Małgorzata Steciak

"Chopin, Chopin!" pozostawia ostatecznie poczucie niedosytu i braku spójnej myśli przewodniej. Kwieciński podrzuca ciekawe tropy, bawi się wizerunkiem swojego bohatera, ale wszystkie punkty zapalne szybko wracają na bezpieczną drogę konwencjonalnej biografii. Najjaśniejszym punktem pozostaje interpretacja Kulma, sytuująca go w chopinowskim uniwersum po jasnej stronie mocy. Gdzieś obok "Błękitnej nuty" Andrzeja Żuławskiego a epizodem Kennetha Colleya z "Lisztomanii" Kena Russella.

Broni się jako utrzymany w konwencji czarnej komedii dokument o społeczeństwie, w którym prawda i kłamstwo przestają mieć znaczenie. Kiedy zaciera się podział na dobro i zło, artystów i hochsztaplerów, a nawet zwolenników i przeciwników mafii, wszystko staje się spektaklem.

Masowe opuszczanie sali kinowej przez dziennikarzy podczas pierwszego pokazu prasowego w Wenecji z pewnością zrobi filmowi darmową reklamę, ale nie zastąpi dobrego kina, przekraczającego granice w imię równie odważnej, co oryginalnej strategii reżyserskiej. Wybory Marhoula wydają się niestety gestem smutnym w swojej desperacji, bardzo wysilonym i ostatecznie pustym.

Dawno nie widziałam na ekranie aktora, który potrafiłby z taką delikatnością, bez żadnych sztucznych podpórek, grać nawarstwiającą się rozpacz bohatera przygotowującego się na coś, na co przygotować się nie można.

Rozważania Anderssona o naturze nieskończoności jako energii, która nie ginie, lecz po prostu zmienia swoją formę, nasuwają skojarzenia z jego strategią twórczą, opierającą się w gruncie rzeczy od lat na korzystaniu z tych samych narzędzi. Mimo to każdy kolejny film Szweda wciąż zaskakuje oryginalnością i emocjonalną głębią.

Solidnie zrealizowane kino inicjacyjne z ciekawie zarysowanym wątkiem społecznym. Poprawną i, co za tym idzie, dość przewidywalną konstrukcję, od popadnięcia w banał ratuje charyzmatyczna kreacja Marinellego.

Zrealizowana pod szyldem Netflixa "Pralnia" wydaje się pod pewnymi względami kontynuacją artystycznych poszukiwań twórcy "Erin Brockovich" - reżyser łączy ze sobą czarną komedię z kinem społecznie zaangażowanym, wplata w filmową materię konwencję teatru, i - bez wchodzenia w spoilery - mocno nagina granicę między fikcją a rzeczywistością.

Efektowny wizualnie, ale niestety nie potrafiący zaangażować widza w losy bohaterki.

Historia Maryam pozostaje szkicem czekającym na rozwinięcie.

Reżyser, który w finale "Historii małżeńskiej" doprowadził mnie do łez, stworzył poruszającą opowieść o nieświadomych poświęceniach, jakie składamy na ołtarzu miłości i cienkiej granicy między kompromisem a rezygnacją z samego siebie.

Seans "The Ballad of Buster Scruggs" dostarcza wiele przyjemności, choć momentami nowelowa forma odbija się twórcom czkawką. Poszczególne epizody są nierówne i o ile szczególnie pierwsze dwa trzymają tempo, w innych formuła wyczerpuje się nieco za szybko.

Jak na film o narodzinach tytułowej gwiazdy, za mało tu przestrzeni dla samej gwiazdy, a za dużo schematów, które w 2018 roku wydają się dalekim powidokiem dawnych melodramatów.

Wywrotowa komedia rozsadzająca zasady rządzące kinem kostiumowym od środka.

Zaproszenie do sensualnej podróży w głąb najmroczniejszych zakamarków ludzkiej psychiki. Przepięknie sfilmowane kino gęste od emocji i jak ognia unikające dosłowności.

Kompendium wiedzy na temat twórczości słynnego artysty i naprawdę imponujące od strony wizualnej przedsięwzięcie.

W gruncie rzeczy bardzo nierówny, wewnętrznie popękany. Wyczuwa się tu wyraźny zgrzyt między wymaganiami mainstreamu a formalnym eksperymentem.

Gwarantuję, że podczas seansu nie raz ściśnie wam się gardło ze wzruszenia.

"Najlepszy" miał potencjał, by stać się kolejnym po "Bogach" sprawnie zrealizowanym kinem gatunkowym, z ciekawym i zniuansowanym bohaterem. Za dużo tu jednak uproszczeń i zbyt dosłownych metafor, by dać się porwać historii polskiego mistrza triathlonu.

