O ojcach i synach

Niewiele jest w kinie obrazów bardziej przejmujących niż widok dzieci trenowanych na zabójców i nic dziwnego, że film odważnego Syryjczyka kończy się na elegijnej nucie. Miejsca na nadzieję zostaje tu niewiele.

Bardzo to gorzka lekcja dzisiejszego świata i film, po którym trudno spokojnie zasnąć.

Półtorej godziny seansu spędzamy więc tylko w towarzystwie Osamy i jego synów, słuchając ich rozmów i obserwując ich codzienne życie. Trudno uwierzyć, że Derki zdołał przetrwać w tym świecie dwa i pół roku, ale jego relację trzeba zobaczyć - tak dokładnej i rzetelnej infiltracji środowiska dżihadystów w kinie jeszcze nie było.

Wstrząsający obraz kochającej się rodziny zdominowanej przez chorą ideologię. Zmusza do myślenia nad tym, w którym momencie rodzi się zło.

Utrzymany w surowym, pozbawionym ozdobników stylu obraz trawionego wojną świata oraz płynąca z "O ojcach i synach" pesymistyczna wymowa uderzają tym bardziej, że stoi za nimi zbiegły przed pięciu laty do Berlina Syryjczyk.

Niezwykle trudno jest ocenić film O ojcach i synach. Niewątpliwie jest to dokument wybitny, ponadprzeciętny.

Jednak głos, jaki zabiera w tej sprawie poprzez film dziennikarz Talal Derki jest wyjątkowo wartościowy i ważny, nie tylko w obecnym bliskowschodnim kontekście.

Syryjczyk tworzy zatem szokujący film, być może pierwszy tak sugestywny i intymny portret funkcjonariusza dżihadu, którego wartość artystyczna zdefiniowana jest przez drobne zdarzenia zarejestrowane jakby mimochodem, nie zaś w sekwencjach erupcji przemocy, jakich można byłoby oczekiwać po obrazie podejmującym taką tematykę.