Komunia

Poruszający dokument.

Kolejny dowód na to, że polskie kino dorobiło się wrażliwych twórców, którzy coraz śmielej sięgają po międzynarodowe laury.

Mamy do czynienia z doświadczeniem społecznym dotyczącym większości polskich dzieci, ich rodzin i otoczenia. Dla antropologa i socjologa religii dokument Zameckiej jest zatem bardzo ciekawym źródłem refleksji.

Seans obowiązkowy spod znaku rewizji stereotypów.

Niedojrzali dorośli, niepełnosprawny syn, dziewczynka dźwigająca ciężar dorosłości i odpowiedzialności.

Autorka uświadamia nam, że problemy młodzieży to nie tylko kłótnia z koleżanką bądź szlaban na komputer. Czasem jest to prawdziwe piekło i rodzinne dramaty, które mogą się dziać bardzo blisko nas, a nawet tego nie zauważamy.

Bardzo podobała mi się otwarta forma dokumentu, która nie narzuca interpretacji i pokazuje bohaterów z wielu stron.

"Komunia" przede wszystkim jednak krzepi. Nawet jeśli rzeczywistość nie zawsze chce się nagiąć do starań Oli, jej wojownicza postawa inspiruje i skłania do działania.

Dokument Anny Zameckiej udowadnia, że społeczeństwo należy nie tylko edukować w zakresie tolerancji dzieci wyróżniających się z tłumu, jakim bezsprzecznie jest wyjątkowy Nikodem, ale także ciągle pokazywać, że niesienie pomocy ludziom takim jak Ola jest wręcz obowiązkiem.

Naprawdę przejmujący obraz ludzi, których życie odbiega mocno od wizji z telewizyjnych seriali.

Debiutującej reżyserce, Annie Zameckiej, udała się rzecz niezwykle trudna. Opowiedziała o złamanej rodzinie przez pryzmat wydarzenia ważnego w życiu dziecka - Komunii Świętej. Pełnokrwiści bohaterowie pokazani bez grama fałszu - oto recepta na dokument doskonały.

Jeden z najlepszych filmów dokumentalnych jakie widziałem.

Bijąca z dokumentu Zameckiej gorycz ma jednak wartość oczyszczającą, a także pozwala dostrzec w filmie opowieść o pogodzeniu się z własnymi ograniczeniami, które stanowi konieczny warunek dojrzałości.

Skrzętnie dopracowany, przemyślany, a jego jakość wywindowała rodzime kino dokumentalne wysoko do góry.

Przejmująca historia bohaterki, która do egzaminu dojrzałości - prawdziwego, napisanego przez życie, a nie szkolnego testu - przystąpiła zdecydowanie za wcześnie. Historia, która zostanie z widzami na długo.

Niezwykły. Wciąga i zmienia rzeczywistość. Sprawia, że brakuje słów, a w mózgu zachodzą magiczne procesy chemiczne - choć historia z pozoru jest bardzo prosta i zwyczajna.

Zdecydowanie jeden z najlepszych polskich dokumentów ostatnich lat.

Połączenie talentu, empatii i wyczucia, ale również bezbłędna robota filmowa.

Poprzez swój szacunek do opowiadanej historii dostaje więcej, niż zakładała, a i my przechodzimy z odczuwania do współodczuwania. To wielka sztuka nie stosować sztuczek.

Wyjątkowy, opowiedziany z humorem i empatią dokument przypominający subtelnej urody fabułę o rozpaczliwej próbie scalania więzi z bliskimi.

Kolejny tegoroczny polski dokument podpisany przez kobietę, któremu udało się uchwycić siłę międzyludzkich więzi.

Bezbronnie prawdziwy.

Piękna wrażliwość reżyserska i niezwykła bohaterka czynią z tego skromnego filmu prawdziwy skarb.