Opiekun

Opiekunowi daleko do klasyki kina. Raczej też nie zostanie z Wami na zawsze, nie ma siły rażenia Filadelfii, o Love story nie wspominając. Z pewnością uwrażliwi Was na dramaty osób cierpiących na dystrofię mięśniową Duchenne'a. Przede wszystkim jednak, na swój słodko-gorzki sposób, wywoła uśmiech na Waszych twarzach, a i kto wie - być może dzięki niemu choć na chwilę bardziej docenicie to, co macie.

Pozornie zwykły film obyczajowy, ale tak naprawdę to bardzo ciepłe, niepozbawione humoru kino drogi. Nawet Netflix miewa czasem przebłyski i potrafi stworzyć niegłupi film z bardzo nietypową rolą Rudda.

Nie ma tutaj nic zaskakującego czy oryginalnego. "Opiekun" to lekkie i przyjemne kino, które nikomu nie zaszkodzi, ale wątpie, by też mogło w czymś pomóc.

Nie uniknie porównań z popularnymi, francuskimi "Nietykalnymi". Może nie ma ożywczej, niemal magicznej mocy tego filmu, nie jest z pewnością tak wybuchowy i energetyczny, nie operuje tak mocno kontrastami między bohaterami, tylko skupia się na tym by pokazać, jak bardzo są oni do siebie podobni. Cieszy przede wszystkim naturalność ich zachowań i cieszą ich przygody i relacje z osobami, które spotkają na drodze.