Niemożliwe

Jest to bowiem gratka nie tylko dla osób lubujących się w prawdziwych historiach oraz w kinie katastroficznym, ale nade wszystko mocnych produkcjach, wymagających mocnego żołądka i nerwów ze stali. Dzieją się tutaj bowiem rzeczy dosłownie... niemożliwe.

Jeżeli reżyser swoją opowieścią zamierzał wlać nadzieję w serca poszkodowanych, a także osób, które niekiedy straciły wszystkich swoich bliskich, to niestety zamierzonego celu nie osiągnął.

Udało się twórcom zamienić suche statystyki na prawdziwą ludzką historię i dlatego warto ten film polecić.

Może się pochwalić pierwszorzędną realizacją i znakomitymi rolami, zwłaszcza Naomi Watts i debiutanta, Toma Hollanda. Jednak im bliżej końca, tym częściej reżyser uderza w sentymentalne tony. Niepotrzebnie.

Bayona w "Niemożliwym" rozsądnie dawkuje poczucie osaczenia, moduluje nastrój poprzez odpowiednią ścieżkę dźwiękową, urywając ją czasem nieoczekiwanie, zgodnie z logiką percepcji ogłuszonego uderzeniem umysłu.

Kawał dobrego kina, obok, którego trudno jest przejść obojętnie.

Prawdziwy, przejmujący dramat.

Dla wszystkich ludzi wrażliwych, mających w sobie dużo empatii, będzie to seans niezapomniany.

Z powyższych słów wyłania się obraz filmu doskonałego. Choć piszę to z żalem, "Niemożliwe" takim utworem jednak nie jest. Owszem, mamy do czynienia z kinem nieprzeciętnie dobrym, ale nie sądzę, by za kilka lat zbyt wiele osób wspominało ten tytuł.

To jest jeden z tych filmów, który pozostanie w mojej pamięci na długo - nie mam co do tego wątpliwości. Dawno nie było tak poruszającego filmu z katastrofą w tle.

Niezwykle wzruszający film. Łzy podczas seansu nie będą niczym dziwnym. Świetna rola Naomi Watts, za którą aktorka otrzymała nominację do Oscara, porusza, pozwalając widzowi poczuć się tak, jakby naprawdę tam był - w sercu tej wielkiej tragedii.

Historia ma w sobie prawdziwie hollywoodzki potencjał. Miłość bliskich, ludzka solidarność, determinacja, odwaga - to wszystko zbudowało Bayonie film i przyciągnęło do niego widzów.