszcza miłośnikom ekranowej makabry, humoru nie zawsze wysokich lotów, a przede wszystkim sprawdzonej przaśnej bitki, której w tym przypadku akurat nie brakuje. I jeszcze ten Harbour, jak skóra zdjęta z prawdziwego Mikołaja, wprost zagrał swoją drugą rolę życia.

Półtoragodzinny seans zapewniający raczej letnią rozrywkę, ale wielbiciele tego gatunku nie powinni narzekać. Do najgorszych jeszcze trochę brakuje.

Obejrzeć można, ale niekoniecznie trzeba.

Domyka pewien rozdział i zaproponowane zakończenie wydaje się idealnym bez brnięcia w banały i kuriozalne dopisywanie rozdziałów do legendarnych bokserskich starć.

Wielbicielom prehistorycznych gadów w każdej możliwej konfiguracji 65 z pewnością będzie się podobał, pozostali mogą spokojnie poczekać, gdy krótka produkcja aż dwóch reżyserów zasili bibliotekę którejś z platform streamingowych.

Jeśli ktoś da się porwać tej konwencji wyolbrzymionego zagrożenia, nie zawsze smacznych żartów i scen, których nie powstydziłby się niejeden film gore, to będzie czerpał przyjemność z tego seansu.

Marvels zakotwiczy w naszej pamięci jako dzieło, w którym chemia między bohaterkami jest silna, a sekwencje akcji z zamienianiem się miejscami są zrealizowane z polotem. Reszta niestety pozostawia uczucie niedosytu.

Noc Dziękczynienia to po Mów do mnie i rewitalizacji Piły najlepszy tegoroczny horror. A że to, co dobre lubi wracać, nie powinno nikogo dziwić, gdy przy okazji kolejnego świątecznego czwartku John Carver naostrzy swój topór i zacznie wymierzać sobie tylko znaną sprawiedliwość za doznaną stratę.

Zdecydowanie warto na około dwie godziny znaleźć się w tej bajce.

Jak zawsze u Wana jest wiele do podziwiania. Scenografia prezentuje się niesamowicie. Światotwórstwo Atlantydy zapiera dech w piersiach. Szkoda tylko, że w tej pięknej maszynie nie ma duszy. Jest to fatyga superbohaterska na pełnej kurtyzanie. Nie pomaga również świadomość, że wszelkie zmagania finalnie nie mają żadnego znaczenia, gdyż z następną produkcją filmowe uniwersum DC zostanie zrestartowane.

Postać starszego pana ze śnieżną brodą, który raz w roku wbija się w swój czerwony strój, pozostaje nie tyle zapomnianym, ile archaicznym symbolem świąt, które upływają pod znakiem gonitwy za niekoniecznie przemyślanymi i potrzebnymi marzeniami. Te wypływające wprost z naszych serc dawno przestały mieć jakąkolwiek wartość.

Kolokwialnie mówiąc, wszystkie elementy animacji są na swoim miejscu. Mamy intrygę, sympatycznych bohaterów, realne zagrożenie oraz kupę śmiechu wynikającą z przekraczania przez bohaterów pewnych granic i łamania zasad.

Finał tej opowieści wydaje się idealnie skrojony. To godne pożegnanie Denzela Washingtona z rolą Roberta McCalla.

Kin nie zwojuje, a jak chcecie obejrzeć film trzymający w napięciu z aktorem za kółkiem, to najlepiej odświeżyć sobie Locke z Tomem Hardym. Na Ultimatum szkoda czasu i pieniędzy.

Niezniszczalni 4 usilnie starają się być apoteozą kina akcji lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, ale nie są przez fabularną miałkość. Scenariusz produkcji został napisany na kolanie bez najmniejszego wysiłku. Bez luzu, bez przymrużenia oka, z fatalnymi kreacjami aktorskimi i jeszcze gorszymi efektami pirotechnicznymi.