Adka

100 minut nerwówki dało mi tak w kość, że zapamiętam ten film na długo. Każdy dialog, a szczególnie Segdy i Żmijewskiego to coś wspaniałego.

Ciepły w przekazie i obrazie, ale muzyka też jest tu świetna.

5 to nie jest negatywna ocena, bo film ma bardzo dużo plusów. Największym zdecydowanie Damięcki, Domańska też daje radę, nie ma patosu, żartów w stylu Karolaka. Fajne.

Nie wiem czy "komedia" jest tutaj dobrym opisem, bo to przede wszystkim dramat, ale przedstawiony w łagodnej formie. Świetny scenariusz nikogo nie dziwi.

Dla ostatniej dekady kina rozrywkowego to jak pomnik (na miarę Gwiezdnych Wojen). Zrealizowany od początku do końca z wielkim rozmachem różni się od poprzednich części bardzo dobrym scenariuszem. Nadal nie trafia to do mnie w 100%.

Film wchodzi w działkę gier i robi się z tego taka niezrozumiała hybryda. Część filmowa w porządku, gra aktorska bez zastrzeżeń, scenariusz poprawny; część z podejmowaniem decyzji bardzo ograniczona i pseudo moralizująca.

To na pewno nie jest film na 8, ale emocji ma na 10. Idealnie trafia w moją wrażliwość gra Goslinga i Foy, świetny klimat lat 60-tych. Za muzykę należą się wszelkie nagrody świata (mimo, że momentami Chazelle za bardzo na niej polega).

Ten film jest jak przypowieść. Totalnie zagubiona w polskim kinie popularnym historia uczy nas niewyobrażalnej empatii.

Nie wiem jaka desperacja pchnęła reżysera do zastosowania 90% zagrywek rodem z podręcznika superbohaterskiego (jest pojedynek o tron, ucieczka, zdrada itp.), ale na pewno nie pozwoliło mu to na napisanie dobrych dialogów. Ogólnie nie jest źle, dobre widowisko.

Nie jest zły, nie jest świetny, ale na wieczór z rodzicami to bardzo dobra rozrywka. Po drodze trochę gubi tempo, sama zagadka też wydaje się prosta, sceny akcji takie jak wszędzie.

Miałam stracha, że po tylu rankingach, recenzjach i nagrodach nie będę umiała podejść do Romy z czystą głową. Okazało się, że nie trafiając do mnie natychmiast - po kilku sekwencjach po prostu powaliła mnie swoją skromnością.

Momentami (a nie jest to krótki dokument) za bardzo przyspiesza - przez co wydaje się chaotyczny. Poza tym to bardzo udana laurka, która patrzy na wszystko z potrzebnym dystansem.

Skrojony pod hollywood w każdej scenie, w rytmie, w emocjach (których jest tu tak wiele, że nie można czegoś nie poczuć). I to wcale nie jest wada, że ogląda się go bardzo prosto i przyjemnie. Jak na debiut reżyserski to jeden z lepszych, jakie widziałam!

Kubrick pokazuje człowieka, który jest zostawiony z pełnym magazynkiem i pełną głową pytań: kiedy, do kogo i po co go wystrzelać.

Trzymający przy ekranie od pierwszej do ostatniej minuty, bardzo szybki w odbiorze - zasługa świetnego scenariusza. Całość psuje mi jednak Desplat, który wkłada w muzykę tyle wymuszonej pompatyczności, ile całe Hollywood razem wzięte.

Bardzo bym chciała, aby zobaczyli go wszyscy ludzie na świecie.

Bohaterowie bajki są postaciami bardziej złożonymi niż w niejednym filmie dramatycznym, mają swoje wzloty i upadki, ciemne strony, wcale nie infantylne problemy i myśli. Fenomenalna porcja zabawy i śmiechu dla każdego pokolenia, świetne nawiązania popkulturowe. Nie wiem czy widziałam z Disneya coś równie mądrego.

Chłodne i surowe spojrzenie na ciągle jeszcze świeże wydarzenia. Z nikogo nie robi się tu potwora, a raczej próbuje tłumaczyć, ukazywać przyczyny i konsekwencje. Wszystko na prostym schemacie akcji-reakcji. Nie ma też rozlewów krwi, wrzasku, szlochania byle gdzie czy ideologicznego patosu.

Ma się wrażenie, że twórcy robią ten film bardziej dla Rodrigueza niż kogokolwiek innego. I to jest jego największą zaletą. Z ekranu aż bije skromność i szacunek do opowiadanej historii, zostawiając nam genialnie prosty portret postaci.

To na pewno nie jest film jednej, dwóch czy trzech kategorii. To tak autorska i artystyczna historia, że trzeba zobaczyć ją kilka razy. Może nawet masochistycznie, bo film genialnie oddziałuje na wszystkie nasze emocje - od pozytywnych do negatywnych. O takie kino nic nie robiłam.

