Szczęśliwy Lazzaro

Rohrwacher stworzyła film wyjątkowo mocny, o piorunującej sile rażenia. Tym bardziej chylę czoła, że całość cechuje się nieziemskim pięknem, polotem, subtelnością oraz bijącą z ekranu magią. Ten film pozostanie ze mną na zawsze.

Pełen symbolizmu, osadzony w tradycji włoskiego kina neorealizmu, trudny do interpretacji, a jeszcze trudniejszy do przetrwania ze względu na formę i tempo narracji. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2019/03/08/Szcz%C4%99%C5%9Bliwy-Lazzaro-%E2%80%93-w-klimacie-w%C5%82oskiego-neorealizmu-ocena-410

18.NH #28: Spore pozytywne zaskoczenie, przypowieść o markizach i wieśniakach, SPOILER ALERT z jednej strony o wyzysku, z drugiej o tytułowym szczęściu.

(8.5) kino społeczne przeplata się tu z realizmem magicznym, komentarz socjoekonomiczny z ludową baśnią. a Rohrwacher prowadzi tę opowieść bezbłędnie. piękne!

Cinergia: Magiczny, daleki od oczywistości, a przy tym zrozumiały. Pierwsza połowa zdecydowanie lepsza, ale druga również ma swój urok.

U Rohrwacher realnością rządzi nieprzewidywalność. Pierwiastek magiczny w żaden sposób nienegujący zastanego porządku. Chcę wrócić!

Rohrwacher znowu zabiera widza na Włoską wieś. Reżyserka jeszcze raz konfliktuje ze sobą ów świat sielski z miastem. Jednakże tym razem główną formą przekazu jest symbolika, której jest na pęczki, a widz zostaje zmuszony do myślenia.

Liryczna opowieść o uosobieniu wszelkich cnót, których próżno szukać we współczesnym, bezwzględnym świecie.

Nie rozszyfrowałem tego filmu do końca(planuje jeszcze powtórzyć seanse, by zrozumieć resztę), ale jedno jest pewne. Po tym filmie czuję się równie szczęśliwy co Lazzaro.

Los świętego Łazarza, dobry i naiwny. Całość zamknięta metafizyczną, metaforyczną klamrą. Ten sam los dla uratowanych i oszukanych we wiosce Nienaruszalnej.