22 lipca

Chłodne i surowe spojrzenie na ciągle jeszcze świeże wydarzenia. Z nikogo nie robi się tu potwora, a raczej próbuje tłumaczyć, ukazywać przyczyny i konsekwencje. Wszystko na prostym schemacie akcji-reakcji. Nie ma też rozlewów krwi, wrzasku, szlochania byle gdzie czy ideologicznego patosu.

Film jest genialny w swojej prostocie i szczerym przedstawianiu faktów i wydarzeń sprzed 7 lat. Bardzo dobrze zagrany i bardzo wiarygodny. Takich filmów nam trzeba.

Prosty i wstrząsający. Tragiczne wydarzenia pokazane z wyczuciem i odpowiednim dystansem. Forma filmu niemal dokumentalna. Dużo scen trzymających w napięciu, a cały film ogląda się z dużym zainteresowaniem.

Bardzo czekałem na ten film, a mimo wszystko dość się zawiodłem. Uważam, że Paul Greengrass ma talent do historii tego typu, ale tutaj jest to zbyt pogmatwane w strukturze. Nadal aktorstwo jest na dobrym poziomie, a obłęd problemu nadal jest uwypuklony, ale porównując pierwsze pół godziny i ostatnie pół, film zmienia się o 180 stopni co niekoniecznie jest dobrym wyborem.

(Aż za) bardzo klasyczny thriller; trzyma w napięciu. Poppe jednak bardziej się wysilił, miał pomysł, mimo że nie wszystko mu wyszło. I dlaczego po angielsku?!

mam mieszane uczucia, bo z jednej strony trudno się czepiać filmu, ale jednak reżyser nie poradził sobie z emocjami. bo film jest z nich wyprany. niestety mam wrażenie, że to nie jest zabieg zamierzony.

Trochę się w środku rozwlekł, zerowe napięcie emocjonalne.

Początek dał nadzieję na coś kapitalnego, ale im dalej w las tym bardziej przestaje angażować

Nadmiernie "celebrytyzuje" Breivika, a perspektywa dystansuje emocjonalnie, gubiąc dramaturgiczny ciężar. W tym temacie wolę paradokumentalizm Erika Poppe'a.

Liczyłem na znacznie więcej. Chłodny film na prawie każdej płaszczyźnie. Akurat w tym przypadku nie pomaga to obrazowi. Nie mogę więc wybaczyć Greengrassowi. Tak sztywnego emocjonalnie filmu na ważny temat i temat z potencjałem na poruszenie widza, nie widziałem już długo. Oczywiście sceny zamachu czy końcowe 10 minut mogą lekko naprawić to wrażenie, ale to przecież w dużym stopniu samograje.

Solidny film z dobrą reżyserią

Greengrass skupia się na konsekwencjach ataku na wyspie Utoya - świetny pomysł i jego realizacja. Film byłby doskonalszy gdyby był po norwesku.

Kompleksowo chce opowiedzieć o całych wydarzeniach, ale ostatecznie nie wzbudza większych emocji. Zbyt długi. Wątek poczytalności Breivika najciekawszy.

Pierwsze 40 minut trzyma za gardło i zaciska coraz mocniej. Zimne. Przerażające. Brutalne. Realistyczne. A później są dłużyzny i ten angielski...