Krótki film paradoksalnie wymaga od nas cierpliwości. Ja gdzieś ją straciłam, dlatego dla mnie Porto zostaje świetnym pomysłem i filmem do obejrzenia drugi raz.

Mieszanka czegoś telewizyjnego, filmowego, a dokumentalne chwyty retoryczne są traktowane na równi z plotkami czy teoriami spiskowymi. Daje to o wiele szersze spojrzenie - nie tylko na sprawę, ale i na ludzi zupełnie z nią niezwiązanych. Naprawdę warto.

Film trzymał mnie w zaciekawieniu tylko pierwsze minuty, bo później zaczyna bezdyskusyjnie przyjmować stwierdzenia dla widza nie tak oczywiste. I właściwie do końca, pomimo estetycznych i dobrze zapowiadających się kadrów, nie wraca na profesjonalne tory.

Potrzeba paru minut, żeby wejść w ten klimat i konwencje, ale naprawdę warto. Nie ma tutaj udawania, przemilczania czy unikania rzeczy niewygodnych. Wszystko oddycha wolnością, przez co Baker naprawdę zaskakuje.

Wydaje się, że nie mamy z bohaterką nic wspólnego i oprócz fizycznej odległości do amerykańskiego świata jesteśmy od niej oddaleni nawet światopoglądowo. Gerwig stwarza jednak jakąś warstwę ponad - uniwersalną, w której znajdziemy chociaż małe odbicie siebie sprzed lat czy miesięcy. Piękny film.

Łagodność i cisza jest przykrywką dla niewyobrażalnego ładunku emocjonalnego. Na pewno tak wielkiego, że straciłby na swojej prawdziwości ubrany w kolory i krzyki. Bardzo się cieszę, że Pawlikowski zrobił to tak, a nie inaczej.

Takie uczucie, że widziało się coś ponadczasowego, fajne.

To, jak wygląda i brzmi ten film jest genialne. Ale to dla postaci obejrzałam go jeszcze raz: nie są perfekcyjne i oderwane od rzeczywistości, a zwykłe i pełne zwykłych marzeń.

Technicznie bajka (w sensie, że super), ale fabularnie niestety też. Relacja głównych bohaterów jest dla mnie kompletnie niezrozumiała, dziecinna, niewytłumaczona i przyspieszona. Po prostu w pewnej chwili ktoś każe mi uwierzyć w tak bajkową właśnie historię. Postacie idealne, bez wad, przewidywalne zachowania "dobrych" i "złych".

Włącza się go z ciekawości, ogląda na wdechu, zaciska pięści (jako manifest dla ludzkiego nieszczęścia) i wyłącza naelektryzowanym muzyką i nocnymi neonami. Pattinson wraca do gry.

Zimny i porażający. Zdecydowanie mój ulubiony film 2017 roku.

Od dawna tak mocno nie współodczuwałam emocji bohaterów. Było mi po prostu źle razem z nimi, a świetna muzyka Greenwooda jeszcze bardziej wpędzała mnie w to napięcie. Jedno z lepszych doświadczeń 2017 roku.

O tym, jak dobrze nakręcony jest to film będzie się mówić. Obrazki są proste, ale bardziej otwarte i korzystające z przestrzeni niż w Idzie - można przy nich odetchnąć albo i nie, ale to z zachwytu jak dynamicznie nakręcone są sceny zbiorowe. Do tego muzyka, która bardziej prowadzi przez film niż sami bohaterowie; solidna scenografia, a nawet statyści, którzy wykonują świetną robotę. Jednak podczas sztampowego finału zaczęłam mieć wątpliwości co do fabuły.

Guadagnino każdą emocję zbudował z wielu zmysłów. Nie dostajemy tylko obrazu, ale i dźwięk, smak czy dotyk. Dlatego wszystko jest tu po prostu piękne. I może właśnie tym niczym nietkniętym pięknem poczułam się po filmie nieco przytłoczona.

Relację głównych bohaterów można oglądać bez końca, jest też humor i pozytywny nastrój. Minus zdecydowanie za końcowe efekty specjalne, bo nikt nie jest gotowy na tyle slow motion.

Może dlatego, że nie jestem wielką fanką magicznego świata Rowling - trudno było mi wejść w ten film, a nawet wydawało mi się, że oglądałam już kiedyś coś podobnie nudnego. Zawiodłam się także na damskim castingu. Plus za techniczne rzeczy.

Z jednej strony dokument o nowej płycie, z drugiej o przygotowaniach do Super Bowl, a z trzeciej o bólu, chorobie i rodzinie. Miałam jednak wrażenie, że żadna z tych stron nie jest obiektywna - za to każda równie niedopracowana. Można obejrzeć, ale po co.

Soderbergh prowadzi widza przez film, czasem zasłania mu oczy, ale robi to tak dobrze, że nie można nie ufać mu od początku do końca. Świetna dynamika i tempo filmu. Jeśli szuka się 2 godzin zabawy - warto.