Brawurowy debiut, który udowadnia, że artystyczne ambicje i dbałość o widza nie muszą się wzajemnie wykluczać. Paweł Maślona wynosi sformułowanie "polskie kino gatunkowe" na wyższy poziom, tworząc niezwykle świeżą, zabawną i przenikliwą wariację na temat kina wielowątkowego.

Choć Baldwin pisał swój tekst blisko czterdzieści lat temu, zaskakuje, jak wiele z jego obserwacji można by przełożyć na rzeczywistość A.D 2017. W Ameryce w epoce Trumpa, kiedy rasizm i ksenofobia są nie tylko tolerowane, ale stają się elementem politycznej debaty, przesłanie pisarza wydaje się wyjątkowo aktualne.

Wizualny i emocjonalny majstersztyk i najlepszy film Chistophera Nolana od czasu "Incepcji".

Nawet jeśli tropy podrzucane przez reżyserkę są ciekawe, to jakoś nie sumują się w nic interesującego. Historia znajdującej się na równi pochyłej młodej artystki ubrana jest w mało subtelne ornamenty, a estetyka powtórzeń mniej więcej po kwadransie staje się nieznośna w odbiorze.

Sprawnie zrealizowany blockbuster z politycznymi ambicjami, które niestety rozbijają się o scenariuszowe uproszczenia. Obserwacje twórców nigdy nie wychodzą poza poziom oczywistości, a świat przedstawiony co rusz naginany jest do powierzchownej tezy.

Dziwny i intrygujący film, któremu bliżej do "Mulholland Drive" Davida Lyncha niż do poprzednich filmów pełnometrażowych twórcy "Wymyku". Zglinski sprawnie łączy formułę dramatu psychologicznego z elementami horroru i sprytnie igra z przyzwyczajeniami widza.

Stylistyczny groch z kapustą - wszystkiego jest tutaj za dużo, a w tym nadmiarze gubi się rytm i charakter historii.

Wszyscy znamy finał tej historii, ale śledzenie jej początków dostarcza niemałej satysfakcji, głównie za sprawą bardzo dobrych kreacji Michaela Keatona i Nicka Offermana, których potyczki słowne stanowią fabularne paliwo filmu.

Dawno żaden film tak pięknie, ciepło i bezpretensjonalnie nie opowiadał o tym, jak czas leczy wszystkie rany.

Nie broni się ani jako eksperymentalna biografia, ani jako kino społecznie zaangażowane.

Zostawia widza z pytaniami i kłębowiskiem myśli. To film wymagający uwagi i skupienia, momentami przytłaczający ilością informacji i informatycznym żargonem. Warto jednak wytężyć szare komórki i poświęcić mu czas, bo to, o czym opowiada, uderza bezpośrednio w nas samych.

Choć "Pasoliniemu" daleko do wielkości, film Ferrary warto obejrzeć dla świetnej kreacji wcielającego się w tytułową rolę Willema Dafoe.

Pod pewnymi względami przewidywalny film Miller urzeka przede wszystkim prostotą i nienachalnym wdziękiem. "Plan Maggie" ani przez chwilę nie stara się być niczym więcej niż lekkim i przystępnym kinem środka.

Zgrabnie zrealizowane, dobrze napisane kino przywołujące skojarzenia z najlepszymi filmami mistrzów gatunku.

Majewski opowiada o marzeniach i tęsknocie do kultury Zachodu poprzez muzyczne standardy, pokazując nieznane oblicze epoki. Reżyser udowadnia, że wciąż tli się w nim iskra autorskiej zawziętości. Wspaniały film.

Historia Tony mogła być intrygującym punktem wyjścia do feministycznej w duchu analizy relacji damsko-męskich, niestety zamiast tego reżyserka serwuje nam sztampową opowieść o biernej kobiecej ofierze męskiego oprawcy.

Walka o wyzwolenie się spod wpływu innych twórców nie jest tu wystarczająco zacięta - w labiryncie wyblakłych estetycznych klisz i schematów gubi się gdzieś po drodze charakter tej filmowej medytacji nad kobiecą frustracją.

Chyba jeszcze żaden polski twórca nie opowiadał tak pięknie o starciu pierwiastka duchowego z materialnym. Szumowskiej udała się w "Body/Ciele" rzecz niełatwa: tworząc film o spotkaniu sceptyka ze spirytualistką, wplatając gdzieś obok wątek chorej na anoreksję dziewczyny, autorka "W imię..." ani na chwilę nie zbacza z wyznaczonego kursu, nie wpada w pretensjonalny ton ani w groteskę.