Popkultura Elitarna

Ja, jako spory fan tej serii jestem jednak rozczarowany, jak nie byłem od nie wiem kiedy. To najgorsza część serii, nie licząc katastrofalnej dwójki. To też film, w którym jak w soczewce skupiają się największe bolączki współczesnego kina rozrywkowego, takie jak konieczność połączeń fabularnych ze wszystkimi poprzednimi częściami, bezrefleksyjny nostalgizm oraz sentymentalizm. Przykro, że to rzekomo ma być ostatni epizod tej zasłużonej franczyzy.

Myślę, że w dużej mierze dzięki temu to ten film Marvela, który może się spodobać również widzom dotychczas kręcącym nosem na ich widowiska. Jest jednocześnie bardziej stonowany humorystycznie, poważniejszy niż wszystkie filmy Marvela poza Zimowym żołnierzem. I wbrew pozorom nie jest kopią Legionu samobójców, mimo podobnej grupy postaci. Fani na pewno obejrzą bez żadnego zachęcenia.

Nie jest ani nowe, ani wspaniałe czy odważne, co nie znaczy, że nie jest to przyjemnie spędzony czas w kinie.

Czasem się mówi w odniesieniu do starych amerykańskich arcydzieł jak Ojciec Chrzestny, że "już takich się nie robi". Brady Corbet udowodnił, że można.

Nie jest jednak tak, że film nie ma zalet. Jest szansa, że komercyjna porażka filmu zakończy karierę Patryka Vegi. Czego sobie i Wam życzę.

Więc to w sumie chyba faktycznie ostatnie łowy Kravena, ale kinowo też pierwsze. To też kolejny dowód, że nie wystarczy nakleić łatki Marvela, żeby odnieść sukces.

Gdy parę miesięcy temu zapowiedziano grę, to byłem zachwycony, bo pierwsze Life is Strange jest nie tylko jedną z moich ulubionych gier, ale ulubionych historii w ogóle. Po ograniu w głowie mi zostaje jednak głównie pytanie "po co nam to było?"

Można jednocześnie krzyknąć za Rogerem Ebertem "kciuk w górę", za Stanem Lee "Excelsior", czy po Deadpoolowemu "zaj*bisty film". A ja tam powiem, coś podobnego, ale inaczej i lejąc większą wodę, że jestem zachwycony Deadpool & Wolverine, ponieważ mój ludzki Marvel wbrew pogłoskom nie umarł. Dla mnie jednak nie musiał zmartwychwstać, bo moja wiara zachwiana nigdy nie była. Ja tam ciągle wierzę wbohaterów.

Garfield jest nudnym przebodźcowanym filmem, który kończy się dłużej niż Powrót Króla. Jakbym nie miał zwyczaju oglądać filmów zawsze do końca, to bym wyszedł z 20 minut wcześniej.

Najlepszy film Guadagnino od czasu "Call Me By Your Name", ale to tylko świadczy o poziomie filmografii włoskiego reżysera, który staje się parodią samego siebie.

Materiały reklamowe obiecywały czuły intymny homoseksualny romans z intrygującą tajemnicą w tle. A tymczasem film Andrew Haiga jest powrotem do najgorszych skostniałych standardów kina queerowego i jednocześnie emocjonalną pornografią w stylu Joe Blacka, tylko ubraną w szatki intymnego kina niezależnego.

Plany Vaughna zdają się ambitne i naprawdę świeże, ale nie wiem, czy film odnajdzie ostatecznie wystarczającą grupę docelową, bo to jednak nie jest przystępny blockbuster dla najszerszego grona odbiorców, a film dla widzów z ogromną tolerancją na absurd. Jak zresztą cała twórczość Vaughna. Ja jednak kibicuję, żeby mu się udało.

