Raven

Kristoffer Borgli wraca po niezłej "Chorej na siebie" z filmem, który również mierzy się z tematem sławy, choć od innej strony. Jego dobre pojęcie o współczesnym świecie i internecie znowu skutkuje udaną produkcją, która do tego jest zauważalną poprawą dla niego jako reżysera.

A jest to skrupulatny biznesplan, który oczekuje, że uda się stworzyć w Polsce wielkie uniwersum, oparte o ograniczony wyłącznie wyobraźnią świat bajek. Nie zawiera on jednak być może najważniejszego elementu. Dobrego i intrygującego pierwszego filmu, który pociągnąłby za sobą zaplanowaną już przecież resztę.

Miałem małe problemy z oceną, bo uważam, że druga połowa serialu jest wyraźnie lepsza niż pierwsza, a muszę brać pod uwagę całokształt. Sądzę zatem, że będzie jeszcze lepiej, a na razie daję bardzo solidną siódemkę, choć końcówkę sezonu oceniłbym na pewno wyżej.

Zackowi Snyderowi wyszedł film lepszy niż Batman v Superman: Świt Sprawiedliwości, jedynie szkoda, że dopiero po czterech latach i bez szans na jakąkolwiek kontynuację. Jeśli wizja reżysera odniesie sukces i stanie się przebojem na HBO Max, włodarze Warnera będą mogli pluć sobie w brodę, że zbyt pochopnie zadecydowali o przerobieniu jego wersji.

Udany przykład rzemieślniczej roboty, jeżeli chodzi o kino superbohaterskie, ale przede wszystkim rozrywkowe, na które warto wybrać się do kina.

Dawid Gordon Green odważnie podszedł do kontynuacji, gdyż wiedział, że siła poprzedniej odsłony, w której główne skrzypce grało trio kobiet, ulegnie osłabieniu, a odrodzony niczym feniks z popiołów potwór - jako zło karmiące się strachem mieszkańców miasteczka, wróci jeszcze bardziej zdeterminowany i niepowstrzymany.

Jeśli potraktujemy Uncharted jako typowego przedstawiciela kina rozrywkowego, przy którego seansie pozwalamy odpocząć naszym zwojom mózgowym, to produkcja może się podobać ze względu na dynamikę wydarzeń, akcję i zabawne dialogi. Ot takie połączenie Skarbu narodów, Piratów z Karaibów i Mission: Impossible.

Dla miłośników kina superbohaterskiego bez większych ambicji Morbius może przysporzyć co najwyżej letnich wrażeń. Jednak przy produkcjach łamiących granice w gatunku superhero dzieło Daniela Espinosy jest krokiem wstecz.

Typowy blockbuster, który ma zapewnić dwie godziny dobrej zabawy, nakierować na różne odniesienia do popkultury i zaskoczyć nieoczekiwanymi ester eggami.

Czasem nostalgia nie wystarczy ani tym bardziej olbrzymi budżet gwarantujący festiwal efektów specjalnych. Jurassic World Dominion to najsłabsze ogniwo nowej trylogii, film pełen wad, który nie dostarcza swoistej magii kina.

Animacji nie można nazwać porażką Pixara, ale z pewnością zabrakło czaru i uroku poprzednich produkcji studia. Z tym że należy pamiętać, że Buzz wypłynął na szersze niż dotychczas wody i byłoby szkoda, aby przeciętny wynik finansowy zniechęcił włodarzy wytwórni do dalszego eksperymentowania

Bez wątpienia odkrycie tego roku. Film, od którego trudno oderwać wzrok, niezwykle świeży na tle wyliniałych straszaków produkowanych taśmowo przez wytwórnie.

Cisza w kinie nigdy nie była tak dojmująca, a zarazem tak przerażająca. Krasinskiemu udało się stworzyć prosty film emanujący przenikliwym lękiem, wzbudzający ogromne emocje, a jednocześnie dostarczający niezapomnianych wrażeń.

Twórca nie odrobił pracy domowej i to zaważyło na tym, że Sanktuarium jest fajnie zagranym filmem, momentami straszącym widza, ale z nieprzekonującą opowieścią. Szkoda, bo potencjał w tym scenariuszu krył się znaczny. A tak produkcja pozostawia spore uczucie niedosytu.

Marvel nadal udowadnia, że umie robić filmy dla publiczności, które nie nudzą, trzymają sprawdzony poziom i zachęcają do wniknięcia w to bogate uniwersum.

Z pewnością można było pokusić się o więcej finezyjnych żartów, ale nie należy wybrzydzać. Piękna i rzeźnik powinna zagwarantować miło spędzony czas na seansie.

Warto obejrzeć obraz Rodo Sayaguesa zwłaszcza dla ponadprzeciętnej kreacji Stephena Langa.

Na pewno nie zabraknie w niej strasznych momentów, niekiedy odrażających scen mordów, ale do jego najlepszych osiągnięć trochę brakuje. Dlatego też na Wcielenie warto wybrać się bez większych oczekiwań, wówczas można się miło zaskoczyć.

Dwudziestym piątym filmem z bondowskiego cyklu Craig żegna się z kreacją 007 niezbyt udanym obrazem. Rzadko zdarza się, aby w tym cyklu, a przy okazji w tak długim filmie, nie było jednej sceny akcji zapadającej mocno w pamięć. Miało być pożegnanie z pompą, a pozostał nie tyle niedosyt, ile rozczarowanie.

To najlepszy film Ridleya Scotta od co najmniej dekady. Historia średniowiecznego skandalu pokazana w porywający sposób, brawurowo zagrana z dominującą rolą kobiecą, a przede wszystkim okraszona zachwycającymi ujęciami brutalnego i realistycznego pojedynku.

