Paweł Mossakowski

Nudnawi w Paryżu.

Najnowszy film Scorsesego to jeden z najlepszych w jego dorobku: western spotyka się tu z dramatem historycznym, a kryminał z opowieścią miłosną.

Przy pewnych niezawinionych przez twórców "strukturalnych" słabościach i drobnych niedociągnięciach scenariusza - jest to niewątpliwie udany i bardzo dobrze zrealizowany film.

Hiszpański reżyser udowadnia, że historia pary francuskich inteligentów, którzy przeprowadzili się na hiszpańską wieś, to materiał na znakomity thriller z wątkiem ekologicznym w tle.

Film-niespodzianka. Znany głównie z komedii gangsterskich Guy Ritchie nakręcił bardzo poważny film próbujący dokonać moralnego rozliczenia amerykańskiej wojny w Afganistanie.

Czarna komedia egzystencjalna to irlandzkie spécialité de la maison. Najnowszy film McDonagha przypomina okrutną baśń o samotności.

Autobiograficzny film Spielberga łączy - w nie zawsze przekonujący sposób - historię przebudzenia artysty z rodzinnym dramatem.

Zdecydowanie udane kino. Ogląda się bardzo przyjemnie, o co trudno by podejrzewać film, który zaczyna się od zdiagnozowania nowotworu w czwartym stadium rozwoju.

Lepsze niż poprzednie części. Will Smith wciąż tryska energią.

Bawi, wzrusza i stawia filozoficzne pytania.

W pierwszej kolejności przeznaczony dla fanów piłki nożnej. Ale i niefani nudzić się na nim nie powinni. Bardzo ciekawa historia - i bardzo, bardzo smutna.

Nie jest filmem złym, tylko nijakim. Przeciętnym, pozbawionym ambicji wyjścia poza sztampę, chcącym najmniejszym wysiłkiem zdyskontować powodzenie poprzedników.

Dorośli przecierpią, może nawet bez bólu.

Bardzo dobry film, ale bardzo też niełatwy w odbiorze.

Lepszej komedii dawno nie było.

Jest kameralnym dramatem rodzinnym, nie mającym inscenizacyjnego rozmachu np. "Zakochanego Szekspira", ale bardzo dobrze zagranym i sfotografowanym.

W sumie jednak bez większego wrażenia i raczej średniawo: lepiej było zostawić stary "Smętarz" w spokoju i na siłę go nie ożywiać.

Nie ma tu historii, ale jest napięcie.

"Imaginacje" dobrze korespondują z wrażliwością współczesną, przyzwyczajoną do ciągłego ataku obrazów i ich nadmiaru. Są dziełem intrygującym, które może jednak irytować i frustrować swoją nieprzenikalnością. Moja rada więc brzmi: nie analizować, chłonąć.

Film przeznaczony jest dla wąskiej, "festiwalowej" publiczności. Akcja rozwija się bardzo powoli, główny konflikt tli i często bywa "uwewnętrzniany" - tylko z twarzy Janno i jego mowy ciała można wywnioskować, co się dzieje. Nie jest prosty i łatwo dostępny, woli operować sugestią i niedopowiedzeniem, niż mówić otwartym tekstem. Normalna widownia uzna go za nudny, ale ta, do której jest adresowany, powinna docenić.

Pokazuje to, co Hollywood omija.

Niezły horror - w każdym razie lepszy od jego polskiego tytułu.

Nawet stare konie radośnie rżą.

Dla samej końcówki warto "Free solo" obejrzeć. Ale wszystko to, co ją poprzedza, też jest nie do pogardzenia.

Życiowa rola Maggie Gyllenhaal.

Bardzo dobry i powszechnie doceniony film o rodzinie sklepowych złodziejaszków, która przygarnia małą dziewczynkę.

Formalnie - sensacyjny. Ale bardziej portret zrzędliwego, ostentacyjnie oldskulowego, odrzucającego nowoczesność 90-latka. I swoisty manifest konserwatyzmu.

Mieszanka firmowa Farhadiego czyli kryminał połączony z rodzinnym dramatem.

Dla młodszych dzieci, ale rodzice nie powinni się męczyć.

Rzecz jest powolna, opowiadana nieśpiesznie, przeznaczona dla amatorów. Ale nie będą żałować.

Oryginalny pomysł, a film w stylu Yorgosa Lanthimosa.

Niewiele jest w kinie obrazów bardziej przejmujących niż widok dzieci trenowanych na zabójców i nic dziwnego, że film odważnego Syryjczyka kończy się na elegijnej nucie. Miejsca na nadzieję zostaje tu niewiele.

Zanadto samoświadome i literackie.

Sama jednak opowieść jest ciekawa i nieprzewidywalna, z wieloma zwrotami akcji i licznymi, niekiedy szokującymi niespodziankami. Rzecz bardzo oryginalna, choć skierowana wyłącznie do festiwalowej, ceniącej artystyczne ekscesy publiczności.

Mocno przewietrzył zalatujący naftaliną gatunek.

Godny rywal "Zimnej wojny". Aż zaskakująco niesentymentalny i rzeczowy.

Jak na stojące za filmem nazwiska - Rodriguez i Cameron - to średnio.

Jeden długi product placement, ale bardzo dobrej jakości.

"Odjazdowy", anarchistyczny film. Ja już jestem chyba na niego za stary, ale młodzieży powinien przypaść do gustu - nieprzypadkowo otrzymał Nagrodę Publiczności na Warszawskim Festiwalu Filmowym, gdzie średnia wieku jest niska.

Intrygująca i wciągająca historia anielskiego mordercy.