Są filmy tak złe, że ich seans sprawia mi pewną specyficzną sadomasochistyczną przyjemność, a po ich obejrzeniu mogę uwolnić z satysfakcją pokłady drzemiącej w sobie złośliwości. "Aquaman i zaginione królestwo" nie jest takim filmem. Jest filmem, po którym robi mi się smutno, bo mam wrażenie, że brałem udział w pogrzebie kina superbohaterskiego.

Właśnie taki Wonka jest, złożony ze smakowitych kąsków, którymi smakowaliśmy się w innych dziełach, a w tym filmie jakoś nie komponują się w strawną całość.

Jest nie tylko spełnionym widowiskiem, w którym Kaiju jest niepowstrzymaną siłą natury pustoszącą tereny zamieszkałe przez człowieka, ale jest naprawdę angażującym melodramatem wojennym. A może nawet przede wszystkim.

Tylko nie jako lekcja historii, bo Scott już zaczyna swój film od nieścisłości historycznej, jakoby Napoleon był świadkiem ścięcia Marii Antoniny, a im dalej w las, tym mniej go obchodzi prawda historyczna. Jednak, czy musi?

Najsłabszy film w długiej i praktycznie bezbłędnej karierze Martina Scorsese.

Najlepsza Piła od dziewiętnastu lat, od legendarnej jedynki.

Cały ten film jest właśnie tak zawieszony pomiędzy próbą naprawy tych toksycznych fundamentów tej historii a tkwieniem w nich. Jest to jednak możliwie najbardziej satysfakcjonujący finał, jaki mogła dostać tak zła seria, a ostatnie 20 minut jest wręcz urocze. I całkiem romantyczne. Tego się po tej "After 5" nie spodziewałem.

Pomysł interaktywności stoi w sprzeczności z oczekiwaniami, jakie widzowie mają wobec komedii romantycznych. Bo czy czar komedii romantycznej nie polega na tym, że wszyscy wiemy, kto powinien być z kim i kibicujemy tej miłości? Gdy pojawia się wybór, to napięcie i ten czar znikają.

Jest zwykłym klasycznym kinem sensacyjnym, w którym ostatni sprawiedliwy działający poza systemem walczy o sprawiedliwość, ratując dzieci przed okropnym losem.

"Poprzednie życie" jest triumfem człowieczeństwa. Celine Song należą się najdłuższe owacje na stojąco.

Jeśli potrzebujecie dać nastolatkowi lekcję wychowawczą pod tematem "nie ćpaj", to polecam podwójny seans "Mów do mnie!" i "Requiem dla snu". Właściwie tylko do tego ten film się nadaje.

Praktycznie wszystko w tym filmie jest takie posklejane z elementów wziętych z lepszych filmów superbohaterskich.

To taki o wiele mniej śmieszny Supersamiec, tylko z psami i motywem zemsty.

Fascynujący filmowy parias. Z jednej strony to film oryginalny, wręcz jedyny w swoim rodzaju, jako połączenie adaptacji gry video z filmem biograficznym, a z drugiej strony to najbardziej schematyczny hollywoodzki film sportowy, jaki możecie sobie wyobrazić, a zarazem kosztująca sto milionów zielonych reklamówka Sony oraz Nissana.

Obywatel Kane filmów biograficznych.

Może nie idealny, bo jednak kończy się co najmniej trzy razy, brakuje w nim zgrabnej klamry, która spięłaby wszystkie wątki jedną kulminacją, ale ostatnia scena jest mocarna pod względem znaczeniowym i komicznym. Kobiety dostają coś na kształt swojego "I am Iron Man". A ja mimo pewnych braków jestem pewien, że kino wygrało. Od dawna byłem sceptycznie nastawiony do tez, że przeżycie kinowe umrze, a teraz jestem pewien, że słusznie.

"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" jest po prostu zachwycające, zarówno na poziomie rozrywkowym, jak i intelektualnym. To jest kino!

