Tomasz Miecznikowski

Prosimy o więcej produkcji w takiej formule!

Ostatecznie więc Andrew Semans ze swoim filmem odnosi pełny sukces - "Resurrection" to kino podejmujące niezwykle ważki temat toksycznej relacji i chorej kontroli jednej osobowości nad drugą, potrafiące zamknąć całość w sztafażu charakterystycznym dla kina grozy tak, by zachować emocjonalny autentyzm.

Wyszło jak wyszło, dostaliśmy ciekawą historię podaną w trudnej do zniesienia formie. Słowem, dla wytrwałych filmomaniaków.

Konkluzja jest taka, że technologię, czyli głównie to co człowiek ma akurat pod ręką, można całkiem pomysłowo wykorzystać, kiedy chodzi o nasze przeżycie. W ten sposób thriller Soderbergha, który w warstwie filmowej raczej nie proponuje niczego odkrywczego, okazuje się po prostu nie jakimś wyjątkowym, tylko solidnym filmowym rzemiosłem.

Im bardziej ta historia idzie do przodu, tym mocniej czuć, że mamy do czynienia z rodzajem wyrachowanego pastiszu, który rozkłada akcenty inaczej niż zazwyczaj w tego typu fabułach. Im bliżej końca, tym mocniej popadając w coraz bardziej groteskowe nuty. I to działa, także dzięki brakowi chemii między de Armas i Affleckiem i samemu zakończeniu.

Wydarzenie bez precedensu w ramach Marvel Cinematic Universe. Oto do kinowego uniwersum superbohaterów wkraczają same nowe postacie i robią to w iście epickim stylu.

Im bliżej poznajemy meandry fabuły wzrasta ona niepomiernie, w bardzo ciekawy sposób rzutując na nasze, współczesne czasy. Tym samym Ridleyowi Scottowi udało się stworzyć historyczny film, który jest jednocześnie artystycznym komentarzem do ruchu #MeToo, miejmy nadzieję, że skłaniającym do głębszej refleksji męską część publiczności na seansie "Ostatniego pojedynku".

Marvel w przypadku "Shang-Chi" za jednym zamachem zrobił naprawdę wiele. Na pewno zapewnił sobie uwagę azjatyckiego rynku kinowego, ale też pokazał, jak wielki potencjał wciąż tkwi w całym uniwersum i jak wiele jest jeszcze do opowiedzenia.

To film, na którym świetnie będą się bawić przede wszystkim komputerowi gracze. I nie chodzi tylko o ilość odniesień do różnych gier wideo zawartych w obrazie z Ryanem Reynoldsem, ale też o wiarygodne pokazanie fenomenu tej części popkultury.

Mamy do czynienia z bardzo dobrym kinem przygodowym, za którym wielu z nas jawnie tęskni przytłoczona filmami i serialami Marvela. Owszem, jedno i drugie to wciąż Disney, jednak jak widać i tam dbają o to, żeby nie wszystko wrzucać do jednego worka. I niech to wystarczy za rekomendację.

Dobry film, który zapewnił to, do czego kinowy Marvel już nas przyzwyczaił. To widowisko, w którym ważniejsze okazały się jednak kameralne, rodzinne momenty i elementy humorystyczne, wybrzmiewające o wiele skuteczniej, niż cała fabuła z widowiskowym finałem.

Na szczęście ostatnie sceny umiejętnie zaostrzają apetyt na więcej, bo właśnie taka idea - rozwój swoistego zombie uniwersum stała za stworzeniem "Armii umarłych. Bardzo chętnie obejrzę kolejne produkcje w tym duchu, oby jednak poszły bardziej w stronę szalonej zabawy w stylu "Szybkich i wściekłych" niż mrocznie-cierpiętniczego "The Walking Dead".

Świętuje ostatnio sukcesy w różnych branżowych zestawieniach filmowych w kategorii drugoplanowej roli dla Yuh-Jung Youn. I choć rzeczywiście jest to niezwykła, symboliczna i zarazem jakże prawdziwa postać, to w równym stopniu zasługuje na pochwały cały film o próbujących zrealizować amerykański sen Koreańczykach.

Co z tego wyszło? Z całą pewnością kapiszon, dla którego najlepszym określeniem jest typowy netflixowy średniak.

Udowadnia, że nic nie ginie w mrokach historii i wystarczy więcej niż odrobina zaangażowania, by przypomnieć nam jej ważne chwile. A to, że samo przypomnienie niesie ze sobą przeróżne implikacje, w przypadku "Procesu siódemki z Chicago" jest już zasługą scenariusza i reżyserii Aarona Sorkina oraz całej, znakomicie się spisującej ekipy filmowej.

Jest w ogromnej mierze pokrzepiającym duchowo seansem, przepięknie sfilmowanym, skrzącym się bajecznymi kolorami oraz z aktorami, spośród których wszyscy na czele z Yifei Liu udźwignęli swoje role.

Głównym problemem "Power" i innych produkcji Netflixa jest po prostu fakt, że są filmami klasy B, które nie wiadomo dlaczego udają filmy klasy A.

Jest zaś niczym innym, jak fenomenem emocjonalnym.