Zaginione miasto powinno zagwarantować dwie godziny udanej rozrywki, a banan często zagościć na twarzy widzów.

W przypadku ekranizacji gier twórcy nadal nie potrafią wyjść poza żelazny kanon, czyli połączenie standardowej bitki z nie zawsze świeżym humorem. Szkoda, bo umiejętności kosmicznych sprinterów pozostawiają większe możliwości.

To jeden z najlepszych originów w MCU, a przy tym widowiskowe i rozrywkowe kino na najwyższym poziomie. Dla miłośników wschodnich sztuk walk pozycja wręcz obowiązkowa. Miejmy nadzieję, że Shang-Chi nie tylko zasili szeregi najpotężniejszych herosów na Ziemi, ale też powróci w kolejnej odsłonie swoich solowych przygód.

Nie jest to materiał najwyższej jakości, ma sporo wad, a magia znana dotąd z produkcji o Harrym Potterze gdzieś prysła.

Na Podpalaczkę nie warto marnować czasu ani pieniędzy.

Kawał dobrego, rozrywkowego kina, a zarazem jedynie przystanek w dłuższej trasie po wszechświecie Marvela.

W końcu "Godzilla Minus One" to świetne, nowe spojrzenie na oryginał, które obiera świeżą perspektywę na temat wojny i prezentuje złożony oraz dojrzały portret kraju, który musi ponownie podnieść się z gruzu po poprzedniej tragedii.

Warto obejrzeć z uwagi na hołd składany klasyce horroru, a także jako nowy nurt we współczesnym kinie grozy, które nie musi byś sprowadzane jedynie do głupiej rozrywki bazującej na coraz to bardziej wymyślnych i odrażających scenach krwawych łaźni.

Autentycznie zachwyca, nie jest to tylko odcinanie kuponów od dawnego przeboju, ale pełnoprawne dzieło, które również stanie się klasykiem.

Jeśli nie każdemu przypadają do gustu gimnazjalne wybryki Toma Hollanda i zbyt młodzieżowy humor bijący od nowych produkcji z Pająkiem, może sięgnąć po pierwsze kinowe wcielenie tej zasłużonej dla komiksu i filmu postaci. Na pewno się nie zawiedziecie, bo Raimi to sprawdzona firma, a jego Spider-Man pozostaje dla wielu najlepszą interpretacją przygód Petera Parkera.

Jak zawsze u Wana jest wiele do podziwiania. Scenografia prezentuje się niesamowicie. Światotwórstwo Atlantydy zapiera dech w piersiach. Szkoda tylko, że w tej pięknej maszynie nie ma duszy. Jest to fatyga superbohaterska na pełnej kurtyzanie. Nie pomaga również świadomość, że wszelkie zmagania finalnie nie mają żadnego znaczenia, gdyż z następną produkcją filmowe uniwersum DC zostanie zrestartowane.

Postać starszego pana ze śnieżną brodą, który raz w roku wbija się w swój czerwony strój, pozostaje nie tyle zapomnianym, ile archaicznym symbolem świąt, które upływają pod znakiem gonitwy za niekoniecznie przemyślanymi i potrzebnymi marzeniami. Te wypływające wprost z naszych serc dawno przestały mieć jakąkolwiek wartość.

Zdecydowanie warto na około dwie godziny znaleźć się w tej bajce.

Muzyka i show-biznes to nośny temat, a podany jako mocno pozytywna i dostarczająca mnóstwo dobrej zabawy produkcja, to wręcz idealny samograj.

Tym razem się nie powiodło, ale może jest w tunelu światełko, że przyszłe animacje staną na wysokości zadania. DC Liga Super-Pets wyłącznie dla zagorzałych fanów DC.

Niemniej Prey udowadnia, że potencjał w postaci Predatora nadal drzemie spory i wypadałoby dać mu szansę powrotu na duży ekran z nieco bardziej sensowną fabułą, charakternymi postaciami i przemyślaną akcją. Na razie to taka zabawa w podchody ani to w pełni satysfakcjonujące kino, ani też w pełni udane.

Zaproszenie powinno od razu trafić do streamingu, gdzie również wśród zalewu halloweenowych produkcji grozy nie powinno stanowić pierwszego wyboru dla spragnionych grozy widzów. Innymi słowy, omijać szerokim łukiem.

Na tym polega urok "Niedźwiedzi nie istnieją", kina rozczulającego swym humorem, ale też pozostawiającego z dylematami, na które nie ma łatwych odpowiedzi.

Jest świetną rozrywką, której w trzecim akcie brakowało nieco błyskotliwości. Jest to niespodziewanie sprawnie zrealizowany film z ciekawymi rozwiązaniami formalnymi oraz zajmującymi dialogami. W trakcie seansu nieraz się zaskoczycie, a przy tym zadacie sobie kilka ważnych pytań na temat otaczającej rzeczywistości.

Marvels zakotwiczy w naszej pamięci jako dzieło, w którym chemia między bohaterkami jest silna, a sekwencje akcji z zamienianiem się miejscami są zrealizowane z polotem. Reszta niestety pozostawia uczucie niedosytu.

Czy dało się lepiej? Oczywiście, ale nie zmienia to faktu, że jest to naprawdę satysfakcjonujące zakończenie serii.

Pomimo braku fabularnej oryginalności nie sposób jednak odmówić Cameronowi umiejętności grania na uczuciach widza oraz wgniatania go w fotel. Nawet jeśli film pod względem estetycznym starzeje się, to w kwestii płynności samej historii oraz jej konstrukcji nadal pozostaje bez zarzutu.