To film doskonały w swojej niedoskonałości i przez to jeszcze bardziej dogłębnie ludzki, jak jego bohaterowie. Od czasu pierwszego seansu "Wszystko wszędzie naraz" nie czułem się tak żywy i pasujący do świata po seansie filmowym.

Posługując się związaną z koszykówką terminologią, Air zalicza wsad. Można było skończyć akcję zdobyczą większej ilości punktów, ale styl jest naprawdę spektakularny.

Przez cały seans miałem poczucie, że "John Wick 4" jest "Szybkimi i wściekłymi" dla osób, którym się wydaje, że mają lepszy gust niż fani "Szybkich i wściekłych".

Były w ostatniej dekadzie gorsze filmy superbohaterskie, jak "Morbius", czy "Fantastyczna czwórka" z 2015 roku, ale efektem takiego podejścia twórców jest najbardziej rozczarowujący film superbohaterski od czasu "Człowieka ze stali". Nawet "Black Adam" był bardziej jakiś.

Mam wrażenie, że przez ten finałowy moment szczerości warto przełknąć ewentualny sukces tak niedoskonałego filmu, żeby Dawid Gral dostał szansę na nakręcenie bardziej autorskiego filmu. Takiej dozy szczerości i przede wszystkim nadziei bardzo nam brakuje w rodzimym kinie, które za najwyższą z cnót obrało cierpienie.

Same chęci to za mało. "Tár" to dla mnie jednak finalnie przede wszystkim film niespełnionych obietnic. Ładny, solidny pod względem rzemieślniczym, ze znakomitą rolą Blanchett, ale skrojony bezpiecznie pod laury dla tej znakomitej aktorki.

W rękach reżysera z lepszym poczuciem stylu i przeginki, jak chociażby James Gunn czy Dan Harmon, którego Ricka i Morty'ego MCU zaczyna przypominać, Kwantomania byłaby kolejnym diamentem w koronie Marvel Studios, a tak to wygląda, jakby szlifierz w połowie zadania zdecydował, że przerzuca się na hurtową produkcję kamieni do sprzedawanych w galeriach handlowych pierścionków. Miło się patrzy, ale nie jest tak, że nie będziecie mogli oderwać wzroku przez dłuższy czas.

Tym razem jednak udało się coś nowego Shyamalanowi. Jego dotychczasowe filmy często były głupie, ale w taki nieszkodliwy sposób. Tymczasem Pukając do drzwi jest jego dotychczas najbardziej światopoglądowo konfundującym filmem.

Dzięki wykwintnemu stylowi Parka na szczęście "Podejrzana" jest czymś więcej niż tanim naśladownictwem.

To film, o tym jak samotność łamie takich prostych, bezinteresownych ludzi, a element farsy nadaje tej historii jeszcze więcej tragizmu.

Jest głównie kompilacją pikantnych anegdotek o Hollywood. Atrakcyjną, kontrowersyjną, jednak tak jednocześnie naprawdę zachowawczo starającą się nie nadepnąć na odcisk nikomu ważnemu. Jedno muszę przyznać. Nie pamiętam kiedy w Hollywood nakręcono film tak pełen sprzeczności, a dzięki temu mimo wszystko fascynujący.

Nie, żebyśmy w przypadku M3gan mieli do czynienia z jakimś przełomowym podejściem do tematów sztucznej inteligencji i postępu technologicznego, ale jest to podane z tak potrzebną dozą ironii i serca, że w odróżnieniu od wielu filmów mówiących o tych problemach w nieznośnie protekcjonalnym tonie, jest to do przełknięcia.

Żartowanie z pięknych i bogatych w dzisiejszych czasach nie jest żadną oznaką odwagi, a raczej konformizmu. Pośmiejemy się mniej lub bardziej, zadumamy nad zakończeniem, a potem zapomnimy. Rubenie Östlundzie, po prostu nie jesteś Luisem Buñuelem, a "W trójkącie" zdecydowanie nie jest "Aniołem zagłady".