Generalnie stało się coś, czego nikt chyba nie przewidział. Rewolucja została wyciszona, jakby stojący za filmem twórcy zrozumieli, że tego w tej chwili potrzebuje świat. Nie wypasionych efektów specjalnych i doniosłej fabuły, nie ideologicznego bombardowania, tylko filmu podanego na luzie, z nieco odległymi od ziemskich problemami, z fabułą nieco też odległą od obecnych superbohaterskich dramatów, mocno ant-manowego w stylu.

Jako całość - nie spełnia oczekiwań. Ale jak już wspomniałem, ma momenty, ma smaczki, które wciąż każą wierzyć w magię "Gwiezdnych Wojen".

Całkiem przyzwoita próba zmierzenia się z tematyką superbohaterską, Co prawda nie porywa specjalnie fabułą, jest raczej mało efektowna i w zasadzie bliżej jest jej do naszej rzeczywistości zza okien, niż każdej innej opowieści o superherosach.

Zamiast powiedzmy potężnych, dwóch fabularnych ciosów, dostajemy ich długą serię, która w efekcie powoduje u widza zwykłe znużenie.

Jeśli potrzebujecie wyciszenia, jeśli pragniecie by obraz i dźwięk wspólnie wprawiły was w radośnie kontemplacyjny nastrój, wybierzcie się na "Patersona".

Rozpierducha, poświęcenie, niezłe efekty, momentami klimat jak z horroru bądź akcyjniaków z lat osiemdziesiątych - jest dobrze, można bez przykrości obejrzeć. I raczej dość szybko zapomnieć. Chyba jeszcze przed Netflixem trochę pracy w kwestii jakości filmów fabularnych, by dorównać poziomowi ich seriali.

Całkiem przekonująca opowieść, dzięki której saga i jej świat zyskały głębszy wymiar. A co najważniejsze, było w niej i pięknie, i strasznie. Dokładnie tak, jak powinno być w porządnej historii o walce ze złem.

Nie uniknie porównań z popularnymi, francuskimi "Nietykalnymi". Może nie ma ożywczej, niemal magicznej mocy tego filmu, nie jest z pewnością tak wybuchowy i energetyczny, nie operuje tak mocno kontrastami między bohaterami, tylko skupia się na tym by pokazać, jak bardzo są oni do siebie podobni. Cieszy przede wszystkim naturalność ich zachowań i cieszą ich przygody i relacje z osobami, które spotkają na drodze.

Czy cisza również może okazać się skutecznym sprzymierzeńcem? Warto się o tym przekonać podczas seansu tego naprawdę niezłego thrillera.

Dostajemy tu powiewającą, amerykańską flagę i więcej niż odrobinę patosu, ale też intrygujące, gatunkowe wtręty w historii przedstawiającej prawdziwe przecież wydarzenia.

Typowy średniak, do obejrzenia najlepiej przy piwku, które możemy wypić za zdrowie staczającego się aktorsko Bruce'a Willisa.

Nie dość, że na grającą Emily, Malin Akerman i odtwarzającą rolę żony adwokata Alice Eve patrzy się z przyjemnością, to obie panie kradną swym męskim partnerom cały film. Szkoda jedynie, że to film zaledwie przeciętny.

Wiarygodny scenariusz sprawia, że film staje się pasjonującą opowieścią o dokonywanych wyborach i ich konsekwencjach, a poszczególne zwierzaki znakomicie portretują zbiorowisko przeróżnych charakterów.

Zapewnia przyjemny, odprężający seans z prostego powodu. Twórcy zabawili się tu zarówno w łączenie odmiennych, filmowych gatunków, jak i w odwracanie ich schematów.

Jest dużo zabawy, sporo psychodelicznych, momentami olśniewających efektów specjalnych, wiarygodna przemiana bohatera i napięcie, które niestety siada w okolicach finału.

Zwyczajnie doskonały film, w którym w zasadzie z niczego, z codzienności rozciągniętej na dwadzieścia kilka lat wyciągnięto kwintesencję egzystencji.

To co dobre i prawdziwie angażujące w nowym filmie Singera, to bardzo solidna, szczegółowa ekspozycja, przybliżająca nam nowych bohaterów i dalsze losy tych starszych.

Bez wątpienia w filmie braci Russo są elementy, będące niczym miód na serce miłośnika popkultury, ale przecież w filmie najważniejsza jest fabuła, a ta, nie będę ukrywał, po prostu mnie rozczarowała.

Najfajniejsze i najciekawsze w obu filmach z logiem "cloverfield" jest bowiem to, że ich fabuły można śmiało odczytywać jako metaforyczne oddanie stanu ducha głównych bohaterów.

W najciekawszy sposób podsumowujący wizerunek Afroamerykanów, który przez ostatnie dziesięciolecia wykształciła popkultura.

Łączy w sobie - i to udanie - elementy filmu familijnego z bardzo popularną w kinie dwudziestego pierwszego wieku, formułą komedii dosadnej. Takie połączenie nie za każdym razem wypala, ale w tym przypadku rezultat jest bardzo przyzwoity.

Drażni, niepokoi, jest filmem pobudzającym intelektualnie, fascynującym wręcz, a jednak wciąż nieprzyjemnym w odbiorze.

Angażuje emocjonalnie bardziej, niż jakikolwiek filmowy thriller.

Ostatnimi czasy niełatwo było w kinie obejrzeć dobry, rasowy kryminał, częściej tego typu rozrywki dostarczały nam seriale. I oto dziwna sytuacja - jest w końcu niezły film z tego gatunku, tyle że dla dzieci.